Kirkjuritið - 01.05.1937, Blaðsíða 19

Kirkjuritið.
Við uppsögn kennaraskólans.
177
sagt enn síður til þessa skóla hér en margra annarra
kennaraskóla, sem betur eru settir á allan hátt.
En hins mætti krefjast jafnvel af okkar skóla hér, að
hann hefði opnað augu ykkar fyrir allri þeirri marg-
breytni, sem bíður ykkar í kennarastarfinu, öllum þeim
kröfum, sem gerðar verða til ykkar, öllum þeim örðug-
leikum og vanda, sem kann að mæta ykkur. Þess má
krefjast, að þið farið héðan vakandi og viðbúin að mæta
hverju sem að höndum her, ekki með ugg og kvíða, held-
ur gunnreif og sigurströng. Og þess má enn krefjast, að
þið farið liéðan með opnum liuga fyrir þeim unaði og
gleði, sem vei unnið og vel heppnað kenslustarf veitir
hverjum kennara. Kenuarastarfið á mörg óvænt gleði-
efni engu siður en óvæntar þrautir og vandræði. Ef til
vill er ekkert starf eins fjölbreytilegt, ekkert starf, sem
býður fram eins hreytileg viðfangsefni og vandasöm. Það
þarf hagleiksmann til þess að gera fallegan grip úr
dauðu tré eða málmi. En það þarf miklu meira liagleiks-
fflann til þess að móta þann lifandi efnivið, sem kenn-
aranum er í hendur fenginn.
En livert er þá hlutverk kennarans?
Þetta er sjálfsagt harnaleg spurning lil ykkar, úlskrif-
aðra kennara. Og ég veit það vel, að þið munduð svara
henni fljótt hvert á sinn hátt. Og ég spyr hennar ekki af
því, að henni liafi ekki oft verið svarað áður. En ég ætla
aú samt að láta það verða skilnaðarorð min til ykkar að
svara henni á minn liátt og' sýna þar með að nokkru,
hvers ég vil vænta af ykkur eftir veruna hér.
Hlutverk kennarans er vitanlega það, að veita nem-
endunum hæfilegan þekkingarforða, þau hagfeldu hygg-
indi, sem heita má að vopni í haráttu lífsins. Þessu neit-
ar enginn. Og þetta hefir, að því er mér virðist, verið
æðsta boðorðið á undanförnum árum, á þeirri stálöld
°g vélaöld, sem gengið hefir yfir heiminn. Sú öld hefir
hafið — ekki upp í æðra veldi — heldur upp í annað
veldi siðalögmál heiðingjans, sem Hávamál orti, að