Fríkirkjan - 01.11.1899, Blaðsíða 4

168
Fróðlegt er að bera saman við þessa kenningu vitnisburð
postula Jesú: „Nú vitum vér, að þú veizt allt, og þarft þess
ekki að nokkur spyrji þig; ýessvcgna trúum vér, að þú sórt
frá guði kominn (Jóh. 16, 30.); enn fremur orðin, sem féilu,
þegar Gyðinga furðaði á Jesú, og þeir sögðu: „Hvernig þekkir
þessi ritningarnar, þar eð hann þó ekki hefur Jært?“, og Jesús
svaraði þeim og sagði: „Minn lærdómur er ekki minn, heldur
þess, sem mig sendi"; enn fremur orð Péturs um spámennina:
„Þeir leituðust við að uppgötva, til hvers og hvíliks tíma Krists
andi, sem i þeirn bjó, rneinti, þá hann fyrir sagði píslir Krjsts
og þar á eptir fylgjandi dýrð“ (1. Pjet. 1, 11Bjó þá andi
Krists ekki svo í honum sjálfum, að hann kynni rétt að meta
eða skiija það sem spámennirnir, af þessum anda knúðir, höfðu
ritað? Þá var ekki vert fyrir Jesúm að brúka önnur eins orð
eins og hann sagði við Sadúseana: „Þér villist, með því þér
skiljið eigi ritninguna, né mátt guðs“ (Matth. 22, 29.). Ef hann
sjálfur skildi ekki ritninguna betur enn svo, að trúa ósönnum
kynjasögum í henni, því þá að brúka svona orð við mótstöðu-
menn sína?
En ef Jesús Kristur hefur með guðlegmn myndugleika
hvað eptir annað staðfest orð ritningarinnar, og það ætlum vér
að sé ómótmælanlegt, þá er næsta liklegt að hann snúi þess-
um orðum til hinna nýju vantrúar-guðfræðinga frá Kaup-
mannahafnar háskóla: „Þér villist. með Jtví J)ér sliiijið
ekki ritninguna né mátt guðs”, eða þá þessum orðum:
„Ó, þér heimskir og tregir í hjarta til að trúa öllll því, sem
spámennirnir hafa sagt.“ (Lúk, 24, 25.).
í niðúriagi ræðu sinnar fór séra Jón Bjarnason nokkrum
orðum um kristnitöku forfeðra vorra, sem eins og kunnugt er
varð með nokkuð skjótum hætti, þar sem landið var kristnað (?)
allt í einu með lögum á alþingi. Hann gat þess, að ýmsir
hefðu gjört lítið úr þeirri kristnitöku og álitið að hún hafi
verið lítið annað en nafnið tómt. En hann vildi halda fram
hinu gagnstæða, eins og gjört var í grein nokkuni eptir hinn
norska guðfi-æðing (Jhristofer Bruun, er útlögð var eitt sinn í
„Sameiningunni". Hann kvað forfeður vora þá þegar hafa
haft ljósa hugmynd um, hvað væri „sannur kristindómur",
og nefndi því til sönnunar ýrris dæmi úr sögum vorum, svo