Heimilisblaðið - 01.07.1974, Síða 25

eg hefði erft sitthvað úr ætt móður minnar.
Hún dó þegar ég var þrettán ára, og þá átti
eg ekkert athvarf lengur. Ég neyddist til að
verða handgenginn fyrirtækinu. Ef hún hefði
Efað, hefði mér veitzt tækifæri til að berjast
f>’rir frelsi mínu, en án hennar var það tilgangs-
laust.
Ég byrjaði neðan frá og vann mig upp eftir,
gegnum allar greinar niðurlagningarinnar í verk-
smiðjunni. Slíkt hafði afi minn látið föður minn
?era> þannig að örlög mín voru hin sömu, og
þó var þetta ekki eins slæmt og það kann að
láta illa í eyrum. Ég ók til vinnunnar í bílnum
nieð föður mínum á degi hverjum, fór í hvítan
sloPP og arkaði á vinnustaðinn þar sem verið
'ar að líma miða á umbúðir, eða hvað það nú
var, og reyndi að setja mig inn í það sem verið
var að gera. Ég var „hinn ungi herra Richard",
°g verkstjórinn var að öllum jafni tungulipur,
en ungu stúlkurnar skríktu og roðnuðu.
Ég var um tveggja mánaða skeið í hverri
'erksmiðjudeild og tókst með slíkum ágætum,
að allir voru ánægðir — nema ég sjálfur — þegar
stríðið brauzt út. Að sjálfsögðu reyndi faðir
nnnn að fá mig leystan undan herþjónustunni,
þar sem ég væri framleiðandi matvöru handa
Þjóðinni, en ég eyðilagði fullkomlega það traust
sefy hann kunni að hafa fengið á mér, sem
fVl að fara mína eigin leið og gerast sjálfboða-
Iiði i sjóliðinu.
Á þeim árum, sem á eftir komu, fékk ég sæg
af hugmyndum, sem mig dauðlangaði til að
geta komið á léreft, en ég hafði engan tíma
hl slíks. Tíminn var þó fljótur að líða, og fyrr
en varði gat ég kvatt einkennisbúninginn. Aft-
Ur Var eg seztur við hlið föður míns á leið til
Vlr>nunnar, og að tveim árum liðnum var ég
raunverulega búinn að ná föstum tökum á því
0 11 • Faðir minn var aftur orðinn hreykinn af
niér. En þá gerðist það, að hann lézt af heila-
óðfallj við skrifborðið sitt einn góðan veður-
ag- Ég uppgötvaði, að ég var sjálfur orðinn
Persónulega ábyrgur fyrir „Matvöruverzlun
lchards Pendletons", einskonar lífstíðarfangi
fyrirtækisins.
^ fimm ár sat ég auðmjúkur í þeim hlekkj-
HE IM
ilisblaðið
um og stóð mig meira að segja með ágætum,
en svo var það dag nokkum, að ég rakst á
gömul, háfkláruð málverk, sem geymd voru í
kassa, og þau fengu mig til að hugleiða það,
hversu tíminn hratt fram hleypur. Ég býst við,
að það hafi verið sú niðurstaða hugleiðinga
minna, sem kom mér til að falla í freistnina,
þá, að taka tilboði Peterson Jones Ltd. Þess
efnis að kaupa fyrirtæki mitt fyrir milljón pund.
Ég afþakkaði boð um að verða áfrarn forstjóri.
Ég hafði fengið nóg af slíku. Það tók langan
tíma að koma öllu þessu í kring, en nú voru
eigendaskiptin orðin staðreynd, og ég var í
rauninni atvinnulaus. Ekki svo að skilja, að ég
þyrfti að vinna það sem ég ætti ólifað. Ég gat
farið heim, gripið blýant og blað, myndatrönur,
léreft og litaspjald. Ég gat lifað lífinu. Dag-
langt gat ég skemmt mér við Shakespeare eða
John Donne, ef mér sýndist svo. Loksins var
ég orðinn minn eiginn herra.
„Richard Pendleton selur frá sér milljónar-
fyrirtæki“, las ég urn leið og ég gekk framhjá
blaðasölunni og inn í leiguhúsið J>ar sem ég
bjó.
— Til hamingju, herra, mælti Holrnes dyra-
vörður og brosti. — Nú getið þér tekið yður
langt frí, herra, og það er víst mál til komið,
ef mér leyfist að segja svo“.
Ég brosti á móti, en sagði ekkert þar sem ég
stóð og beið eftir lyftunni.
— Þér ættuð að fá yður siglingasnekkju, hélt
hann áfram og gekk til mín. — Fara aftur á
sjóinn. . . . Maður á að vera á sjó.
Ég brosti með sjálfum mér þegar ég stakk
lyklinum í skrána að íbúðinni. Langt og gott
frí, hugsaði ég. . . langt og gott frí. Ég þevtti
hattinum á forstofuborðið.
Dagblaðið lá á skrifborðinu mínu. Ég greip
það og las um eigendaskiptin. Þama var mynd
af Tom Collins, eiganda hins fyrirtækisins, og
af mér í sjóliðsbúningi.
„Hr. Richard Pendleton var höfuðsmaður á
herskipinu H.M.S. Sapper, sem sigldi í skipa-
lestum yfir Atlantshafið undir stríðslokin", las
ég. „Nú minnast menn Pendletons höfuðs-
manns fyrir hina vösku framgöngu hans, þegar
V13