Epilogus - 01.04.1955, Blaðsíða 9
E P IL OG U S
9
Hugleiðing um tízkuna
Framh. af 6. síðu.
og ljóta girðingarstaura taka á sig mynd
ljósastaurs með mörg pund ai varalit og
púðri á smettinu, svo rnikið af svertu í
augnahárunum, að nægt hefði, til þess að
prenta heilt upplag af Morgunhlaðinu með
Lesbók, þvörulaangar neglur, trítlandi á
stultuháum skóm, dreifandi svo sterkri ilm-
vatnslykt um marga ferkílometra svæði, að
blóm fölna og kýr tapa nyt.
Við karlmennirnir lítum því með lotn-
ingu til ofurkappa liðinna alda, sem óttuð-
ust ekki fagrar konur frekar en örvamæli
óvinarins. Við minnumst Aeneasar í
kvæði Virgils, sem stóðst hverja stórárás á
fætur annari af hendi Didoar. Aeneas var
dæmigerður karlmaður þeirra tíma og ætti
að vera karlmönnum nútímans í senn leið-
arljós og takmark. En Dido söng eins vel og
Ingibjörg Þorbergs og spilaði eins vel á
guitarinn og gömul Herkerling. Og textarn-
ir, sem hún söng hafa sennilega ekki gefið
textum þeirra Horacar og Kristjáns frá
Djúpalæk neitt eftir. Hvin var sannkölluð
Gina Lollobrigida þeirra tíma, þrátt fyrir
að hvorki Dior xié Helena Rubinstein voru
þá borin í þennan heim. En Aeneas lét ekki
á sér neinn bilbug finna. Ærður af grát-
veinum og kossasmellum Didoar synti hann
í táraflóði hennar á braut, og það voru kná-
leg sundtök.
Já, þannig menn þyrftum við að eiga í
dag. Þá þyrfti tunglið ekki að skammast sín
fyrir návist þessarar vesælu jarðar. En
þannig er það með tízkuna og kvenfólkið.
Það notfærir sér heimsku karlmannsins og
veikleika sér til vaxtar og viðgangs. Nátt-
úrufræðingar mundu sennilega flokka þær
undir snýkla, og finnst mér það ekki svo
fráleitt. Með þeim hætti hefur tízkan allt
frá Evu dögum verið sífelld nýjung í heimi
þeirra læknavísinda, er lúta að kvensjúk-
dómum. Lyf, sem verður úrelt en öðlast
dularfullan kyngikraft við nokkurra ára-
tuga geymslu.
Þannig hefur þetta gengið í endalausum
bylgjum. Eitt í dag, annað á morgun, og
hið fyrra svo þarnæsta dag. I þessu sam-
hand er ekkert óhugsanlegt. Hver veit, nema
skyndilega taki tízkan víxlspor og reyni
nýjar leiðir. Það væri t. d. ekki óhugsandi,
að einn góðan veðurdag taki kvenfólkið
okkar upp á því að mála sig svart, og að
svertingjadömur máluðu sig þá hvítar. En
það eru kannske lítil líkindi íil þess. Aftur
á móti er ekkert sennilegra en, að kvenfólk-
ið taki með árunum að flytja sig aftur í
tímann og lykti að lokum í gerfi okkar
gömlu góðu Evu. Sem sagt, að laufblaða-
tízkan haldi innreið sína í annað sinn. Það
yrði svo sem ekki dónalegt líf, en samt sem
áður vona ég, að við Dior verðum þá báðii'
komnir undir græna torfu.
hjh.