Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1931, Blaðsíða 6

4 —
BAKNAVÍSUR Á JÓLUNUM,
Hjer er bjart og hlýtt í kvöld,
heilög gleði og friður.
En mun þá engum æfin köld?
ójú, því er miður.
Úli flýgur fuglinn minn,
sem forðum söng í runni.
Ekkert hús á auminginn,
og ekkert sætt i munni.
Frostið hart og hríðin köld
hug og krafta lamar.
Æ, ef hann verður úti í kvöld,
han aldrei syngur framar.
Ljúfi drottinn líttu á Iiann!
Leyfðu að skini sólin!
Lállu ekki aumingjann
eiga bágt um jólin.
Drotlinn, þú átt þúsund ráð,
og þekkir ótal vegi.
Sendu hjálp og sýndu náð,
svo hann ekki deyi.
ppJEG VIL ALDREI DETJA”.
Jólasaga eftir sra. l'órð Tómasson.
Litli drengurinn vissi að ainma hans
var dáin, af því að honum var sagt það,
en hann skildi það ekki.
Amma hans var klædd í hvít föt og
lögð ofan í svarta kistu, inni í stofunni
hennar, þar sem drengurinn hafði leikið
sjer svo oft og spjallað við ömmu um
lieima og gcima; og mamma hans bar
hann á handleggum inn í stofuna lienn-
ar ömmu, og gekk að kistunni, þar
sem amma hvíldi í hvítu fötunum sin-
um, og tárin runnu ofan eftir kinnun-
um á henni mömmu hans þegar hún
sagði við drenginn: »Taktu nú í henð-
ina á lienni ömmu og kveddu hana og
þakkaðu henni fyrir, hvað hún var
æfinlega góð við þig.«
Og þarna lá hún amma alveg grafkyr,
með lokuð augun og krosslagðar hen-
dur. En þegar litli drengurinn grei]>
með litlu, heitu höndinni sinni utan
um höndina hennar ömmu, þá var hön-
din köld, svo óllalega köld. Dreng-
urinn kipti að sjer höndinn og bjúfraði
kollinn upp að vanganum á möminu
sinni.
Þegar drengurinn var háttaður i
rúmið sitt um kvöldið og mamma hans
var búin að lesa bænirnar hans með
honum og bjóða honum góða nótt með
kossi, þá greip drengurinn báðum hand-
leggjum utan um hálsinn á henni og
hvíslaði: »Mamma, jeg vil aldrci deyja.«
Kistunni hennar ömmu var lokað og
borin út úr stofunni, alla leið út í
kirkjugarðinn. Þar var amma hans
jörðuð. En lilli drengurinn l'jekkst
ekki til að fylgja ömmu lil grafar.
»Nej,« sagði han, »því jeg vil aldrei
deyja.«
Og dagarnir liðu. Drengurinn tók
aftur upp gleði sína og leiki, en hann
ljek sjer aldrei framar inni í stofunni
hennar ömmu, og það kom fyrir að