Heimilisblaðið - 01.07.1974, Blaðsíða 28

held það hafi verið þá, sem ég gerði mér Ijóst,
að Jane var ekki sú stúlka, sem ég kærði mig
um. Tíu minútum síðar, þegar hún kom fram
til að biðja mig um að draga upp rennilásinn
á kjólnum sínum, var ég orðinn ennþá vissari.
Ég dró lásinn yfir þetta hvíta og fullkomna
hörund hennar og komst að raun um, að hún
var ekki í öðru en blúndúbuxum og brjósthald-
ara innanundir.
— Ég veit ekki hvers vegna verið er að
hafa þennan útbúnað aftan á bakinu á manni,
sagði hún glottandi. Það er ekki sérlega prakt-
ískt. Ef maður á ekki eiginmann til að hjálpa
sér, þá verður maðui að hafa. . . . elskhuga.
Ég brosti við henni, en sagði ekki neitt.
— Hvers vegna ertu alltaf svona fámáll?
spurði hún gröm. Maður skyldi þó ætla, að sá
sem á milljón til að sóa, væri í góðu skapi.
Finnst þér ekki gaman að lifa? Finnst þér það
ekki? Það ætti þó að finnast . . . Hvað hyggstu
nú fyrir?
Ég hristi höfuðið.
— Á að mæta hjá H.G. á morgun, svaraði ég.
Kannski getur hann sagt mér það.
Hún rétti mér fallega herðaslá, og ég lagði
hana á lierðar henni. — H.G. er ekki sem
verstur, sagði hún. Hann hefur hjálpað mörg-
um sem ég þekki. Hann sendir straum gegnum
fólk með litla töfratækinu sínu.
Við tókum leigubíl út að litla og fásótta
veitingahúsinu í Soho, þar sem hún vildi helzt
vera. Yfirþjónninn hneigði sig og vísaði okkur
að borðinu sem við helzt kusum.
— Til hamingju, herra Pendelton, sagði hann
brosandi. Þér hljótið að vera mjög ánægður
maður á þessu kvöldi.
Hann dró fram stólinn fyrir Jane, breiddi
út pentudúkinn hennar og smellti saman fingr-
um til þjónsins, sem kom með matseðilinn.
— í kvöld skal verða framreiddur hátíðarrétt-
ur, ekki satt? í kvöld skal allt vera fullkomið
handa herranum. Ekki satt, ungfrú Carr?
Mér var ljóst, að ég hefði átt að fagna at-
burðinum með verulega taumlausu og skemmti-
legu kvöldi, en þess í stað leiddist mér vegna
þess, hversu allt var vanabundið. . . . matseðill-
116
inn var meira að segja samur og jafn, troðinn
ofkrydduðum réttum. Það hlaut að vera í ein-
hverju samhengi við snert minn af „þung-
lyndi“, eins og H.G. orðaði það. Ég óskaði
einskis frekar en komast í rúmið og geta sofnað.
Stundum kom það fyrir, að ég sá hana, hálf-
vegis milli svefns og vöku. . . . stúlkuna sem
ég þráði. Ég hafði gert tilraun til að festa hana
á léreft, en mér tókst það ekki. Þegar ég reyndi
að lýsa henni, þá hvarf hún mér. Ef ég færi að
tala um hana, þá væri það sama og eyðileggja
hana. Hún var af sama efni og draumar . . . eða
eins og skuggamir, nema hvað hún var dásam-
leg, skjótt liðin hjá eins og vængir fiðrildanna.
— H.G. sendir þig áreiðanlega til Suður-
Frakklands til þriggja mána'Oa dvalar, sagði
Jane.
Við stigurn dans á þröngu dansgólfinu. Ég
hélt henni í fanginu og fann fyrir velþekktu
ilmvatninu sem settist í nefgöngin. Ljóst hár
hennar var svalandi við vanga minn, silkimjúkt.
Ég fann fyrir líkamsvarma hennar þar sem hún
þrýsti sér að mér, æ þéttara.
— Á ég að vera í mannskapnum á skútunni
þinni, Dicky? hvíslaði hún í eyra mér, og mér
var ljóst, að hún setti hjónaband alls ekki sem
skilyrði. Ég bölvaði sjálfum mér fyrir að vera
slíkur fullkomnunar- sémitringur að taka ekki
tilboði hennar. Sömuleiðis drakk ég of mikið,
kannski til að fá handsamað eitthvað, sem ég
hafði lengi verið á höttunum eftir, þótt ég
gerði mér ekki Ijósa grein f\'rir, hvað það var.
Þegar ég hafði látið hurðina að íbúðar henn-
ar hægt að stöfum á eftir mér, gekk ég rólega
niður tröppumar. Mér fannst ég vera mjög öl'
vaður og lofað fram í ermina. Ég hafði víst
heitið henni því, eða svo gott sem, að hún
skyldi koma með mér, ef ég færi til Miðjarðar-
hafsins; samt vissi ég, að slíkt og þvílíkt myndi
aldrei geta gerzt. Hún hafði vafið handleggj'
unum um háls mér áður en ég fór, og ég haföi
næstum samvizkubit af því að hafa ekki orðið
eftir hjá henni. En hún freistaði mín ekki; til
þess var bráðin of auðfengin. Þegar heim korn,
sá ég spegilmynd mína í anddyrinu. . . ég var
fölur og þreytulegur. í augunum var einhver
HEIMILISBLAÐlP