Kennarinn - 01.12.1897, Síða 15

31
SKYRINGA R.
1(i 19. v. Kptiv sldrnina liat'fM Jesiís veriB leiddnr af sindanuin í eyðimöi«ku ogverið
i'reistaðiir al' djuftinum. Síðan liafði l>ann ferðast víðsvegar um Galílea og kennt í
samkunciuliúsnnum. Mann var )>egar oröinn frægur fyrir kenningu sína og krapta-
verk. Nú var liann kominn ajitur ti! )ioi'])sins, (airsem liann varuppalinn. I>að var
hvílclarclagur og hann gekk ciii* ug hmin var viinnr í samkunduhúsiB. I’að var venja
lians að vet'ii í guðs húsi við hinai'ákveðnu guðs)>jónustugjörðir og hita sig ahlrei
vanta. Og linun «tód itpp til itð le»n. I samkundulnísunum þjóiiuðu ekki vígöir
prestar, en SKinkundustjórarnir og öldungarnir völdu )>á til iið Ima, sem voru álitnirtil
þess fiHi'ir. Kyrir livern helgirlag voru tilsettir tveir vissir textar; var annar úr h'ig-
nnilsbókum Mósis,hinn úrspádómshókunum. Jesús, eða einliver annar, lmfði þegar
lesið liinn fvrri texta dagsins. l>á er honum fenginn liinn síðaritexti,semíþettasinn
var úi' spádómsbók Esajasar,(il kap. og byrjaði með þessum orðum: “Andi Arotting
rr j/fir mjer" ». r.frr. Spádömur þessi hljóðaði beinlínis up|> á Jesúm sjálfan. 0])t
höfðu áheyrendur lians heyrt )>essi orð lesin áður, og vafalaust liöfðu þeir opt beðið
lil guðs, að láta hið Jiúknanlegn ár xill koiga sem fyrst, og senda hinn þráða Messías,
sem í hinuin helga texta varsvo dýrðiega lýst.
21. v. Hann Ijet nptur bökinn og nllir »törðu á liann. Spádöms orðin liöfðu liriflð
)>á, hann liafði lesið )>au með heilögum krapti og út, frálionum sjálfum gekk undra
kraptur, sem allir fundu til.
21. v. Meðanþeir horfa undrandi á liann,bætir hann við,eptiraugnabliksliátiðlega
þögn: “ t diig htfnr Jiexxi ritning mvtzt ft/rir yðrum ri/rtnn.’’ Svo afdráttarlaust gjörir
Jesús sjálfur kröfu til að vera hinn fyrirlieitni, guðlegi Messías,
22. v. Dtiðitxt. ttð u. x.frv. þeir fundu,heyrðu og sáu að“andi drottins var yflr lionum”
og dáðust, að orðum lians. En svo fara þeirað hugsa um lmnn, eins og )>eir áður
liöfðu þekkt hann, og segja: “<;r rkkiþetta xonur Jóseptf”
28. v. Pá’ Httgði hnnn. Hann las hugsanir þeirra, vissi, að þeir voru að segja með
sjálfum sjer, að liann skyldi nú láta sjáog staðfesta kröfur sínar með líkum krapta-
verkum og )>eim, sem |>eir liöfðu heyrt, að liann hafðigjört i Kapernanm.
24. v. Enginn xpáinnður, o. tt.frv. Svo er það almenut. Miklir menn eru sjaldan
viðurkenndir í átthögum sínum sökum öfuudar og fordóma. Eyrir þettaávítar liann
)>á með þungum orðum (2.1-27 v.)
28. v. Urðtt Jntir nliir nfarreiðir. Þeir skyldu livað hann átti við og sannleikurinn
skar )>á í lijarta. Þvílík breyting á lítilli stundu! Menn lieyra sannleikann, sem á
að gjöra )>á sœla, en þeir fyllast reiði.
29. v. ITröktuhann út o.x.frv. Þetta er hin fyrsta ofsókn, sem liann varð fyrir.
“Hann kom til sinna, en lians eigin meðtólui liann ekki.”
80. v. Enltann ge.kk Imrt, o. x.frv. Enginn getur lagt hendur á hinn almáttuga,
fyr en “hans tími er kominn.”
81-32v. Síðan fór liann til Kapernaum, )>ar sem liann gat,meðalþeirra, sem trúðu,
framkvæmt sin dýrðlegu verk. Ilve voðalegt )>aö er, aðreka Krist burt úr liuga og
hjarta sínu. (Lúk 20; 17,19.)
k