Kirkjuritið - 01.07.1957, Blaðsíða 4

Tíciíindi og hugsiónarlíf
OCveðja til Ungmennafclaga Jslands á afimœlishátið þcirra
30. fúni síðasiliðinn.
Ályktarorðin í guðspjalli þessa dags eru orð Jesú Krists: Eng-
inn, sem leggur hönd sína á plóginn og lítur eftir, er hæfur til
guðsríkis. Þau banna oss það ekki að minnast liðinna tíma. í
þeim skilningi megum vér líta aftur, og það getur meira að
segja kennt oss að horfa fram. Oss er hollt og gott að horfa til
liðinna daga á hálfrar aldar afmæli sambands Ungmennafélaga
íslands, er það heldur í helgidómi þjóðar vorrar að Þingvöll-
um, þar sem það var stofnað.
Þegar ungmennafélagshreyfingin barst hingað til lands frá
Noregi, þá festi hún skjótt djúpar rætur í þjóðlegum jarðvegi.
Hún varð þjóðlífsvakning með æskumönnum, ef til vill ein hin
mesta, sem vér höfum lifað. íslendingar. Henni hefir verið lýst
svo, að hún væri afl lítillar þjóðar, sem vissi, að hún ætti ekki
eftir nema hlaðsprettinn í frelsisbaráttunni. Hún var í viss-
um skilningi framhald stefnu Jóns Sigurðssonar og í anda orða
hans: „Eigi víkja.“ Sjálf valdi hún sér einkunnarorðin: „íslandi
allt,“ og skyldi því vinna með tvennum hætti: Ræktun lýðs og
lands. Einn frumherjanna minnist Ungmennafélaganna með
þessum orðum: „Þau voru fyrst og fremst sjálfsuppeldisstofnanir,
þar sem menn skyldu þjálfa sig til þess að verða að liði —
verða að manni. Þetta var æskulvðshreyfing, sem byggði starf
sitt á kristilegum grudvelli, lét sér, ef segja má, ekkert mannlegt
óviðkomandi." Hrifning fór um hugina. Vaskir menn strengdu
þess heit að drýgja dáð. Unga fólkið eins og vaknaði af svefni.
Vorvindur fór um landið með þungum þyt, ung gróandi brosti
við sál. Móðurliönd íslands blessaði börnin sín. Og hreyfingin