Fríkirkjan - 01.10.1899, Blaðsíða 4

147
Og Rómverjar hervirki hlaða
að hernaðar sið,
og gefa ei grið;
en borgin þó vasklega verst um hríð,
unz vörnin dvín um síð,
og vopnin í blóði sig baða.
Og musterið mikla þar brennur
og mannvirki öll,
jafnt hreysi sem höll;
svo loks eigi steinn yfir steini þar stóð,
en steypi dreyra flóð
í blóðugum rústunum rennur.
♦
Svo rættist, já rættist með skyndi
sú ritningar grein.
En mannanna’ er mein,
að skynja’ ei það dómsins, það dj-ottins orð,
sem dunar yflr storð,
og sízt meðan leikur í lyndi.
-----»♦»-----
luíf^er sem frífurkjumaður 03 advenfisfi.
[Niðurl.]
. Yér höfum nú farið nokkrum orðum um hið fyrra atiiði
í fyrirsögn þessarar greinar og leitt rök að því, svo ekki
verður í rnóti mælt, að Lúther var í anda sínum og eptir
sannfæringu sinni sannur fríkirkjitmaður, eins og vér komumst
að orði í 1. tölubfaði Fríkirkjunnar. Þá skulum vér athuga
hið síðara atriði fyrirsagnarinnar:
Lútlier sem adveniisti.
Þetta orð: „adventisti" er latneskt að uppruna, og er
myndað af forsetningunni „ad" senr þýðir: til, og sögninni
„venio, veni, ventum, venire“, sem þýðir: ég kem, kom, komið,
að koma. Koma sú, sem átt er við í og með þessu orði, er
endurkoma eða tilkoma drottins vörs og frelsara Jesú Krists,