Hljómlistin - 01.10.1912, Blaðsíða 6

4
HLJÓMLISTIN.
kensluna og kauplaust húsnæði í barnaskóla-
húsinu.
Um haustið 1841 kvæntist hann 15. okt.
Guðrúnu Sigríði, dóttur Lárusar Knudsens,
kaupmanns í Reykjavík. Guðrún var fædd
15. nóv. 1818, (f 12. júli 1899). Þau áttu
alls 15 börn, er ílest komust upp. Hafði
Pétur því jafnan fyrir þungu heimili að sjá,
og varð að verja nálega öllum vinnutíma
sínum til þess að hafa ofan af fyrir sér og
sínum, því hin föstu laun hans voru mikils
til of lítil til þess að hann gæti lifað af
þeim með konu og börnum. Hann varð
því að útvega sér ýmsa aukavinnu og gaf
sig þá olt við málfærslu við landsyfirréltinn,
en af því leiddu skriftir miklar, sem eyddu
tíma fyrir honum, svo að hann hafði oft
eigi annan tima en næturnar til að vinna
það, er hann hafði fyrir stafni í þarfirsöng-
listarinnar.
Sumarið 1846 var latínuskólinn lluttur
frá Bessastöðum til Reykjavíkur, og var
meðal annars kveðið svo á í reglugjörð
skólans, að lærisveinum skyldi gefinn kostur
á, að nema söng, ef þeir óskuðu þess. Hér
sá Pétur að bauðst hið bezta iæri til að efla
sönglistina á landi voru, því að kæmust
lærisveinar skólans svo vel niður í söng-
listinni, að þeir gætu að minsta kosti sung-
ið rétt hin íslenzku sálmalög og hjálpast
við nótnabækur til að leiðrétta sig og læra
ný lög, þá var auðsælt að þeir mundu flytja
lögin með sjer út um landið eins og þeir
hefðu lærl þau réttast, og reyna til að kenna
þau öðrum í þeirri mynd; mundi sálma-
söngurinn þannig smátt og smátt lagfærast.
Þetta var Pétri alt fullljóst og tókst hann
því með glöðu geði á hendur, að kenna
söng i latínuskólanum jafnskjótt og honum
gafst kostur á því (1846), með þeirri öruggu
von, að hér mundi starf hans fá mikinn og
heillaríkan árangur. Hann hafði síðan þetta
starf á hendi til dauðadags og lagði mjög
mikla alúð við það, og sýndi mikinn lipur-
leik og þolinmæði við kensluna, svo að
marga furðaði a, sem annars þeklu skap
hans og vissu að hann var stórgeðja og
heimtaði kapp og bráðar framfarir íhverju
sem menn stunduðu. En vilji hans var ein-
beittur hér eins og í öðru og hann sá, að
hér þurfti á lipurleik og lempni að halda,
þar sCm umsfeypa átti rótgrónum vana, og
hrinda burtu skemdum tilfinningum, sem
frá barnæsku liöfðu þróast og edzt og fest
dýpri og dýpri rætur i hjörtum manna.
hann gekk liér sem annarstaðar að verki
sinu með jafnlyndi og slöðuglyndi og lét
engar hindranir aftra sér, hversu mörg ó-
not og óþægindi sem hann fékk hjá ýmsum
mönnum hæði í orði og verki, bæði við-
vikjandi kirkjusöng hans og organslætti og
eins að þvi, er snerti söngkensluna í skól-
anum. En hann gaf slíku aldrei neinn
gaum og gekk jaínan beina leið áfram og
kostaði kapps um að slunda svo verk sitt,
að eigi yrði með réttu að því fundið, og
fyrir slíkri aðferð ldjóta jafnan allar mót-
spyrnur að víkja fyr eða síðar, enda fór og
svo hér. Raddirþær, sem andæptu honum,
og reyndu að verða honum og starfi hans
til meins, þögnuðu smátl og smált, en við
og við fóru að heyrast aðrar raddir, sem
tóku með fögnuði leiðbeiningum hans og
færðu sér þær í nyt. Þessar raddir fjölguðu
óðum og veiltu Pétri eigi all-litla gleði,
reyndi hann og að lullnægja þeim sem bezt
hann mátti, og að fám árum liðnum sá
hann, að honum hafði tekisl að lagfæra
hinar skemdu tilfinningar hinna ungu læri-
sveina sinna, sem honum var jafnan svo
ant um, og koma þeim til að sjá og finna
hið fagra, sem hvervetna lýsir sér í söng-
listinni, cn sem þeir annaðhvort þektu eigi,
eða þótti jafnvel ljótt. Sýndu þeir honum
fagran vott um þetta árið 1855, erþeir gáfu
honum hljóðfæri (Pianoforte), til þakklætis
fyrir hans ötullega og heillaríka starf.
Uin þessar mundir stóð hagur hans all-
vel, en um vorið 1849 varð sú breyting á,
að hann varð að mestu atvinnulaus. Svo
stóð á að barnaskóli sá, er hann var fyrir
hafði verið kostaður af barnaskólasjóði