Heimir - 01.01.1909, Síða 16

i6o
H E I M I R
VORTÓNAR.
&ga eftír
MAXIM GORKY.
f g'aið'inum fyrír framan gfuggan mínu hoppa sjjörvaraír r
fifaSlausum greiuum akasiu-trjánna og tala liver í kapp við annan ;
á þakburst nágrannahússins sítur höfSinglegur hrafn og hlustar á
tal þeirra, viS og viS hristir hann IiöfuSiS ofur spekingslega.
LoftiS hlýtt og ]muigíð af sólarljósínu ber hvert liljóð inu í her-
bergið til mín, og eg heyri álengdar niSinn í Iækjunum, sem eru
hakkafullir í leysingunni; eg heyri skrjáfið í greinunum og skil
kvak dúfnánna, sem sitja í glugganum, og vorið fyllir sál mína
með yndisfcgrum söng.
“Tsjiri tsjirik,” segír gamal] spörr við félag'a sinu, “sjáum
við þó ekki vorið eun þá einu sínni? tsjirí tsjirik.”’
“Sannleikttr, sannleikur/’ sagði hrafninn.
Eg þckkí hann vel, þenna Iátlausa fugh Það, sem Iiann seg’-
ír, er æfinlega stutt og ákveðíð. Að náttúrufari er hann heimskur
og þar að aukí lmglaus, eins og flestir ihrafnar eru. í fuglalífinu
stendur hann framarlega og stofnar á hverjum vetri til velgerða-
veízlur fyrír gamlar og' farlama dúfur — og spörinn þekki eg líka
vel. Þó hann sé að ytri ásýndum Iéttlyndur og' greiSvikinn, hugs-
ar hann samt í rauninni rnjög vel um sinn hag. Eftir útliti að
dæma er hann fnlltir af undírgefni þar sent hann hoppar í kring
ttm hrafninn, en tindír niðri kann hánn vel að meta hann, og gerir
sér heldur enga samvízku af því aS segja sitt af hverju napurt og
ótuktarlegt tim hann, þegar tækifæri býðst.
í glttggamim er utngur og spjátruugslegur dúfukarri aS sartn-
fæ.ra dálitla dúfti iint, aS hann hljóti að deyja af harnti, ef hún
elski síg 'ekkí.
“HafiS þér lieyrt, herra hrafn, að spóarnir eru komnir?” seg-
ir spörinn.
“Sannleiktir — sannleikur.”