Kennarinn - 01.11.1898, Blaðsíða 2

—2—
KENNARINN.
, KÍtStjÓri: ]}jöltK li. JÓN8BON. I
' Meðritstj.: J.A. Sku iídsson. [-
( Útgefandi: S. Tn. Wkstdai,. )
Kontnr 50 i'tx. drg. Knfjnr piriUiinir
tuknnr til (jrríntt neiitii full liurginifi/lgi.
Entured at the post oflice at Miinieota, Minn. as
second class niatter.
SIÐBÓTIN.*
Eins otr dimin og drungnleíf
myrkvastofii vur veriildin it liinum
myrku miðöldum. C) 11 andleg <)<>■
veraldleg lj<‘is virtust útslokknuð.
< )1<1 tók við af öld og altaf varö
myrkrið meira. A öllu fólki hvíldi
liin aunnista ájrjíin bæði í antllegum
og veraldlee;um efnum. Hinir
kristnu einstaklingar voru sviftir iill-
uin réttinduin og J>au fengin í liend-
ttr yfirviildum “kirkjunnar,” svo kiill-
uðu. Sannleiks-lærdóniur guðs orðs
var vandlegu falinn undir glitrandi
ábreiðum falskenninga. Auöur og
metorð réðu Jjví, liverjir sætu að
völdum íkirkjunni. Prestarnir uröu
leigðir valdsmenn. sem gleymdu, í
ofsafenginni löngun eftir auð og
völdum, öllu, sem laut að andlegri
velferð og siðgæði fólksins. Sljórn-
arfyrirkomula<r komst á. sem o-af
einum manni í liendur hið fullkomn-
asta alræðisvald, sem Jjekkist í ver-
*Bins og kimnugt er, er liinnar lútersku
siðbótur XVI. aldarinnar livervetna
ininst mii þetta leyti árs (81. Okt.). Oss
Jiótti þvi viðeiga, að farti uokkriiin orðtim
um þeniian stórviðbnrð. ltitxt.
aldarsögunni. l>essi alræðismaður
varjiálinn i itómaborg, sem “kirkjan”
kendi að væri jarl krists og umboðs-
maðtir lians á jörðunni, l>eir setn
næst liásæti lians stóðu sóru að fylgja
boðum lians í blindni. Þcirra [>egn-
tir voru síðan skuldbundnir að lilyða
þcim í bliitdtii, og svo niður tröpjm
af tröjijiu. Vesalings lyðurinn var
afllaus og viljalaus í liöudum Jjessa
voða-valds. Trúin var að engu orðin
en jjáflnn var orðinn skurðgoð, sem
clyrkað var einsogBaal í ísrael. Fyr-
ir jieninga seldi liann og umboðs-
menn lians fyrirgefning synda og
sálulijálj). A sviksatulegan liátt
liafði biblfan verið tekin úr liöndum
fólksins, svo Jjtið ekki kæmist að
svívirðinguni Jjéim, sem páfaveldið
liitfði í frainmi. Ósiðir og lineyksli
lijá æðri <>g lægri gekk óátalið.
iJjófnaður, svik, eiðrof og jafnvel
moið voru smásyndir, sem kuujiu
inátti kvittun fyrir með jieningum.
En átti J>ossu um allar tildir að
Imlda áfrum? Sverð og eldur í
liöndurn liinna lieiðnu keisara liöfðu
ekki getað lieft sigtirför náðarboð-
skajiarins; skyldi |>á jiáfavilla, lijá-
trú og lieimska fá ineiru orkað í sat-
ans |>jónustu?- Nei, Jjttð átti ekfci
að verða.
U|)])i í liinuni afskektu lilíðum
Alpafjallanna tók vitringurinn l'étur
Waldus að kenna liiu gleymdu guð-
spjöll. En Jjá varstofnuð liin alræmda
htqHÍKÍtion, liinn smánarlegi rann-
sóknar-réttur jiáfaveldisins, og óguð-
leg ofsókn var liafln á lier.dur lionum