Jólablaðið - 24.12.1931, Blaðsíða 8

8
JÓLABLAÐIÐ
1931
Hotið eingöngu 5ólarljós
d lampa yðar og suðuuélar.
Hið islenzka steinolíuhlutafélag.
5ímnefni: 5teinolía — Petroleum.
•
týndi litla stúlkan mín þær handa mér — hún
María litla — en nu — ó, hvað hefi eg gjört!“
Ida svaraði í svo lágum róm, að engin gat heyrt
hvað hún sagði, nema frú Weber. Eg veit ekki
hverju hún svaraði; en það sem hún sagði mömmu
sinni, átta dögum seinna, hefi eg heyrt.
Það var gamlárskvöld. — Ida átti „frí“. Nú
kveikti frú Larsen í fyrsta sinn á jólatrénu, sem
hún hafði skreytt handa barninu sínu fyrir að-
fangadagskvöld. — Meðan jólakertin smá loguðu
upp, sátu þær, móðir og dóttir, og töluðu saman.
„Ó, mamma“, sagði Ida. „Þegar eg í dag kraup
við dánarbeð frú Weber og sá, hvílíkur friður
hvíldi yfir ásjónu hennar, og vissi, að hún kvaddi
þetta líf í sælli trú á Guð og með fullvissu um, að
ná landinu, þar sem synd og sorg ekki þjáir, þá
varð eg aftur og aftur að þakka Guði fyrir það,
að hann skyldi leyfa mér að flytja þessari sorg-
mæddu sálu kærleiksilinn frá honum sjálfum. Eg
verðskuldaði það alls ekki, vegna þess, að eg mögl-
aði yfir því, að fá ekki að vera heima hjá þér á
aðfangadagskvöld“.
„Já, Ida mín, það er gott að eiga þann Guð, sem
ekki launar eftir afrekum okkar; þá yrði lítið úr
laununum, — indælt er að vita, að allt er af náð“.
Nú þögðu báðar og hlustuðu, og þær heyrðu óm
kirkjuklukkunnar, sem boðaði, að enn rann upp
nýtt náðarár Drottins yfir jörðina.
(S. G. þýddi).
GUÐ
ABRAHAMS
O
í gamalli austurlenzkri þjóðsögu er sagt svo
frá. —
Kvöid eitt sat Abraham fyrir utan tjalddyr sín-
ar, kom þá til hans ókunnur vegfarandi og bað
um næturgreiða. Abraham bauð honum inn fyrir
og tilreiddi honum góða máltíð, og hinn ókunni
maður tók strax til matar.
„Þakkar þú ekki Guði himins og jarðar fyrir
matinn, áður en þú ferð að borða?“ spurði Abra-
ham.
„Eg þekki ekki þinn Guð“, anzaði hinn um leið
og hann tók upp úr vasa sínum skurðgoðamynd.
Abraham stóð upp í mikilli bræði og sagði: „Eg
vil ekki vera í tjaldi með skurðgoði". Að því búnu
rak hann mannin út.
Um nóttina, á meðan Abraham svaf, kom Guð
til hans og spurði: „Hvar er ókunni maðurinn, sem
eg sendi til þín?“
„Eilífi Guð“, svaraði Abraham, „hann vildi ekki
þakka þér fyrir matinn, og þess vegna rak eg
hann út“.
Þá sagði Guð: „Abraham! í mörg ár hefi eg haft
þolinmæði við þennan mann, — en þú gazt ekki
umborið hann eina nótt“.
Abraham vaknaði og flýtti sér út úr tjaldinu
til þess að leita að manninum, og þegar hann fann
hann, sagði Abraham við hann: „Guð minn sagði
mér að fara og sækja þig“.
ókunni maðurinn horfði undrandi á Abraham
og sagði: „Þinr. Guð er þá miklu betri en minn
Guð, því að hann sagði: — Brenndu tjaldið hans
Abrahams niður til ösku. En kenndu mér nú að
þekkja þinn Guð, eg vil þjóna honum“.
30
3BE
El[^
\
Spænskíi
skyrttirnar
eru nú komnar aftur í fjölskrúðugu úr-
vali. Sniðnar eftir okkar vexti.
Enn fremur nýkomið:
Matrósaföt og frakkar á drengi. Vetr-
arfrakkar á unglinga og fullorðna, sér-
lega vandaðir. Hattar — Húfur. Vetr-
arhúfur. Hálstreflar úr ull og silki. Nær-
fatnaður, fjöldi tegunda. Flibbar —
Hálsbindi. Sokkar, feikna úrval. Nokkr-
ir karlmannafatnaðir, heimasaumaðir,
tækifærisverð. Margar vörur, hentugar
til tækifærisgjafa, svo sem ilmvatnskass-
ar Og sérstök glös, vasaklútakassar O. fl.
Allt nýtísku vörur. Verðið mjög lágt. —
Skoðið jólavörurnar.

!=ie
Andrés Andrésson,
Laugaveg 3.
3BS
J

m
IMl
M
W

iðiavorarnar
m
iMl
w
okkar eru að venju
beztar og ódýrastar.
M
m
m
BHiiiSI
M
F3
M
m
Regnfna'kkan, |
mjög vandaðir, allar siærðir.
10—15°/0 afsláttur til nýjárs.
G. Bjarnason & Fjeldsted
1 Ter varkár i oröum. i
Varastu að nota meiðandi orð.
Hver einasti maður hefir sínar sorgir og byrðar
að bera og margir örmagnast undir þeim. Oftast
eru það miskunnarlausir dómarar, smá aðdróttan-
ir, kuldalegt tillit og laununga mál, sem hvísluð eru
hér og þar, sem draga menniiia niður í hyldjúp
vonleysisins.
Við ættum að muna það, að allt sem við segjum
hver um annan — leynt eða ljóst, — eru ekki dauð
heldur lifandi og hraðskreið orð, sem fæða af sér
önnur — orð, sem hafa þýðingu vegna þess, að þau
særa oft dýpra en margur hyggur.
Þvílík orð hafa eyðilagt fleiri mannslíf heldur
en sjálf ógæfan sem mætti þeim.
Þegar óhamingjan hefir hent mennina — verð-
skuldaða eða óverðskuldaða — þá þurfa þeir stoð.
meðbræðra sinna.
Að eins örfáir menn eru færir um að bera sorgir
sínar aleinir, og þegar þeir svo í stað hluttekning-
ar mæta andúð, já, máske jafnvel fyrirlitningu, þá
er eins og sé dreginn úr þeim allur þróttur, — þeir
örmagnast.
Orð geta sært dýpra og sárara en nokkurt tví-
eggjað sverð. Þótt orðin, sem töluð eru, komi ekki
beint frá hjartanu, þá ná þau samt til hjarta þess,
sem talað er við eða um.
Látum okkur reyna að hafa það hugfast, að ekk-
ert orð er eins lifandi eins og það sem særir.
Oftastnær eru þvílík orð töluð í hugsunarleysi
og léttúð, eða þá í augnabliks geðshræringu.
eru alltaf beztar