Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1931, Blaðsíða 8

— G —
þó hann grunaði það. En hann spurði
einskis.
Og mamma hugsaði án afláts um
það, þegar hann var lítill og sagði:
»Jeg vil aldrei deyja.« Og tárin hen-
nar fjölguðu, — en það mátti dreng-
urinn ekki vita neitt um.
Svo var það einn dag, seint um
haustið í rökkrinu. Mamma sat, eins
og hún var vön, hjá rúmi stóra dreng-
sins sins og hjelt í mögru höndina
hans. Þau höfðu verið að tala saman
um hitt og þetta, en nú þögðu þau
bæði. Þá tók liann alt á einu þjettar
utan um höndina á henni og hvíslaði
með titrandi rödd: »Mamma, jeg vil
helst aldrei deyja.« En þá gat mamma
engu svarað, liún lagði að cins hand-
legginn utan um hálsinn á honum,
grúfði andlitið ofan að honum og grjet
í hljóði. Þá skildi drengurinn að hann
hlaut að deyja. En nú fannst honum
að hann yrði að hughreysta mömmu.
»Gráttu ekki, elsku mamma mín, því
þá fer jeg líka að gráta, og þú segir að
jeg þoli það ekki.«
Eftir þetta Iá hann oft með lokuð
augun, svo að mamma og pabbi hjeldu
að hann svæfi, en hann svaf ekki. Hann
hugsaði, hugsaði um köldu höndina
hennar ömmu og jólatrjcð og Ijósið,
þar sem Jesús er og bíður eftir okkur.
»Mamma,« sagði hann einu sinni,
»manstu ekki þegar jeg var litill og
sagði alt af: Jeg vil aldrei deyja?«
»Manstu það enn þá?« spurði hún.
Ilún hugsaði að hann væri búinn að
gleyma því, það var svo langl síðan.
»Jeg man það vel,« sagði hann. »En
Jesús hefir sagt, að ef við trúum á
hann, þá munum við ekki deyja.« Fölu
kinnarnar urðu dreyrrauðar, og hann
horfði ráðþrola á hvítu, mögru hend-
urnar, sem voru orðnar svo æðaberar,
og hvítu kúptu neglurnar. — »Og þá
dey jeg heldur ekki, mamma.« -—•
Röddin titraði ofurlítið og tár glitruðu
utan við löngu, dökku augnahárin. En
mamma fann, að friður Drottins var
hjá banabeð drengsins hennar.
Upp frá þeim degi töluðu þau meira
saman um Jesúm Krist, og um burt-
förina lijeðan hcim til Guðs, þar sem
afi og amma væru á meðal engla, og
margra, margra vina, og að þar mundu
þau bráðum hittast aftur, af því að
Jcsús var þar sjálfur til þess að taka
á móti þeim, Jesús væri alt af hjá
þeim hverja stund, daga og nætur.
Og þau töluðu saman um krossdauða
hans, þegar hann friðþægði fyrir
syndir mannanna. Og þau töluðu sam-
an um upprisu hans frá dauðum og
um eilífa lífið, og drengurinn hætti að
roðna og verða niðurlútur, og augu
luins fyltust ekki framar tárum, en
það skein alvara og friður úr augna-
ráði hans. Það voru yndislegar stundir.
Þó átti mamma erfitt með að hylja
tárin sín, þegar drengurinn talaði þann-
ig við hana. En hún herti upp hugann
og reyndi til að brosa, og allar stundir
var hún lijá veika drengnum sínum —
hlesguð góða mamma, sem átti svo
bágt með að skilja við drenginn sinn.
Og pabbi, sem gat svo undur sjaldan
verið heima, cn hann dvaldi hjá
drengnum hvert augnablik, sem hann
átli afgangs frá störfum sínum. Pabbi
hafði hærst mikið upp á síðkastið,
röddin hans var svo þýð, augun svo
mild og hrygg, svo ósköp lirygg, þó
hann reyndi að leyna. því og láta á
engu bera.
III.
Dagarnir flýttu för sinni. Það leið
að jólum, en nú var ekki talað um jól
heima hjá drengnum. Hann var eina
barnið, og hann var alt of veikur til
þess að pabbi og mamma gætu liugsað
til að halda jól á sama liátt og þau
voru vön.