Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1925, Blaðsíða 11

— 9 -
hennar, og svo sagði hún þeini allra falleg-
ustu jólaæfintýrin, sem hún kunni.
Þessu næst iýndi hún fram jólagjafirnar
handa börnunum. Oli fjekk súkkulaði-vindil
eins og að vanda, og systurnar fengu brúður
og brúðurúm með öllum sængurfatnaði.
Kveldið var liðið áður en varði, og
allir gerðu sjer far um að vera góðir við
Æsu gömlu næstu daga, er hún dvaldi á
heimili kaupmannshjónanna.
Það kemur víst ekki oftar fyrir að Óli
gleymi jólaheimboðinu hennar Æsu fyrir
eintómum leikaraskap, og það er golt að
svo er.
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
KISA OG OSTURINN.
Einu sinni var kisa, sem fann mjólkur-
ost í skál. Hún át allan ostin án ])ess að
gera hinum kisunum viðvart um hvalrekan.
Dag nokkurn fundu tveir ketlingar
skálina tóma, og ])eir snuðruðu uppi að
kisa mundi völd að þessu. Þess vegna
drógu ])eir kisu fyrir lög og dóm. Auðrit-
að urðu allir kettir sárgramir kisu fyrir
þetla, því auðvitað vildu þeir allir liafa
fundið skálina og ostinn.
Svo kom mál kisu' fyrir dómstólana,
og dómarinn, sem var stór, grár og grimm-
ur umrenningsköttur, kvað upp dóminn :
„Því dæmist rjett að vera,“ sagði dómar-
inn, „að þú, kisa, sjert ger útlæg úr
kattaríkinu og megir ekki hafa mötuneyti
við aðra ketti. Ilefðir þú sagt mjer til um
skálina, þá hefðir þú fengið vægari dóm,
en það gerðir þú ekki.“
Kisa lofaði bót og betrun, en ])að kom
fyrir ekki.
Nú tóku allir kettirnir til matar síns,
en veslings litla kisa fjekk ekkert að borða,
af ])ví hún hafði verið svo gráðug og ekki
sagt til um ostinn!
'XM 'TSt -aríá 'VH 'TM -KM 'TSt fSá -ná ’TSá -rst TM ■9M TSt -ná •WSá -rst ’TSt -ná ’TSt
fl!S aaS /TS