Kennarinn - 01.12.1897, Qupperneq 5

-21—
við liann, onfrinn tokið eptir honum,
nema J>s'i til [joss. aö kýma aö lionum.
Ógn átti jiuininjrja Páll litli bágt!
Hann gat ekki að ]>ví gjört, hann
varö aö noma staðar á giituliorninu,
halla sjer |>ar upp aö gamhi eikar-
trjenu og fara að gráta. Hann grjet
oins og litla hjartað lians væri að
springa af liarmi, Jjangað tilhann gat
okki grátið meira fyrir ekka. Kn pað
sá onginn til hans; ]>ar var onginn
maður nálægur til að sjá litla clreng-
inn gráta.
Jú, Jsaö sást til hans. Það er til eitt
siuga, sem sjerbæði stórt ogsmátt og
sjor litlu börnin,]>egar ]>aueiga bágt
oggráta. Guð sá litla grátandi drong-
inn og hugsaði með sjer, að fyrst
mennirnir hofðu allir gloymt honum
um jólin, skyldi liann sjálfur muna
optirhonumoggleðjahann um njfárið.
Þegar Páll litli fór aptur að taka
eptir sjer, fann hann, að sjer var orð-
ið ákaflega kalt. Hann skalf eins og
lirísla, svo var hann orðinn gognkald-
ur. Hann flytti sjer ]>ví heim í kofann
til forohlra sinna. Þau biðuáhyggju-
full optir honum. Móðir lians tók
hann í fang sjer, en varð hrædd við
að finna hvernig barnið skalf, og nú
fór Páll litli aptur að gr&ta. Þau
reyndu að vorma hann og bjuggu um
hann í rúminu ogbreiddu ofanáhann
]>að bezta, sein ]>au áttu til. En hon-
um ætlaðialdrei að geta hitnað. Hann
sofnaði, en var ]>ó alltaf aðvakna um
nóttina. Honum var illt. Um morg-
uninn var komin í liann áköf hitasótt.
Móðir hans reyndi að hjúkra lionum
allt hvað hún gat. Faðirinn sat, hníp-
inn við rúmið og sagði fátt. Svo loið
og sóttveikin ágjörðist. likki var
neina læknishjálp að fá og enginn
kom að vitja fátæklinganna. Ágaml-
ársdag grjet móðirin ákaft, ]>ví hún
var farin að verða hrædd um Pál litla.
Um nóttina talaði hann óráð alltaf
öðru hvoru; ]>ó svaf hann nokkurn
veginn vært um stundundir morgun-
inn. í döguninni á nýársdagsmorgun
vaknaði hann, horfði á foreldra sfna
og virtist pekkja ]>au. Hann lokaði
augunum aptur og sýndistsofa. Kptir
litla stund leit hann snögglega upp
og sagði: “Mamma! mamma! jeg sjo
. . . jólatrje.... Ijósin . . . .gjafir. . ..
mitt nafn. . . . já.. jeg er lijer. . .. jeg
kem. . . .jeg kem.” Og liann brosti
og dó.
-x-
Fátæki drengurinn eríhverjum bæ
og hverri byggð um jólin. Litlu
börnin gleyma lionum og hann vesl-
ast upj) og deyr. Kn ]>að er ekki að
furða. ]>ó litlu börnin gleymi honum,
]>ví stóru bömin gjöra ]>að lfka.
En guð gloymir engu bágstöddu
barni.
JÓLAGJÖF. Kinu sinni sj)urði
lítil stúlka, hvers vegna menn ekki
gæfu Jesú jólagjöf eins og öðrum
vinum sfnum. Jesús er barnanna bezti
vinur. Hann ]>ráir að fá frá peim
jólagjöf práir að ]>au gefi honum
hjörtun sín, hrein og flokklaus, um
jólin.