Menntskælingur - 01.04.1949, Blaðsíða 14
14
MENNTSKÆLINGUR
Hví sér þú flísina í auga bróður
þíns, en tekur ekki eftir bjálkan-
um í auga þínu?
, Hugvekja til Ólafs Hauks.
í síðasta tölublaði Munins (5. tbl.),
birlist grein eftir Olaf Ilauk Arnason,
sem hann nefnir „Onnur rilfregn“.
Mun grein þessi eiga að vera einhvers
konar ritdómur urri 2. tbl. Menntskæl-
ings.
Það er ekki ætlun mín að deila við
Ólaf Hauk um réttmæti þeirra dóma,
sem hann kveður upp yfir efni blaðsins,
þess er engin þörf. Öllum sem grein
hans lesa, ætti að vera ljóst að hún er
skrifuð af meinfýsni og persónulegri
óvild í garð blaðsins og þeirra er að því
standa, en ekki vilja til benda á það,
sem belur mætti fara.
Hins vegar'get ég ekki látið hjá líða,
að leiðrétta ýmislegt í grein þessa ágæta
stöðunauts míns.
Vil ég þá fyrst taka fram, að mynd sú
er birtist á forsíðu í umræddu blaði, er
tekin af Edvard Sigurgeirssyni, og birt
með hans leyfi.. Svipuð mynd var hirt í
Munin 4. tbl. 1947, en það myndamót
er helmingi stærra. Mynd þessi er því
Muninum alls óviðkomandi.
„Gaf“, í næst síðustu vísu í Draum-
sýn, er ekki prentvilla fyrir „Gat“, og
er ekki rangt mál, eins og greinarhöf-
undur virðist halda fram. „e-m gefur á
að líta“ er gefið í Orðabók Sigfúsar
Blöndal, og merkir „en kan klart se
n-t“. Mun ritstjórinn þarna hafa ætlað
að auglýsa íslenzku kunnáttu sína, en
tekist álíka hrapallega og í ritdómi sín-
um um fyrsta tbl. Menntskælings, þar
sem hann ræðir um „síðustu dreggjarn-
ar“.
Annars finnst mér að ritstjórnar
Munins ættu að minnast sem minnst á
prentvillur — til þess eru þær alltof
tíðar og áberandi á síðum Munins.
Grein Ólafs Hauks er annars rituð af
miklum fjálgleik og trú á getu sína á
sviði skáldskapar og ritsnilldar. Á ein-
um stað segir Ó. H.: — Krossgáta er í
ritinu og eitthvað um skák. Hvorki er
ég skákmaður né krossgtáuhestur og
læt því slíkt liggja milli hluta.
En telur þú þig skáld og rithöfund,
og því geta dæmt um bundið mál og
óbundið? Sjálfstraust getur sjálfsagt
verið gott, en það getur villt mönnurti
sýn.
Það kemur all kynlega fyrir sjónir,
þegar Ól. Ifaukur deilir á aðra menn
fyrir stælingar og uppsuðu úr verkum
annarra. Flestir gætu honum fremur
deilt á aðra fyrir slíkt, án þess að