Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1931, Blaðsíða 7

hann hætti við leikinn í miðju kaí'i,
liljó]) lil mömmu sinnar, skreið upp
í kjöltu hennar, hallaði sjer upp að
brjósti hennar og hvíslaði: »Mamma,
jeg vil aldrei deyja.«
Og manuna þrýsti drengnum upp að
sjer, og hcnni varð órótl inanbrjósts, og
hún spurði sjálfa sig: »Var það rangt
af mjer að láta hann taka um höndina
á ömmu og kveðja hana? Þau voru altaf
svo miklir mátar?«
Og mamma sagði drengnum að nú
væri amrna komin til Guðs og góðu
englanna, og afa, sem drengurinn hafði
aldrei sjeð, og ömmu liði svo vel, það
væri svo inndælt að vera heima hjá
Guði. Og drengurinn hlustaði að vísu
á það sem mamma sagði, en að Iokum
sagði hann aldrei neitt annað en: »Já,
en mamma, jeg vil aldrei deyja.« Og
það komu stundum stór tár í skæru
harnsaugun og drengurinn varð ekki
glaður fyr en mamma var búin að kyssa
hann og segja við hann: »Nei, elsku
lilli drengurinn hennar mömmu má
heldur ekki deyja.«
Þetta kom oft fyrir, svo að mamma
lians varð einlægt áhyggjufyllri. Hún
hað Guð að hjálpa sjcr til þess að bæta
fyrir það, sem hún hefði misgjört við
litla drenginn sinn, þegar luin ljet hann
taka utan um köldu höndina liénnar
ömmu.
Svo komu jólin. Litli drengurinn
fjekk slórt og fallegt jólatrje, alsctt
skínandi ljósum og fögru skrauti. Þegar
húið var að syngja jólasálmana og
ganga í kringum trjeð, lók mamma
drenginn í fáng sjer og fór að segja
lionum frá barninu í jötunni og cngl-
unum og jólatrjánum heima hjá Guði,
sem eru svo miklu, miklu stærri og
fallegri hcldur en jólatrjeð hjá pabba
og mömmu. En litlu, ljómandi jólaljós-
in okkar minna okkur ó jólabirtuna
hjá Guði, því að öll birta er frá honum,
og hann sendir okkur líka jólin. Og í
ljósinu hans er Jesús sjálfur og biður
eftir okkur,« sagði mamma hans.
»Er amma líka í ljósinu?« spurði
drengurinn.
»Já,« sagði mamma og þrýsti dreng-
num upp að sjer.
»Og koina allir þangað, þegar þeir
deyja?«
»Já, allir sem elska Jesúharnið.«
»Mamma, jeg elska Jesúbarnið,«
sagði lilli drengurinn rjett á eftir, og
leit hrosandi til mömmu. Og ljósgeisl-
arnir frá trjenu glitruðu á hárlokkum
hans og spegluðust í skæru augunum
hans.
En eftir þessi jól nefndi hann aldrei,
að hann vildi aldrei deyja. Hann stækk-
aði og lor að ganga i skólann og lésa
í mörgum bókuin, og mamma liugði
að nú væri hann alvcg húinn að gleyma
köldu höndinni hennar ömmu.
II.
Árin liðu. Drengurinn var orðinn
slór, en samt sem áður var hann
mömmu drengur. Hún átti heldur ekki
nema þann eina dreng.
En svo veiktist hann. Legan var löng,
mánuðum saman. Skólabækurnar lágu
ólircyfðar í bókaskápnum, og það var
svo raunalcgt þegar skólafjelagarnir
gægðust inn um lcið og þeir lilupu í
skólann, glaðir og heilbrigðir. Loks
varð hann að láta af allri von um að
geta náð þeim. Ekki að vita hvort hann
framar mundi líta í bók.
Fölur og tærður lá hann í rúminu
sínu. Þjáningin hafði merkt sjer unga
lallcga andlitið hans.- Augun voru
orðin svo stór og skær og spyrjandi.
Um hvað spurðu augun? Pabbi og
mamma neyddust lil að skilja það. Og
einn dag varð þeim það fullljóst, að
drengurinn þeirra var á förum frá
þeim. Hann vissi það ekki enn þá, —