Heimilisblaðið - 01.07.1974, Síða 20

að hitta yður hér, vegna þess að hann þyrfti að
fara hingað til að ráðstafa vissurn hlutum og
þér gætuð svo hitt hann hér“.
Vera starði á hana eftirvæntingarfull.
„Þér sögðuð Maggie. . .“
„Já, það kostaði mig reyndar 500 krónur. En
þér skuluð ekki álasa henni, því hún er hvort
sem er að fara frá yður“.
Aukinn ótti var að ná valdi á Veru Lawton.
Það bjó einhver ógn í andrúmsloftinu. Hún
stillti sig þó eins og frekast gat.
„Og þegar þér nú hafið mig héma — hvers
óskið þér þá?“
„Ég óska Jaess gjarnan, að þér fáið yður sæti“,
sagði Mildred. „Það er óviðkunnanlegt að sjá
vður standa svona uppá endann“.
„Hvers óskið þér?“ endurtók Vera.
Mildred Brast þagði við andartak. Hún virti
fyrir sér hina fögru konu gegnum hálflukt augu,
og það var eitthvað í augnaráðinu, sem kom
Veru til að skjálfa. Síðan reis frúin upp í sæti
sínu.
„Ég óska þess, að þér verðið hér um kyrrt í
svo sem tvo daga“, sagði hún með hægð.
„Það getur ekki orðið, kemur ekki til mála“,
svaraði Vera. Mildred Brast fékk sér kaffi í
bollann.
„Ég er að sjálfsögðu ekki eins skemmtilegur
félagsskapur og maðurinn minn; en samt myndi
yður alls ekki leiðast, Vera. Ég get heitið yður
nýrri og mjög svo spennandi skemmtan".
„Ég kæri mig bara ekki um það“, svaraði
Vera reiðilega. „Þér hafið narrað mig hingað á
fölskum forsendum, og ég fer aftur til London
á samri stund“.
Hún gekk röskum skrefum til dyranna og
greip um handfangið. En dymar vom læstar.
Hún heyrði Mildred Brast hlæja upphátt og
sneri sér við, æf af reiði.
„Ljúkið upp þessum dyrum!“ hrópaði hún
æst og ákveðin.
Mildred Brast var staðin á fætur; svipur
hennar var harður og ákveðinn, og það lék hat-
ursglott um munn henni.
„Kornið hingað, Vera“, sagði hún.
Vera Lawton vatt sér að dyrunum og barði
á þær með hnúum og hnefum.
„Þér eruð nú rneiri skræfan“, sagði Mildred
með fyrirlitningu.
„Ljúkið upp dymnum!“ hrópaði Vera.
Hún var utan- við sig af reiði og ótta. Hún
var orðin fangi Mildred Brasts, og sú síðar-
nefnda var óð af hefndarþorsta. Vera hamaðist
á dyrunym.
Mildred hélt áfram að virða hana fyrir sér
með fyrirlitningarglotti.
„Þér þreytið yður aðeins til einskis gagns.
Fáið yður heldur sæti og hlustið á það sem ég
hefi að segja; það gæti orðið skemmtilegt". Hún
benti á þægilegan stól.
„Ég hefi í hyggju að halda yður hér í fáeina
daga, svo þér getið alveg eins byrjað að taka
það rólega strax“.
„Slíkt getið þér bara alls ekki gert“, svaraði
Vera þrjósk.
„Ojú, það get ég“, sagði Mildred og brosti.
„Ég get sagt yður, að ég hef kynnt mér allar
yðar fyrirætlanir. Þér búið í íbúð þar sem
gert er ráð fyrir þjónustuliði, en hafið aðeins
eina stofustúlku, þessa sem ég mútaði — og
nú er hún stungin af frá yður. Þegar maðurinn
minn hittir yður ekki á brautarstöðinni, þá
hraðar hann sér heim til yðar. Dyravörðurinn
segir honum, að þér hafið lagt af stað í bílnum
yðar ásamt farangri og öllu saman, en hann
veit að sjálfsögðu ekki hvert þér í rauninni fór-
uð. Þá fer Tom í bílageysluna og fær að vita,
að bílstjórinn yðar hefur skilað þangað bílnum
fyrir mörgum klukkustundum — og er sjálfur
farinn í fri. Ég er ansi hrædd um, að veslings
Tom fari þá að álíta, að þér hafið haft hann að
ginningarfifli. Honurn kemur ekki eitt andar-
tak til hugar að leita að yður hér, því að þetta
hús á ég sjálf, og hann kæmi ekki inn fyrir
þessar dyr, þótt hann léti sjá sig. Ég er því
hrædd um, að þér verið að sætta yður við orð-
inn hlut, Vera“.
Vera lagði höndina á stólbak og studdi sig
fram á það. „Ég vil ekki verða hér um kyrrt“,
tautaði hún.
Mildred benti aftur á stólinn.
108
HEIMILISBLAÐIÐ