Jólablaðið - 24.12.1931, Qupperneq 7

1931
JÓLABLAÐIÐ
7
■OOOOOOOOOOOOOOOOOB
o o
s Fjóluvöndurinn S
o o
A “**” A
„Nei, mamma mín, það er alveg ómögulegt. Eg
verð að vaka aðfangadagskvöld, en á jóladag get
eg áreiðanlega skroppið heim svolitla, stund“.
Ida reyndi að sýnast ánægð, en það vildi nú
ekki heppnast alveg til fulls. Rödd hennar titr-
aði, og hún varð að taka á öllu þreki sínu, til þess
að stilla grátinn. — Þetta var í fyrsta skifti, sem
hún gat ekki haldið jól heima. Síðustu jól hélt hún
með pabba og mömmu — björt og gleðirík voru
þau, eins og allt af frá því fyrsta, að hún mundi
eftir sér. En nú var allt orðið breytt. Faðir henn-
ar var dáinn, og þær mæðgurnar höfðu við fátækt
að stríða. Ida varð sjálf að hafa ofan af fyrir sér,
og nú var hún nemandi í sjúkrahúsi þar í borginni.
Hún hugsaði sér að vinna svo, að hún gæti orðið
stoð móður sinnar.
Hún elskaði og virti móður sína, og það var
henni allt af hátíðardagur, þegar hún í frístundum
kom heim og gat dvalið á hinu litla og snotra heim-
ili hjá móður sinni.
Hún var komin í yfirhöfnina og var að kveðja.
Til þess í lengstu lög að dylja fyrir móður sinni,
hve erfitt henni féll, að mega ekki vera heima að-
fangadagskvöldið, hafði hún látið bíða að minn-
ast á það, þar til hún stóð í anddyrinu.
Frú Larsen þekkti dóttur sína, og skildi bar-
áttu hennar. I skóla lífsins hafði hún lært undir-
gefni jafnt í sæld og sorg; þess vegna svaraði hún
um leið og hún kyssti Idu: „Þá skulum við einnig
gleðjast yfir því, barnið mitt, að það eru margir,
sem ekki eiga eins gott og við. Við skulum vera
rólegar í þeirri fullvissu, að það horfi til einhvers
góðs, og að Guð hafi sína ákvörðun einnig í þessu!‘.
Ida gat nú ekki alveg fellt sig við þessa hugsun.
Meðan hún gekk um hinar upplýstu götur, var hún
allt af að hugsa um það, að Guð gæti hagað því
öðruvísi, svo hún fengi að vera heima á aðfanga-
dagskvöldið. Oft og innilega var hún búin að biðja
Guð um það, og það var þungbært að vita mömmu
sína aleina heima.
Það var aðfangadagskvöld. Ida var á leið út úr
herbergi sínu, þá var barið að dyrum og henni
réttur dálítill böggull.
„Hvað getur þetta verið?“ Ida og móðir hennar
voru búnar að koma sér saman um, að láta jóla-
gjafirnar bíða næsta dags, en annars þekkti hún
engan, sem hugsanlegt væri, að myndi senda jóla-
böggul. —
Hún tók nú lokið af öskjunni, og í henni lá dá-
lítið sendibréf og undurfallegur jólavöndur. „Ó, þú
elskulega móðir! Þetta er þá frá henni, og mamma
veit, að mér þykir einmitt svo vænt um þessi litlu
blóm“. Augu hennar fylltust tárum, svo hún gat
tæplega lesið þessar fáu línur, sem móðir hennar
skrifaði: „Kær jólakveðja til litlu stúlkunnar minn-
ar. Við mætumst í anda bænarinnar, og eg veit,
að Jesús er okkur báðum nálægur og vill veita
okkur sína blessun, svo við getum þakkað honum“.
