Heimilisblaðið - 01.01.1977, Síða 9

að reyna að vera kurteis við hana. Ég
trúi ekki öðru.
Líklega leyfir hann sér ekki að halda
það, að ég kæri mig um hann; ég vildi
bara að ég vissi, hvernig ég gæti gefið
honum tækifæri til að tjá sig. Ég kæri
mig heldur ekkert um að sýna honum beint,
að ég sé ástfangin af honum; hann gæti
þá farið að halda að ég sé eitthvað laus
á kostunum — ellegar á höttunum eftir
peningum . . . eins og hún Solange. Ó,
hvað karlmenn eiga annars gott; þeir geta
hafið upp bónorð bara ef þeir vilja.
Föstudagurinn 19. júní.
Ég er hamingjusöm, svo hamingjusöm,
að ég veit ekki í hvorn fótinn ég á að
stíga. Þegar við lékum tennis í dag, þá
ákvað ég að hvetja hann pínulítið, mér
fannst hann eitthvað svo dapur og orðfár.
Ég sá, að það hýrnaði yfir honum, og þeg-
ar við kvöddumst, þá sagði hann — svo
lágt að aðeins ég gat heyrt það: „Colette,
viljið þér vera svo væn að lofa mér að
tala við yður undir fjögur augu? Það er
dálítið áríðandi, sem mig langar til að
spyrja yður um. Ef ég sæki yður til Sor-
bonne á morgun, getum við þá talað sam-
an yfir smáglasi fyrir matinn?“
Ég samþykkti óðara, í senn forvitin
og eftirvæntingarfull, en samt held ég, að
mér hafi tekizt að leyna geðshræringunni
í rödd minni. En ekki gat ég stillt mig
um að senda Solange, sem stóð þarna
álengdar sigursælt augnaráð — og ég sá,
að hún skildi mætavel, hvað ég meinti
með því.
Laugardagurinn 20. júní.
Klukkan hálf-ellefu, þegar fyrirlestur-
inn var afstaðinn, flýtti ég mér rétt eins
og venjulega burt úr skólahúsinu. Henri
beið mín niðri á götunni í bláum Roadster-
bíl. Hann rétti mér höndina og leiddi mig
inn í bílinn. Þegar við svo skömmu síðar
sátum yfir smáglasi á útiveitingastað við
Champs-Elysées, sagði hann skyndilega:
„Segið mér einu sinni í hreinskilni, hvað
álítið þér um Solange? Ég bið yður að
tala alveg út úr pokahorninu, eins og við
værum gamlir vinir.“
Satt að segja skildi ég ekki, hvers vegna
við ættum að eyða dýrmætum tíma í það
að ræða þá leiðinlegu stúlkukind, svo ég
svaraði dálítið frávísandi: „Hví spyrjið
þér um það?“
„Kæra Colette, ég er svo sannfærður
um þagmælsku yðar og vináttu, að ég hika
ekki við að trúa yður fyrir því, að ég elska
þessa stúlku, og það er ætlun mín að kvæn-
ast henni . . “
Mér hálf-sortnaði fyrir augum, og það
var eins og sumarbirtan og litirnir fengju
á sig gráfölvan blæ. Svitinn spratt fram
á enni mér, og hendur mínar urðu kaldar.
Henri tók auðsjáanlega ekki eftir neinu,
því að hann hélt áfram: „Þegar ég spyr
yður, þá er það vegna þess, að þér hafið
auðsýnt mér svo mikla vináttu, — og eruð
vinkona Solange. Ég veit, að þér viljið
henni vel. Er Solange nokkuð öðrum bund-
in? Haldið þér, að Solange sé jafnvel ör-
lítið hrifin af mér?“
Ég hafði nú jafnað mig. „Kæri vinur,“
svaraði ég hispurslaust. „Ég er alls ekki
hæf til ráðleggingar í svona málum. Ég
get aðeins svarað spurningum yðar þann-
ig: Ef stúlka segist elska yður, þá verðið
þér að taka hana á orðinu; en hvort hún
raunverulega gerir það, það verður tím-
inn að leiða í ljós.“
Ég stóð á fætur og kvaddi þennan „vin“
minn, sem ég hafði misskilið svo herfi-
lega. Hann var víst ekkert sérlega skarp-
ur, ekki eins og ég hafði áður haldið, eftir
dómgreind hans að dæma og mannþekk-
ingu. Ef hann vildi láta teyma sig á asna-
eyrunum, þá hann um það. Allavega kom
það mér ekkert við.
Þegar heim kom, sagði ég við mömmu,
að hún skyldi ekki borga að tennisvellin-
um. ... Það fylgir engin gæfa því spili ...
HEIMILISBLAÐIÐ
9