Gelmir - 01.04.1954, Qupperneq 3

aðrir srærstir. Jón sér ekki annað ráð vænna en að renna undan skrll
þessum. Rennur hann allt hvað af tekur og veit eigi fyrr til, en hann
hleypur inn í hús eitt eigi allfjarri höllinni. Stendur þar maður einn og
gengur Jón fyrir hann og skýrir frá sínu ferðalagi og með hverjum ósköp-
um hann var inn í þe’ta hús kominn. Maðurinn hlýðir á frásögn Jóns, en
segir síðan: „Eigi er yfir slíku að æðrast, og er þetta daglegt brauð okkar
hirðmanna Jarls, og munt þú vera maður hugblauður eða hvað kannt þú
fyrir þér,“ Jón kveður það lítið vera, en kveðst vilja ná fundi Jarls með
einhverjum ráðum. „Einhver ráð kunna að vera til þess,“ segir hirðmað-
urinn og rótar um hríð í bókastafla í hillum og á borðum, dregur cíðan
fram skræðu eina litla og óásjálega og þylur upp einhver torkennileg
stef. Gýs þá upp rey'kur mikill með brestum og undirgangi, og upp úr
gólfinu stígur fingálkn mikið sem Jón bar eigi kennsl á og kunni þó
Dýra- og Plöntulandafræðina utanbókar. Snýr hirðmaður sér nú að Jóni
og mælir: „Þennan fugl mun ég láta fylgja þér, og mun skríllinn þá eigi
koma nærri þér. Veiddi ég hann í Germaníu og nefnist hann Fashani og
mun hann þér vel duga.“ Sórust Jón og hirðmaður nú í fóslbræðralag og
hétu hvor annars að hefna.
Jón leggur nú af stað og teymir fingálknið. Vék skríllinn úr vegi jafn-
skjótt og hann kenndi Fashanann. Jón gengur rakleiðis að stofu Jarls og
undrast mjög að hann skuli rata og þakkar það gjörningum fóstbróður
síns. Jón gengur nú ir.n i stofuna og litast um. Var þar mjög dimmt inni
því að svo var, sem flestir hirðmanna væru lifandi reykháfar. Jón cér
mann sitja í öndvegi og hyggur það vera Jarl. Gengur hann þá rakleiðis
að öndveginu og kveður Jarl og skýrir frá hvert hans erindi væri. Jarl
biður hann velkominn og vísar honum til sætis á hinn óæðri bekk. Hirð-
menn taka nú að spyrja Jón um ýmsa hluti og á ýmsum tungum, og svar-
ar Jón öllum spurningum þeirra greiðlega, og undrast þeir mjög vizku
hans. Þegar Jón hefur lengi svarað spurningum hirðmanna glymur hinn
sami hávaði frammi sem áður, er hann knúði dyra. Hleypur þá allur
skríllinn inn aftur með brölti og bægslagangi svo að menn máttu vart
kvrrir sitja sökum titrings. Er mestu lætin voru um garð gengin tóku
hirðmenn að tinast út úr stofunni og að lokum voru þeir einir eftir Jarl
og Jón. Þá segir Jarl: „Það finn ég, er ég hef heyrt þig svara spuming-
um hirðmanna minna, að eigi get ég kennt þér neitt. En vilt þú nú gerast
minn hirðmaður og uppfræða ungmenni þau, er þú sást hér á leið þinni?:<
Jón játti því en kvaðst samt vilja fá orlof til að fara heim til sín og segja
hvernig málum slnum væri komið, og var það fúslega levft. Að tilsettum
GELMIR
3