Heimilisblaðið - 01.07.1974, Síða 12

Ökuferðin til borgarinnar var mjög ánægju-
leg. Þau hlóu hjartanlega að hrifningarglamp-
anurn í augum beggja mæðranna. Bill var
skemmtilegri en hann hafði nokkru sinni verið.
Líklega var það vegna þess, að hann fann til
léttis, hugsaði Paddy með beiskju. En hún
varpaði þeirri hugsun á bug og gerði sér far
um að vera eins áhugaverð — og svo áhugasöm
— sem henni var frekast unnt. „Menn kunna
að meta það á þá sé hlustað með athygli“,
sagði hún við sjálfa sig. „Og ég er viss um, að
Bill hefur þurft að vera áheyrandi Noreenar.
Hún myndi aldrei sitja þolinmóð og hlusta á
aðra“.
Þannig hlustaði hún á það hversu ómöguleg-
ur yfirmaður Bills var sem kaupsýslumaður, og
að það væri í rauninni hann sjálfur, sem bjargaði
öllu við í fyrirtækinu og kæmi í veg fyrir, að
allt færi norður og niður. Sömuleiðis, að hann
ynni að uppfinningu í frístundum sínum, upp-
finningu sem myndi minnka benzíneyðslu bif-
reiða svo hún yrði næstum engin. í eyrum
Paddyar hljómaði það eins og bíllinn þyrfti
ekki annað en þefa af bensíndropa, þá þyti
hann út endalausan þjóðveginn. „Þú ert sú
fyrsta sem ég hef sagt frá þessu“, sagði hann.
„Fyrir alla muni, þá segðu þetta ekki nein-
um, því að ef þetta misheppnast, þá stend ég
uppi eins og fáráðlingur. En ég vona þó, að
þetta heppnist. Þetta hefur mjög mikla þýðingu
fyrir mig“.
Paddy gladdist yfir því, að hún skyldi vera
sú fyrsta sem vissi þetta leyndarmál, enda þótt
henni væri Ijós.t, að þýðing þess fyrir Bill var
fólgin í því, að það gæti hjálpað honum til að
kvænast Noreen.
Þau komust alltof snemma til borgarinnar,
og Bill hleypti henni út hjá Hyda Parks Córn-
er, þar sem þau ákváðu að hittast aftur klukkan
sex. En Paddv spurði Bill ekkert um það,
hvernig hann ætlaði að verja tímanum þangað
til. Hún vonaði bara, að hann færi ekki að
hugsa út í það hvar hún léti fyrirberast þangað
til.
Hún varð að gæta þess vel, að Bill hitti hana
ekki af tilviljun og sæi hana eina á ferð. í ör-
yggisskyni eyddi hún tveim klukkustundum í
ýmsum kvennadeildum stórverzlananna; síðan
fór hún í bíó í næsta nágrenni, fékk sér súkku-
laði í leiðinni og endaði með því að drekka
kaffi í veitingahúsi, sem aðallega var sótt af
konum.
Hún hitti Bill stundarfjórðungi yfir sex. Úr
húsasundi í grenndinni sá hún Bill koma ak-
andi fimm minútum fvrir sex, en hún neyddi
sig til að bíða í tuttugu mínútur, áður en hún
léti sjá sig. — Bill hefur gott af því að fá hug-
myndaflugið í gang, hugsaði hún.
„Hvar er ungi maðurinn?" spurði hann, þegar
hún kom gangandi til hans.
„Elsku Bill, þú heldur þó ekki að ég hafi
sagt Raymond. . . .“ Hún lét sem nafnið glopr-
aðist út úr henni“. . . . að það væri annar ungur
maður, sem ætlaði að keyra mig og hefði ekið
mér hingað til borgarinnar, Hann fór með mig
í bíl, og ég sagðist þurfa að fara á Victoriu-
stöðina. Ég skal segja þér. . . og hún var
allt í því tilgerðarleg: „Að Raymond myndi
strax halda, að þú værir skotinn í mér, og hann
yrði hryllilega afbrýðissamur".
„Það var og,“ sagði Bill stuttlega og setti
bílinn í gang af óþarflega miklum krafti.
Heimferðin var tiltölulega þögul á móts við
ferðina til borgarinnar. Paddv hélt saman hönd-
um í skauti sér og brosti dreymin.
„Er eitthvað að?“ spurði Bill skyndilega. „Þú
ert svo þögul. Þér er þó ekki illt?“
„Nei“, svaraði Paddv dreymin. „Ég er bara
að hugsa".
Bill jók hraðann. Djúp hrukka myndaðist
milli augnabrúna hans, sem að líkindum stafaði
af því, hve rnikla einbeitni þurfti til þess að
keyra bíl.
Að svo konmu máli var allt í lagi. Bill og
hún voru góðir vinir og félagar að nýju. Hann
ók henni mörgum sinnum til London, til fund-
ar við hinn ókunna Raymond, og þegar þau
hittust ásamt fjölskyldum sínum heima fyrir
hafði hann verið þægilegur og elskulegur. En
það var eitt, sem Paddv fann, að henni hafði
sézt vfir: Vandaður ungur maður eins og Bill
mvndi aldrei láta sér til hugar koma að stíga í
100
HEIMILISBLAÐIÐ