Ný kristileg smárit - 01.11.1893, Síða 2

26
Guðs um blessun hans til handa foreldrum síuum
og öllum mönnum. Nokkru síðar sá jeg þeunan
svein ganga með skólabækur sínar undir hendinni
í alvarlegum hugleiðingum. Jeg kom á sunnu-
dagaskólann, og þar heyrði jeg hann tala við heil-
an barnahóp, sem stóð umhverfis hann; hann var
að fræða þau um Frelsarann og útlista fyrir þeim,
hvílík sæla það væri að heyra honum til. Löngu
síðar fór jeg í kirkju og heyrði hann prjedika um
synd og náð, trú og apturhvarf. Jeg litaðist um
í kring um mig og kom auga á sömu konuna, sem
hafði kennt honum að þekkja himnaföðurinn og
krjúpandi á knje að bera bænir sínar fram fyrir
hann í Jesú nafni. þ>að var móðir sveinsins, er
nú var orðinn fullorðinn maður. Höfuð hennar
var nú orðið hvítt fyrir hærum, og ellin hafði
dregið hrukkur á andlit hennar; en auðmýktin
skein út úr svip hennar og tárin í augum hennar
lýstu himneskum friði. Jeg þóttist sjá á þessum
tárum, að í móðurhjartanu væri á þeirri stundu
vakandi endurminningin um horfna daga, um barn-
æsku hins ástkæra sonar, um það, þegar hún
fræddi hann í fyrsta sinni í lífsins og sannleikans
orði, og hann spurði hana í barnslegri einfeldni
sínni og sakleysi, hvernig hann ætti að fara að
því að verða góður maður. f>á sagði jeg með
sjálfum mjer: »Dýrðlegri umbun en þetta getur
engin móðir hlotið fyrir verk sitt; þetta eru hinir
blessunarríku ávextir af góðu sæði, sem sannlega
var Báð með tárum. Bigi þarf að flytja hærur
þínar, aldraða móðir, með sorg til grafarinnar*
þú getur hvílzt í friði. Sonur þinn mun kalla