Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1913, Blaðsíða 10

8
„Sól, sól!“ kveinaði hún, „hvar ertu?
Sólin kom. „Hvað viltu mér?“ spurði
hún stutt í spuna. „Góða sól,“ sagði björ-
kin í aumkvunarlegum tón, „sérðu ekki
hvernig eg lít út? Geturðu ekki gert eitt-
hvað til þess að lijálpa mér?“ „I þetta
sinn hefir þú ástæðu til þess að harma
þér,“ sagði sólin, „hvað get eg gert fvrir
])ig?“ „Háttu mig fá hlöð úr gleri, þá
skal eg vera ánægð,“ sagði björkin. „IJú
skalt fá þessa ósk þína uppfylta á morg-
un,“ svaraði sólin og glotti við.
Næsta morgnn, þegar sólin leiL niður
í dalinn, var björkin svo skrítin á svipinn
og uppskafningsleg, að sólin gat ekki stilt
sig nm að hlæja.
Nú voru greinar hjarkarinnar alsettar
blöðum úr gleri og hún glitraði í öllum
regnbogans lituin. „Nú ertu víst ánægð?“
sagðí sólin. „0, eg er svo glöð að eg veit
lireint ekki hvernig eg á að þakka þér fyrir
alla hjálpina,11 svaraði björkin, „aldrei hafði
eg hugsað mér að eg gæti orðið svona
falleg, og nú þarf eg ekki að óttast kind-
urnar lengur eg er alveg viss um að þær
áreita mig ekki framar.
I'egar leið á daginn kom ofsa rok; grein-
ar bjarkarinnar slógust hver á móti ann.-
ari, svo öll glerblöðin brotnuðu, og björk-
in stóð eftir ber og nakin.
Nú var ástæða fyrir björkina að kveina
og kvarta ytir ógæfu sinni, en hún gerði
það ekki, hún stóð þögul og þungbúin, og
liugsaði til fyrri daga, þegar hún var skrýdd
fallegu grænu Jilöðunum sínum og átti svo
góða og blíða dagu. Hún litaðist um eftir
vinkonu sinni, en himininn var liulinn dim-
mum skýjum, svo sólin var hvergi sjáanleg.
Svona leið dagurinn fram undir miðaftan, þá
lægði veðrið og það rofaði til í lofti, svo
sólin gægðist fram á milli skýjabólstranna.
— „Hvernig líður þér, vinkona góð?“
spurði sólin og leit brosandi til bjarkainnar.
— „Pú þarft varla að spyrja,“ svaraði
björkin, „þú sérð víst ofur vel, að mér
hefir aldrei liðið jafn illa og nú, en i raun-
inni er mér það mátulegt því á meðan
mér leið vel og eg hafði enga ástæðu til
þess að kvarta, var eg síóánægði. Eg hefi
hugsað margt i dag, og er komin að þeirri
niðurstöðu að eg á ekki beðra skilið. “
„J?ú mált biðja mig einnrar bónar
enn þá,“ sagði sólin, „hvers óskar þú?“
„Ef þú vilt láta mig fá grænu blöðin mín
aftur, óska eg einkis framar,“ svaraði björk-
in döpur í bragði. ,, I'li skalt fá ósk
þína uppfyllta á morgun,“ sagði sólin og
brosti svo blíðlega til bjarkarinnar, að það
glaðnaði drjúgum yfir lienni vesalingnum.
Morguninn eftir hafði björkin fengið grænu
blöðin sín aftur, og var svo glöð og ánægð,
að trén sem áttu heima í nágrenni við
hana voru alveg hissa: „ l 'að er af sem
áður var, hamingjan gefi að þessi gleði
inætti vara s.em lengst,“ sögðu þau sín á
milli.
Nágrönnunum varð að ósk sinni, því
héðan af var björkin stöðugt glöð og ánægð.
Kindurnar komu stundum og bitu fáein blöð
af henni, hún skifti sér ekkert af því og
lét sem ekkert hafði ískorist. Arin liðu
hvert á fætur öðru, björkin óx stöðugt og
varð að lokum svo há að kindurnar gátu
ekki náð í blöðin hennir.
Það voru allir á eitt sáttir um það, að
hún væri fallcgasta og vinsælasta tréð í
• því byggðarlagi.
Pegar hún heyrði ungu trén mögla yfir
kjörum sínum, var hún vön segja: „Verið
þið eklci að þessu nöldri börnin góð, því
óánægja eitrar lífið, en þolinmæði þrautir
vinnur allar.“
-as-