Heimilisblaðið - 01.01.1977, Síða 29

þeir að hafast við úti á ferjunni gegn-
drepa. Það reyndi mjög á kjark þeirra
og þol. Og aldrei iðraðist Abe þess að hann
réðst til þessarar ferðar.
Nótt eina réðust á þá negrar frá syk-
urrófuökrunum. Ferjan var bundin við
tré, sem stóð á fljótsbakkanum. Ungu
mennirnir báðir sváfu vært. Abe vaknaði
við eitthvert þrusk og hvíslaði:
„Allen, nú er útlitið dökkt fyrir okk-
ur. Hópur af negrum er kominn hingað
til að ræna okkur.“
Til þess að hræða negrana hrópaði
Allen:
„Komdu með byssurnar, Abe, skjótum
þá!“
En ekkert hljóð barst út úr næturmyrkr-
inu.
„Við verðum að verjast,“ hvíslaði Abe
um leið og hann stökk upp og greip sver-
an og sterkan eikarstaf.
Síðan hrópaði hann:
„Hverjir eru þar“
Ekkert svar.
„Hverjir eru þar?“ hrópaði hann eins
hátt og hann gat.
Nú svöruðu fleiri raddir með háðglós-
um og hlátri.
„Hvað viljið þið hingað, þorparar,"
kallaði Abe þrumandi röddu. „Hverfið
samstundis á brott eða ég varpa ykkur
í fljótið.”
Hann ruddist fram gegn þeim og Allen
var samstundis kominn við hlið hans.
Harður bardagi hófst nú.
„Sláðu þá í rot,“ hrópaði Abe til Allens,
„annars drepa þeir okkur. Varpaðu þess-
um hrakmennum í fljótið."
Þung og stór högg voru reidd á alla
vegu. I tíu mínútur gejrsaði harður bar-
dagi. Þilfarið var blóði atað og vinimir
tveir voru teknir að örvænta um að þeim
tækist að bjarga lífi og eigum sínum. En
loks tókst Abe að handsama einn negr-
anna og kasta honum með sínum löngu,
stei-ku örmum langt út í fljótið.
Negrinn rak upp örvæntingarfullt óp
um leið og hann hvarf í djúpið. Við þetta
skelfdust hinir negrarnir og stukku í land.
En nú var Abe kominn í bardagaskap
og hann hrópaði:
„Komdu, Allen, fylgjum þeim eftir. Gef-
um þeim ekki grið!“
Og þeir fylgdu nú svörtu ræningjun-
um eftir næstum kílómetra inn í skóginn
og ráku upp ógurlegt öskur, til þess að
negrarnir héldu, að heill flokkur manna
veitti þeim eftirför.
En í bardaganum höfðu ungu mennirnir
tveir fengið mörg sár og rispur. Allt sitt
líf bar Abe, sem minjar þessa bardaga,
ör á hægri augabrún.
Síðan töluðu þeir um árásina og Abe
afsakaði framkomu negranna. Nú var
hann orðinn rólegur.
„Þrældómurinn hefur rænt þá öllu,“
sagði hann. „Þeim finnst þess vegna rétt
að ræna aðra í staðinn."
Þannig bar fyrst saman fundum Abra-
hams og negra, að hann varð að berjast
við þá til að bjarga lífi sínu. Þrjátíu og
fimm árum síðar leysti hann þrældóms-
hlekkina af negrunum.
Á næstu árum fór Abe margar ferðir
niður fljótið til New Orleans. Á þessum
ferðum sínum kynntist hann því vel, hve
negrunum var misþyrmt. Hann sá þá selda
á uppboði á torginu, sá þá hlekkjaða með
blóðrákir um líkamann eftir svipuhögg.
Hjarta hans blæddi út af sjón þessari og
hann hugsaði eins og ungum mönnum ber
að hugsa, þegar þeir sjá grimmd og órétt
framinn: „Ég óska, að ég verði þess ein-
hvern tíma megnugur að hjálpa til að
afnema þetta ranglæti!“
Verzlunarstjóri.
Árið 1831 fluttist Thomas Lincoln og
fjölskylda hans til Illinois.
„Nú ert þú sjálfs þín herra, og sjálf-
ráður um hvort þú verður kyrr í Indiana,
HEIMILISBLAÐIÐ
29