Heimilisblaðið - 01.01.1977, Blaðsíða 23

aðeins mikinn fjölda af mönnum, sem
stefndi í átt ;ina til hans.
Svo þétt riðu þeir, að hann sá fram á,
að ógerning-ur yrði að reyna að brjótast
í gegnum raðir þeirra. Og þó var það sú
einasta útgönguleið, sem komið gat til
greina. Hann hélt á skammbyssunni í hönd-
inni. Hann sagði við sjálfan sig, að ef
hann notaði hana, þá væri það í rétt-
mætri nauðvörn. Þessir vitstola menn
mundu ekki gefa honum tíma til að út-
skýra málið.
Hesturinn, sem hann reið, gerði sér auð-
sjáanlega fulla grein fyrir hættunni, sem
þeir voru í. Hann stóð alveg hreyfingar-
laus, og Tom gat ekki einu sinni heyrt
andardrátt hans.
Reiðmennirnir voru í þann veginn að
komast að honum, þegar óvænt atvik bar
að höndum.
Út úr myrkrinu hinum megin við troðn-
inginn kom apalgrár hestur. Undrunar-
hróp heyrðust frá mönnunum í þyrping-
unni, en veran á apalgráa hestinum lyfti
undir eins upp hendinni og hrópaði:
„Þessa leið — þessa leið!“
Tom Converse var ekki ljóst, hvort þetta
var karlmanns- eða kvenmannsrödd. Hann
gat heldur ekki séð, hvað gerðist, en hon-
um skildist af hljóðinu, að reiðmennirnir
sneru við.
„Sheriffinn — — Algie gamli!" heyrði
hann undrandi raddir segja.
Marrið í reiðtýgjunum og frýs og rugl-
ingslegt fótatak hestanna flutti Tom heim
sanninn um það, að mennirnir væru að
snúa við, til þess að halda í gagnstæða átt.
Tom Converse fór varlega fram úr
fylgsni sínu. Hann kom nógu snemma til
að sjá reiðmannahópinn fara út af stígn-
um og þeysast þvert yfir slétta brekkuna.
Vegurinn var honum frjáls.
Þegar Tom Converse var kominn nið-
ur að rótum fjallsins og þeysti af stað,
hulinn myrkrinu, nam reiðmannahópur
staðar hinum megin við Samsonfjallið og
þyrptist kringum veruna á apalgráa hest-
inum.
1 stað hrukkóttrar og veðurbarinnar
ásjónu Algie gamla sáu þeir ungt stúlku-
andlit — andlit með stór og dökk augu
og tindrandi varir.
IX.
Tom Converse vekur skelfimju,
Hefði dökkbrúni hesturinn ekki verið
jafn ágætur og hann var, hefði Tom Con-
verse aldrei sloppið lifandi frá fjallinu,
sem allt í einu virtist vera orðið kvikt
undir fótum hans. Stúlkan á apalgráa hest-
inum hafði bjargað honum, þegar hættan
var næst, en einnig við rætur fjallsins
úði allt og grúði af mönnum, sem hegð-
uðu sér eins og þeir væru vitstola, hróp-
uðu og skutu.
Skýringin varð honum ljós, þegar hann
á þeysireið jók fjarlægðina milli sín og
Samson-fjallsins. Allir þessir menn komu
ekki frá námaborginni, heldur höfðu þeir
líka þust að frá hinum mörgu smáþorp-
um og einmanalegu smákofum, sem mikið
var af allt þarna í kring. Bálið á fjalls-
tindinum hafði verið merkið, sem kallaði
þá hingað.
En það gilti einu, hvaðan þeir komu,
að baki honum létu þeir eins og glorhungr-
aður úlfahópur. Þeir höfðu hafið banvæna
skothríð hvað eftir annað, og aðeins
myrkrið og hrein heppni höfðu frelsað
hann undan kúlnaregninu.
Hávaðinn af köllunum dó út í fjarska
að baki honum, og hann hægði á hest-
inum og lét hann aðeins brokka, en þrátt
fyrir það var Tom borinn hraðara yfir
landið en hann nokkru sinni áður hafði
riðið.
Nú hafði hann tíma til að hugsa, og
hann hafði sannarlega nóg til að brjóta
heilann um. Hvað var það, sem þeir höfðu
hrópað á eftir honum?
„Það er hann! Skjótið hann! Drepið
hann bara! Drepið þið mannfjandann, úr
HEIMILISBLAÐIÐ
23