Stóri salurinn, þar sem Ida átti að hafa nætur-
vörslu, og þar sem hún nú mætti fyrir venjulegan
tíma, var svo fallegur og hátíðlegur. Á miðju gólfi
stóð stórt, uppljómað grenitré, og ljómi þess end-
urspeglaðist í hvers manns auga, og alls staðar sá
hún brosandi andlit. Það var eins og allir, sem
þarna lágu, fyndu til nærveru friðarhöfðingjans
og þeirrar gleði, sem hann vill gefa hverjum ein-
um. Allur dapurleiki, sem ávallt hvílir yfir sjúk-
dómi, varð að víkja fyrir honum, sem gefur öll-
um þjáðum huggun.
Á litla borðinu við hvert rúm lágu gjafirnar,
tákn kærleikans, sem hafa góð áhrif, ekki sízt, þeg-
ar leiðin liggur inn um dyr sjúkrahúss.
Að eins eitt borð var autt, og augu ungu konunn-
ai, sem lá í rúminu þar hjá, lýstu engri jólagleði,
þvert á móti virtust þau lýsa þrjózku og kulda, það
var eins og þau með valdi vildu vísa allri birtu
og öllum kærleika á bug.
Fyrir þrem vikum liðnum var frú Weber flutt
á sjúkrahúsið. Hún hafði verið dregin upp úr tjörn-
inni, þar sem hún í örvæntingu sinni ætlaði að
tOttOMOtO)
SoSSín-
búð
S. Jóhannesdóttír
er í Reykjavík
beint á móti Landsbankanum
og á Isafírðí
við Silfurtorg.
o
Soffíubúð
selur aðeins vandaðar vörur fyrir
lágt verð.
Soffíubúð á Isafirði
hefir starfað í nærfelt 20 ár.
Soffíubúð í Rvík
hefir á tveim árum unnið sér svo
mikla hylli Reykvíkinga og annara,
sem þangað sækja verzlun, að hún er
orðin ein af stærstu verzlunum borg-
arinnar.
Soffíubúð
selur allskonar F A T N A Ð, hverju
nafni sem nefnist, fyrir konur, karla,
unglinga og börn, og einnig
A L N A V O R U .
bæði til fatnaðar og heimilisþarfa.
Soffíubúð
hefir meira úrval og selur ódýrar en
almennt gerist.
Soffíubúð
er landsins þekktasta vefnaðarvöru-
og fataverzlun.
Soffíubúð
hefir mikið úrval af vörum, sem hent-
ugar eru til
JÓLAGJAFA
fyrir hvern sem er.
Komið því öll og gerið
Jólainnkaupin í
SoifinbAð
S. Jóhannesdötíír.
ICOOCQOCOHCOO
leita dauðans, með þriggja ára gamalli dóttur
sinni. Meðan allar lífgunartilraunir í barninu
reyndust árangurslausar, hafði það heppnast, að
koma móðurinni til meðvitundar, þó var lífsþráður
hennar mjög veikur, og lítið útlit fyrir að hann
héldi til lengdar. Ida vissi þetta, og með mörgum
vinsamlegum orðum og gjörðum, var hún oft bú-
in að reyna að bræða ísinn, sem umlukti hjarta
þessai-ar ungu konu. Hingað til mætti henni að
eins þögul andúð.
Nú stóð hún enn þá þarna við rúm hennar, sem
virtist vera gleymt af öllum. Ungu stúlkunni hitn-
aði um hjartaræturnar, og hún fylltist einlægri
samhyggð og meðaumkun. Hlýlega tók hún í hönd
sjúklingsins og hvíslaði: „Ó, að eg gæti gert eitt-
hvað fyrir yður! Eg kenni svo ósegjanlega mikið
í brjósti um yður“.
„Þér í brjósti um mig?“ var hið háðslega svar
konunnar, „um mig, sjálfsmorðingjan? — ó, nei,
teljið mér ekki trú um það! Það er enginn sem
hefir meðaumkun með mér, og eg kæri mig heldur
ekki um það. Hvað varðar yður og ykkur hérna
um mig?“
„Þér komið okkur við, vegna þess, að þér hafið
sál, sál, sem við viljum bjarga“. Orð hjúkrunar-
konunnar voru þrungin viðkvæmni g alvöru.
