Ljósvakinn - 01.11.1927, Blaðsíða 6

54
LJÓSVAKINN
feikna brestum. Einn hinna
særðu hvíslaði einhverju að yfir-
bjúkrunarkonunni, sem var að
bjástra við aö hjálpa deyjandi
rnanni, er Iá yst út við dyrnar.
»Þeir skjóta líklega ekki á
rauða krossinn, systir«, sagði
hann, »við erum sennilega ör-
ugg undir flagginu«.
Bros hennar gerði hann ró-
legann. Hinn ungi herforingi,
sem stóð í dyrunum, spurði
hvort það væri nokkuð, sem
hann gæti hjálpað með.
»Farið ekki«, sagði hún lágt,
»ég þarf á hjálp yðar að halda«.
»Viljið þér komast héðan«,
spurði hann með hægð. Hún
leit á hann en svaraði ekki.
»Fyrirgefið«, sagði hann, »ég
skil að þér getið ekki yfirgefið þá,
en er það nokkuð sem ég gæti
hjálpað yður með?«
»Á þakinu er flaggstöng með
snúru í en engu flaggi. Skiljiö
þér mig? Ekkert rauðakrossílagg
og stórskotahríðin er byrjuð.
Það liggur á. Þér verðið að út-
vega mér flagg«.
Hinn ungi herforingi varð
ráðalaus.
»Mér þykir það mjög leill, en
ég hefi ekkert rauðakrossflagg«.
wÞá verðið þér að búa til
flagg handa mér. Fað eru á
annað hundrað særðir menn í húsi þessu.
Reynið að hafa einhver úrræði. Fér verðið
að útvega flaggið«. — — —
»Látið mig hafa lak og nokkur sjúkra-
bindi og nokkra títuprjóna, — marga títu-
prjóna!«
Hann fékk það sem hann bað um. Svo
dýfði hann bindunum í blóðpollana á gólf-
inu og festi þau á hið hvíta lak. Menn að
dauða komnir hoifðu á hann undrand ,
Eg hryggur kem með háa sekt
og harðan efa og sára nekt
til þin, sem bœlir bölið /rekt,
ó Jesú, Ijú/a lambið Guðs«..
og margir særðir snéru sér við, til þess
að sjá hvað hann væri að gera.
Síðan hjálpuðust herforinginn og hjúkr-
unarkonur að því að festa þetta flagg við
flaggsnúruna á þakinu — og flaggið varð
dregið upp. Vindurinn breiddi úr því, og
hinn rauði kross sást á hvítum feldinum.
Sprengikúlunum rigndi yfir borgina, en í
þessu bráðabyrgðarsjúkrahúsi voru hinir
særðu öruggir, verndaðir afeigin hjartablóði.