Fríkirkjan - 01.10.1899, Blaðsíða 13

156
brauð er hluttekning 1 líkama Jesú Krists, sem fyrir oss var
gefinn til fyrirgefningar syndanna. Takið og etið; gjöiáð það
í minningu JesúKrists"; og á undan útdeilingu vínsins: „Þetta
er kaleikur hins nýja sáttmála í hlóði Jesú Kiásts, sem fyrir
oss var úthellt til fyrirgefningar syndanna. Drekkið allir hér
af; gjörið það í minningu Jesú Krists." En við hverja sem
neytt höfðu, mælti presturinn, áður enn þeir gengu burtu,
sömu orðin sem brúkuð eru í þjóðkirkjunni: „Sá krossfesti
og upprisni Jesús Kristur, sem hefur gjört yður (oss, þegar
presturinn neytir með) hluttakandi í sínum heilaga líkama og
blóði, og fullnægju gjört fyrir allar yðar (vorar) syndir, liann
styrki og viðhaldi yður (oss) í sannri og lifandi trú til
eilífs lífs.“
Söngnum var hagað svo sem venja er til.
Aðalbreytingin er, að athöfnin verður eðlilegri og síður
hætt við að hún verði eintóm ceremónia. Það er ekki nátt-
úrlegt að presturinn betí brauðið og vínið að munni hvers
eins. Kristur sagði: „takið.“ Útdeilingar orðin („þetta er
Jesú Krists sannur líkami“, „sannarlegt blóð“) eru líka allt of
ramm-„orþodox“ eða réttara að segja kaþólsk. Yér fríkirkju-
menn erum sannfærðir um, að þeir mundu verða næsta fáir,
sem eigi fengjust til að taka þátt í þessari dýrmætu endur-
minningarmáltíð, ef hún væri færð úr þeim ceremóníu-umbúð-
um, sem henni er haldið í, og færð í eðlilegra form. En á
hinn bóginn könnumst vér fyllilega við, að hér er um heilaga
athöfn að ræða, og að breytingarnar verða að spretta af rétt-
um anda, af þrá eptir lifandi sameiningu við drottin. Enginn
getur brígslað oss urn, að vér höfum sýnt fljótfærni í þessu
máli. Pað sem vér höfum gjört í því, er ávöxtur rækilegrar
umhugsunar og biðjandi bænar.
Hjónavígsla
hefur byrjað með stuttri ræðu, eins og vandi er til, og síðan
verið lögð þessi eina spurning fyrir brúðhjónin bæði í samein-
ingu: „Ég aðspyr ykkur, heiðruðu brúðhjón, N. N. og N. N.,
hvort það er vilji ykkar og ásetningur að lifa saman upp frá
þessari stundu í heilögu, kristilegu hjónabandi, sem ekkert
annað enn dauðinn á að slíta?“ J’égar brúðhjónin hafa bæði