Heimilisblaðið - 01.07.1974, Blaðsíða 21

.,En fáið yður þó sæti“, sagði hún.
í þetta sinn var það skipun, og Vera Lawton
var orðin of hrædd til að óhlýðnast. Hún gekk
hægt að stólnum og settist. Mildred Brast tók
sér líka sæti og hafði ekki augun af Veru. Rödd
hennar var þreytuleg, en jafnframt tilbreyting-
adaus, er hún hélt áfram:
>,Þar til fyrir nokkrum mánuðum var ég mjög
hamingjusöm, Vera. Manninum mínum þótti
v®nt urn mig, og honum þótti vænt urn bömin
°kkar. Ég held það hafi ekki verið til hamingju-
samara fólk í öllum heiminum. „Rödd hennar
var nærri brostin. „. . . Þangað til þér komuð. .“
„Það var ekki mér að kenna“, hrópaði Vera,
„að maðurinn yðar. . .“
„Segið ekki meira“, rnælti Mildred Brast.
„Verið að minnsta kosti ekki það ómerkileg að
skella skuldinni á manninn minn. Ég veit nefni-
^ega með vissu, að daginn eftir að þér hittuð
hann fvrst, þá veðjuðuð þér við vinkonu yðar
nnr það, að þér gætuð verið búin að fá hann
'nnan tveggja mánaða. Þér unnuð þær hundrað
hrónur, sem veðmálið gilti“.
Mera sagði ekki orð. Hún þorði ekki að líta
uPp. Hún var þurr í hálsinum. Það var eins og
sh'axandi ótti næði tökum á henni að lamaði
hana. Henni fannst hún vera veik og vamar-
laus, á valdi þessa ótta.
„Hvað hafið þér í hyggju?“
„Það get ég sagt yður“, svaraði Mildred Brast
Uni leið og hún hallaði sér fram og leit hvasst
u hana. „Ég ætla að stela frá yður eins og þér
hafið stolið frá mér. Þér hafið rænt mig því
sem var mér dvrmætast í heiminum; nú ætla
eg mér að ræna yður því, sem er dýrmætast".
^era neyddi sig til að líta upp. Hún var lé-
magna af skelfingu.
„Hvað eigið þér við?“
"h'egurð yðar“.
..Fegurð minni?“
Mildred lækkaði röddina svo hún varð að
ásu hvísli. Það var eins og hún nyti þess að
hevra sína eigin rödd.
”Fg held yður hér um kyrrt í nokkra daga,
°§ a hverjum degi framkvæmi ég smávegis að-
§erð á hinu fagra andliti yðar . . . og í fyll-
Heimilisblaðið
ingu tímans. . . .“ Vera Lawton spratt á fætur
og rak upp neyðaróp.
„Ég leyfi yður ekki að snerta mig!“ hrópaði
hún.
Mildred hló við.
„Síðan getið þér fengið að fara leiðar yðar.
En þér farið varla til London. Það yrði aldeilis
uppþot, sem þér vektuð þar! Þér hafið víst ekki
kjark til að leggja út í slíkt. Þér farið sjálfsagt í
einhvem fjarliggjandi heimshluta, þar sem eng-
inn ber kennsl á vður. Og þar munuð þér lifa
sem sú einmana kona sem þér eigið skilið að
verða“.
Vera Lawton hafði alltaf verið lydda. Sér-
hver tilhugsun urn sársauka hafði jafnan nægt
til þess, að hún varð að aumkunarverðri og
skjálfandi hræðu. Nú skalf hún, og fæturnir
urðu valtir undir henni. Eina hljóðið sem hún
heyrði koma fram yfir sínar eigin varir var lág
stuna:
„Þetta getið þér ekki gert. Þér þorið ekki
að. . . .“
Hún reikaði og féll aftur niður á stólinn.
„Þér getið ekki verið það miskunnarlaus“,
hvíslaði hún kjökrandi. — Mildred hló við.
„Miskunnarlaus?“ endurtók hún. „Fyrir
stuttu gat ég ekki hugsað mér að vera miskunn-
arlaus gagnvart einum né neinum — jafnvel
ekki gagnvart flugu — en þessu hafið þér
breytt — nú eru engin takmörk fyrir miskunn-
arleysi mínu“.
Fyrir augurn Veru rann allt í þoku, sem í
herberginu var. Hún átti erfitt með andardrátt.
Sarnt sá hún, að Mildred Brast var staðin á
fætur og stóð fyrir framan liana með hræðilegt
glott um varirnar. Vera rak upp enn eina stunu,
teygði fram hendurnar eins og hún væri að
biðjast griða, en féll því næst í ómeginn í stóln-
um þar sem hún sat.
Þegar hún komst aftur til meðvitundar, var
hún stödd í stóru herbergi, einskonar svefn-
herbergi, lágu undir loft og með þykkum hler-
umfyrir gluggunum. Skammt frá henni sat
kvenmaðurinn, sem hafði hleypt henni inn í
húsið.
109