Fríkirkjan - 01.01.1902, Blaðsíða 6

6
anna. Eg fermdi hana, og hrundu þá tárin niður kinnarnar
á henni, tár, sem komu frá einiægu og hrærðu hjarta. Og
svo þegar eg kom til hennar í fangelsið, — hvar var þá litla
og guðhrædda stúlkan? Likami og sál var á glötunarbarmi,
og hún hló kuldahlátur að sjálfri sér, og hún hló kuidahlátur
að guðs orði, og hún hló einnig kuidahlátur, þegar eg bauð
henni björgunarfærið, sem gat hjálpað henni upp úr djúpinu.
Mér var sem eg heyrði kuldahlátur úr helvíti, hlátur djöfl-
anna yfir glataðri sál. — Ó það verður ekki lesið á enni barn-
anna, hvað lifið flytur þeim, og vér getum ekki sagt fyrir,
hvað þau verða, og hvað þau verða ekki! Ef tii vill hefir
Júdas Iskariot verið eins ástúðlegt barn eins og Jóhannes,
sem síðar hallaðist upp að brjósti frelsaíans, og Napoleon, sem
hellti blóði og tárum yfir heiminn, hefir líklegast engu
að siður verið augasteinn móður sinnar en dr. Marteinn Lúther,
sem gaf hinum deyjandi heimi aptur gleðiboðskapinn,' hefur
verið eptirlæti sinnar móður! Þegar eg er að skíra litlu börn-
in og horfi á litlu rólegu andlitin, þá kemur mér opt i hug:
.Hvernig skyldi þetta andlit verða eptir nokkra ára tugi?
Ó, hvað skyidu þessi sakleysislegu augu fá að sjá i veröldinni?
Hvað ætli iitlu hendurnar snerti? Hvaða vegi skyldu lir.lu
fæturnir fara, fæturnir, sem ekki valda líkamanum enn þá,
og aldrei verða færir um að bera byrði syndarinnar? Og
hvað skyldi hreyfa sér í þessu hjarta, sem núna er svo rólegt,
áður en það hreyfist i hinnsta sinn?“ Æfifei'ill barnanna er
hulinn þoku fyrir augum vorum, og veröldin er vond og hál,
sem vér verðum að sleppa þeim út í. Skelfing og kvíði hlyti
að gagntaka oss, ef véi' hefðum ekki annað við að styðjast
en krapta og hyggni sjálfra vor. Það, sem huggar oss og veit-
ir oss djörfung og örugga von er þetta eitt: Þau eiga frels-
ara, frelsara, sem tekur að sér litlu börnin, og hefur svo
sterka hönd, að enginn og ekkert getur hrifið þau úr höndum
hans.
Frumskilyrðið og grundvöllur alls kristilegs barnauppeld-
is er því það, að vér lítum rétt á börnin, sjáum að
þau eru mannssálir, sem eru orðnar guðs börn fyrir Jesúm
Krist.
Mannseðlið göfgaðist, þegar guð sendi son sipn í heiminn