Kirkjuritið - 01.05.1937, Síða 15

Kirkjúritið.
í Skálholti 1238.
173
Leit hann í anda yfir liðna tíð:
Ljómaði sólin á tindum,
dafnaði frelsið hjá djörfum lýð,
drengskapur, hreysti og menning fríð,
fljótandi af frelsisins lindum
frægðin í alls konar myndum.
Öld er nú snúin á annan liátt:
Ofstopinn drengskapinn slökkur.
Ófriður geisar um l)ygðir, brátt
Jjoðar nú þrútinn við sólargátt
frægðar og frelsisins rökkur
ferlegur vélráða mökkur.
Sprettur upp hurðin og hvatar inn
halur i skínandi klæðum.
Hávaxin, þrekleg var hetjan svinn,
hlógu við rósir á friðri kinn,
log'aði orkan i æðum,
ofsinn úr hvarmanna glæðum.
Glottandi Sturla á g'ólfi stóð,
garpurinn riddaralegi:
„Kær er þér, frændi, mjög kirkjan góð!
Kvennaskap hefirðu, segir þjóð.
Ófrið neinn býð ég þér eigi,
Einar, nú hevr, hvað ég segi!“
Gengur fram Einar á gólfið þá,
glampaði sólin í ranni,
stafaði gulllegum geislum á
göfuga ásýnd, en Sturlu brá
Kerúb sem kominn þar banni
kirkjuna sakbitnum manni.