Heimilisblaðið - 01.03.1975, Síða 11

endurtók Fernande enn hvatskeytlegri
°8' benti á hundinn.
j>Hundurinn! Það er hann Lucky!“
svaraði negrastúlfcan.
jjÞakka yður fyrir, en það veit ég. En
Segið mér, sfciljið þér ekki hvað ég er
að spyrja tim? Ég vil fá að vita hvar þér
eigið heima. . Pernande stappaði í
siigaþrepið til áiherslu, svo að hinni
^ha&tti verða ljóst, að hún vildi fá að
vita vissu sína.
>>Eg tala ekfci frönsku!“ gegndi negra-
stúlkan óttaslegin.
»Jæja, svo þér taiið ekki frönsku!
Hvernig á ég þá að fá að vita hver þér
ei'uð!“ hrópaði Femande harla óraun-
s®tt. „Eða hvar þér búið! Þér standið
bara og gónið á mig. En yður sfcal efcki
takast að sleppa svo auðveldlega frá
rnér.“ __ ___ ___
Negrastúlkan, sem ekki var allskost-
ai' viss um það, að frú þessi væri með
oilum mjalla, reyndi með iátbragði og
•'•andasveiflum að róa fconuna og gera
úenni sfciljanlegt, að sjálf sfcildi hún
ekkert í þvá sem frúin segði.
uHættið að standa hér og leika
sPrellikarl!“ æpti Fernande, sem nú var
íullkomlega búin að missa stjórn á sér.
Hún hélt fram hendinni og lyfti fyrst
tveim, síðan þrem og fjórum fingrum,
til að gera ljóst hvort hún ætti aö fara
UPP á þessa hæðina eða hina, um leið
°g hún sagði með áherslu: „Búið þér
u þt’iðju eða fjórðu hæð? Jæja, þér vilj-
lU sem sagt ekki segja það! En hvað um
Það, ég elti yður, hvert sem þér farið!“
Hún dró að sér hendurnar, og þegar
Uegrastúlkan sá að leiðin var ekki leng-
Ul' sperruð af, hraðaði hún sér allt hvað
^úu gat niður stigann og í slíkum flýti,
a® Pernande náði alls ekki að elta
úana. En Lucky hljóp hugfanginn á
eftir henni — og nam þó staðar þegar
uahn sá að húsmóðir hans stóð kyrr,
°S beið eftir henni.
■^egar komið var að dyrum húsvarð-
^ E I M I L I S B L A Ð I Ð
arins, stökk Lucky á dymar og krafs-
aði og ýlfraði til merkis um að fá að
fara inn. Dymar voru opnaðar, og göm-
ul kona tók hundinn í fangið.
„Æ, ert þaö þú, elsku Lucky minn?“
Elsku Lucky hennai'! hugsaði Fern-
ande æf og undrandi. Er hundurinn
minn orðinn hversmannseign, sem flaðr-
ar upp um alla þá sem vingast við
hann? En hér hlýt ég þó að geta fengið
skýringu . . .
Hún hélt áfram niðui* stigann og
sneri sér að húsvarðarfrúnni: „Er þessi
fallegi, litli hundur hundurinn yðar?“
„Oneinei, því miður! Ég vildi óska,
aö hann væri það. Hann er í eigu
herramanns, sem kemur á hverjum
morgni til málarans þarna uppi til að
láta mála mynd af honum. Sú mynd á
að koma konunni hans á óvart“, sagði
frúin hin kumpánlegasta.
„Ég hitti negi'astúlku hér uppi í stig-
anum, — heyrir hún þessu húsi til
kannsfci?“ spurði Fernande.
„Æjá. Hún er nýja fyrirmynd málar-
ans. Verulega góð stúlfca. Bara verst aö
maður getur ekkert -talað við hana, því
hún skilur efcki orð í frönsku. .
Fernande dró andann iétt, kvaddi
gömlu konuna kurteislega og laumaðist
út um dyrnar. Þar sneri hún þó við og
rétti konunni smá-peningaupphæð sem
merki þess, að hún skyldi ekki minnast
á heimsókn h-ennar og Luckys.
„Kjáninn þinn“, hvíslaði hún að
Lucky, „gastu ekki verið búinn að segja
mér, að myndin af þér átti að koma mér
á óvart! “
47
L