Heimilisblaðið - 01.09.1977, Blaðsíða 8

máski komið auga á Kristine í nágranna-
garðinum. Hann framkvæmdi þetta strax
og honum datt það í hug.
„Sæll vertu, piltur minn,“ sagði lóss-
inn. „Það er orðið langt síðan maður hef-
ur fengið tækifæri til að sjá þig. En þú
hefur svo sem þínu að sinna. Það er fé-
legt sem maður annars heyrir um þig:
Ertu að fara á fjörurnar við dóttur hans
gamla Bastholms?“
„Hver segir það?“ spurði stýrimaður-
inn ungi og stokkroðnaði.
„Ohjæja,“ hló í gamla lóssinum. „Held-
urðu að hægt sé að halda slíku leyndu í
litlu plássi? Þið hafið sézt saman marg-
sinnis í skemmtigarðinum. Gættu þess nú
bara að sá gamli komist ekki að því. Hann
er gamall og þröngsýnn skálkur.“
„Varla getur hann haft nokkuð út á mig
að setja sem slíkan,“ tautaði pilturinn.
„Þú heldur það ekki, ojæja,“ sagði
gamli lóssinn. „Þá þekkirðu hann ekki.
Sjáðu til, það eru til manngerðir sem mað-
ur kallar nöldrara. 0g ef einhver skyldi
spyrja þig hvað raunverulegur nöldur-
seggur sé, þá skaltu svara: Það er rugl-
aður karlhólkur eins og hann Bastholm
gamli. Þú færð fljótt samþykki við því
hér í bænum. Þó svo að kóngurinn kæmi
og bæði um Krisitne fyrir hönd sonar síns
með sjö kammerherra sem vitni, þá myndi
Bastholm karlinn senda hann norður og
niður — bara til þess að láta menn sjá,
hvílíkur þrjózkuseggur og meinhorn hann
er. Honum er yndi að því að rexa og blanda
sér í hluti sem honum kemur ekkert við.
Við höfum rifizt í tvö ár út af limviðar-
girðingu hérna á milli lóðanna okkar —
og ef ekki væri limgirðingin, þá myndi
hann finna eitthvað annað til þess að ríf-
ast út af. Því þannig er hann.“
„En við Kristine erum ásátt,“ sagði
Niels.
„Já, Kristine er góð stúlka,“ svaraði
lóssinn. „Önnur slík eða betri fyrirfinnst
ekki hér í plássi. En faðir hennar — það
verður engu tauti við hann komið, þann
mann. Ef hann héldi, að þú kærðir þig
ekki um hana — þá myndi hann beita séi’
af öllu afli til að þvinga henni inn á þig!“
Lóssinn tottaði pípuna sína í ákafa, og
reykurinn hlykkjaðist umhverfis þennan
þéttvaxna öldung. Allt í einu breiddist
bros yfir andlit hans það varð að hláturs-
grettu, hann rak upp hóstakjöltur, sem
breyttist í dillandi hlátur.
„Við gætum svo sem leikið á hann,‘
sagði hann af niðurbældum stráksskap
og hélt svo áfram: „Hann hefur hengi'
rúmið sitt hérna rétt við gaflinn á lysti-
húsinu mínu í garðinum og getur heyi’t
þangað hvert orð sem sagt er þar inni-
Og einmitt um þetta leyti dags er hann
vanur að liggja í hengirúminu og lesa
blaðið. Taktu nú eftir---------.“ 0g lóss-
inn útskýrði í hverju smáatriði þá hug'
mynd, sem skotið hafði upp í kolli hans-
Skömmu síðar voru þeir komnir út 1
lystihúsið og setztir þar að toddydrykkju-
„Jæja, piltur minn,“ mælti þá lóssinn’
„Og hvað hefurðu svo fyrir stafni um þe&S'
ar mundir?“
„O, — ég læt nú hverjum degi næg.P1
sína þjáningu,“ svaraði Niels. „Maður get'
ur svo margt gert sér til skemmtunar sV°
að tíminn líði.“
„Hann er þarna!“ hvíslaði lóssinn.
sé í hausinn á honum. Nú látum við sig^
á fullu!“ Svo sagði hann stundarhátt: ,M’
þú eltist náttúrlega við stelpurnar.
gerði ég svo sem líka þegar ég var á þú1'
um. aldri. Haltu því bara áfram —- e!l
gættu þess að alvaran fari ekki að konk
til skjalanna. Manni líður bezt svo leúíy
sem maður staðfestir ekki ráð sitt, þ'n
máttu treysta, piltur minn!“
„Ég hef heldur ekki liugsað mér að faJ<1
að setja upp hring fyrsta kastið,“ sVíiJ
aði Niels gáskafullur. „Þó eru þær
ar sem gjarnan vilja, að ég geri Þa^'
Þekkirðu nokkuð til hennar Kristine, óó^
ur hans Bastholms gamla? Það er VógP
H E I M I L 1 S B L A Ð I ^
152