Heimilisblaðið - 01.01.1977, Qupperneq 15

valdi stæði að senda þig heim til þess stað-
ar, sem þú ert kominn frá.“
Tom Converse hló og stökk upp af stóln-
um. Sheriffinn sat kyrr stundarkorn og
sá hann ganga niður götuna með þessu
riðandi göngulagi. „Ef ég hef nokkru sinni
séð mann, sem beinlínis ber þá áletrun,
að hann geti skotið öðrum mönnum skelk
í bringu — þá gengur hann þarna,“ taut-
aði hann.
Hann stóð upp og andvarpaði. Því næst
gekk hann inn til sín og skellti hurðinni
á eftir sér.
Tom Converse hélt rakleiðis til hótels-
ins. Á svölunum var fullt af fólki úr borg-
inni, og það glápti á hann með svip og
látbragði, sem alls ekki var hægt að vill-
ast á. „Eins og grimmir hundar,“ hugs-
aði Tom.
Án þess að líta til hægri né vinstri gekk
hann hiklaust fram hjá fólkinu og fór inn
í veitingastofuna.
„Mér þykir það hart,“ sagði einhver,
„að hér skuli maður þurfa að sitja og
horfa á annan eins hænuunga spóka sig
og gera sig merkilegan, án þess að hafa
leyfi til að snúa hann úr hálsliðnum."
„Sá gamli hefur tekið hann undir sína
verndarvængi," svaraði annar. „Annars
mundi hann innan skamms verða barinn
í kæfu.“
1 nokkurri fjarlægð frá öðrum stóð mað-
ur. Hann var undarlega gulur á hörund,
og hann var þreytulegur til augnanna.
Hann var sá einasti, auk sheriffans, sem
setið hafði kyrr í stól sínum, meðan bar-
daginn stóð yfir.
„Ég skal vera ánægður meðan mér er
ekki falið það starf á hendur — að berja
hann í kæfu,“ sagði hann.
„Hvers vegna það?“ var einhver, sem
spurði. Það var eitthvað í fari mannsins
með gula andlitið, sem vakti virðingu fyr-
ir honum hjá fólki. „Ætli yrði svo erfitt
að fást við hann?“
„Það veit ég ekki,“ sagði hinn. „Ég
eyði ekki tímanum í að brjóta heilann um
þess konar hluti.“
Með þessum orðum stóð hann á fætur
og gekk til dyranna, sem ungi maðurinn
hafði horfið í gegnum. Menn sáu, að hann
var nokkuð lialtur. Mörg augu störðu á
eftir honum, þegar hann lokaði hurðinni
á eftir sér.
„Hver er hann?“ spurðu margir menn
allt í einu.
Enginn vissi það.
V.
TJndarleg spilamennsJca.
Síðari hluta þessa sama dags sátu þeir
Tom Converse og maðurinn með gula and-
litið beint andspænis hvor öðrum við lítið
borð í veitingastofunni og spiluðu pen-
ingaspil. Fyrir framan manninn með gula
andlitið var stór hrúga af peningum. Fyr-
ir framan Tom Converse var aðeins eitt
vasaúr.
Skömmu seinna skipti vasaúrið um dval-
arstað og fluttist yfir til peninganna.
„Ef til vill áttu hníf?“ sagði maðurinn
með gula andlitið.
Tom Converse hristi höfuðið gremju-
lega.
„Eða eitthvað annað?“
„Ekki neitt, sem ég vil eiga á hættu
að tapa.“
„Hvað þá! Þú vilt þó vonandi ekki
hætta? Ég hef setið í heppninni, það er
allt og sumt. Næsta skipti verður þú ef
til vill heppinn. Þú getur ef til vill unnið
það allt aftur eins auðveldlega og þú
drekkur vatn úr bolla, og jafnvel álitlega
hrúgu í viðbót.“
„Mér er það mikið á móti skapi,“ sagði
Tom, „en ég get ekki spilað lengur.“
„Hvernig er það annars með skamm-
byssuna þína?“
„Hvaða skammbyssu?“
„Ég sá, að þú sýndir sheriffanum hana.
Honum virtist lítast prýðilega á hana.“
heimilisblaðið
15