,Bjarga? Mér verður ekki bjargað. Maðurinn
minn yfirgaf mig, eftir að hann var búinn að eyða
öllu, sem við áttum, í ofdrykkju, og síðast tók hann
það, sem var eftir af rúmfatnaði og veðsetti það
sama dag og hann strauk frá okkur. — Eg reyndi
að betla, en það sem mér var gefið, var mér og
dóttur minni ekki einu sinni nægilegt til saðnings,
og því síður til fata og húsnæðis. — Eg hefði get-
að komizt út úr þessu öllu saman með einu móti“.
— Frú Weber þagnaði augnablik, en hélt svo á-
fram: „Nei, þá braut gat eg ekki gengið, þá var
betra að deyja — og deyja skal eg. Eg get fullviss-
að yður um, að næsta dag skal eg gera það betur,
og enginn skal geta truflað mig í þessari fyrirætl-
un minni. Eg vil ekki lifa!“
Nú var eins og hin sjúka kona gæti aldrei sagt
of mikið, og það var sem finndi hún hugfró í því
að særa hjúkrunarkonuna sem mest.
„Vitið þér ekki að lífið er Guðs en ekki yðar?“
„Guð!“ sjúklingurinn hló kuldalega. „Eg trúi
ekki á neinn Guð; og þér skuluð ekki halda, að þér
getið gert mig hrædda; það er engin leið. Eg er
ekkert barn. Eg hugsa líka, að þér séuð trúlitlar
þegar til kemur“.
„Frú Weber, eg trúi, trúi á Guð, og að hann
elski alla menn, og hafi gefið son sinn eingetinn,
til þess að líða og deyja vor vegna, og eg trúi að
hann þrái að opinbera okkur þennan kærleik".
„Eg hefi aldrei fundið neitt til hans“.
„Ekki — einmitt það! Eg þekki náttúrlega ekki
lífsreynslu yðar, en eg þekki minn Guð, og veit,
að hann ber umhyggju fyrir okkur öllum. Viljið
þér ekki reyna að hugsa yður svolítið um, og at-
huga, hvort ekkert það hefir borið við á vegum
yðar, sem sýnir, að Guð elskar yður“.
Sjúklingurinn svaraði engu, og Ida gekk burt
til þess að þreyta hana ekki. En hugur hennar var
allt af hjá þessum veslings einstæðing. „Ó, gæti
eg nú á einhvern hátt glatt hana“, hugsaði Ida með
sér. Allt í einu fannst henni sem einhver hvíslaði
að sér: „Gefðu henni fjóluvöndinn! nei, það fannst
Idu alveg ómögulegt; hann, sem var jólakveðjan
frá henni „mömmu“. Allar afsakanir voru til eins-
kis. Einhver innri rödd hélt áfram að hvísla, og
hún vissi líka með sjálfri sér, að móðir hennar
myndi verða glöð, ef hún hlýddi þessari hljóðu
skipan.
Hún flýtti sér upp til herbergis síns og sótti
fjóluvöndinn, og án þess að mæla orð frá vörum,
lagði hún hann á rúm frú Weber.
Allt var orðið hljótt í salnum. Jólaljósin voru út-
brunnin og búið að bera öll blóm fram á gangana,
næturljósin ein loguðu og ekkert hljóð heyrðist
nema andardráttur hinna sjúku. Ida gekk enn þá
einu sinni á milli rúmanna, til þess að athuga,
hvort allt væri nú í lagi.
Þegar hún kom að rúmi frú Weber, sá hún, að
úr augum hennar skein örvænting og djúp hryggð.
Hörkusvipurinn var allur horfinn og á svip hennar
mátti nú lesa þögula bæn. Ida beygði sig niður að
sjúklingnum. — „Hvernig líður yður, frú Weber?“
„Ó, ungfrú, fjólurnar!“ gráturinn kæfði nær því
rödd hennar. „Þegar eg síðast eignaðist fjólur,