Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1931, Blaðsíða 9
/
En drengurinn beið eftir því að þau
færu að tala við hann um jólin. Þegar
hann lá með aftur augun í rökkrinu,
sá hann greinilega Iiin uridurfögru
ljósprýddu jólatrje frá æskuárunum.
Hann mundi eftir þeim öllum, eins og
þau hefðu staðið inni í dagstofunni,
sem hann hafði ekki komið inn í í
rúmlega hálft ár. En best mundi hann
þó cftir jólatrjenu, þegar amma var
dáin, það var fyrsta jólalrjeð sem hann
mundi eftir, og þar i ljósadýrðinni
stóð Jesús sjálfur og beið eftir honum.
Dag nokkurn rjett fyrir jolin, er
hann var svo veikur og máttfarinn, að
hann gat ekki talað nema i hálfum
hljóðum hvíslaði liann að mömmu
sinni: »Mamma, þið talið ekkert um
jólin núna.«
Mamma gat ekki svarað honum,
liann hefði þá heyrt gráthljóð í rödd
hennar.
»Mamma mín,« sagði hann ennfrem-
ur, »nú fer jeg bráðum hcim til Jcsú,
en jeg vil helst ekki deyja fyr en jólin
koma.« Litlu síðar sagði hann: »Má
jólatrjeð ekki vera hjerna inni hjá
mjer, mamma?« Mig langar svo til að
sjá það enn einu sinni — það verða
ad vera mörg ljós á því — ekkert annað
en ljós«-----------
Og svo komu jólin. Jólatrjeð stód
inni í stofunni hans, alsett hvítum
smákertum.
Læknirinn kom. »Hann á ekki langt
eftir,« hvíslaði hann að pabba og möm-
mu, þegar þau fylgdu honum til dyra.
Drengurinn lá með aftur augun.
Öðru hvoru opnaði hann þau og horl'ði
á trjeð, og brosi brá fyrir á andlili
hans, sem var orðið svo undur litið,
eins og á barni.
Pabbi og mamma viku ekki frá rúmi
hans. Honum var orðið svo þungt um
að draga andann. Það gat ekki verið
langt el'tir.
Það skygði að kveldi. Kirkjukluk-
kurnar hringdu hátíðina inn. Þá Iauk
drengurinn alveg upp augunum og
horfði á trjeð og pabba og mömmu, og
þau skildu að nú vildi hann láta kveik-
ja á trjenu.
Hægt og gætilega kveikti pabbi á
öllum litlu, hvítu kertunum og þau
vörpuðu yndislegri birtu om lierbergið.
En mamma sat kyr hjá drengnum sín-
um, með handleggin yfir um lierðar-
nar á honum, og litlu’ mögru hendur-
nar hans i lófa sínum. Og andlit hans
ljómaði í jólabirtunni með svo einken-
nilega fögrum blæ, og augun hans urðu
svo stór og skínandi, eins og dýrindis
perlur.
En þegar pabbi hafði lokið við að
kvéikja á trjenu og var sestur á rúmið
við hliðna á mömmu, þá lyfti drengur-
inn sjer alt í einu upp í rúminu, gleð-
ibrosi brá á andlitið, hann benti með
hendinni á trjeð og hvíslaði hægt —
»Je—s—x\s!« Svo hneig hann út af í
faðm móður sinnar.
Og kertaljósin á jólatrjenu breiddu
vermandi birtu yfir barnsandlitið lians.
Jesús beið hans sjálfur í birtunni —- og
bar hann heim í eilífan frið og fögnuð,
þar sem jólagleðin þrýtur aldrei.