Verði ljós - 01.05.1898, Blaðsíða 10

74
meðal þjóðar vorrar, sem hafa alt aðra skoðun á skáldlegu gildi „Biblíu-
ljóðanna11 en kristindómsvinirnir. Beyndar hafa flestir þessara mauua
þagað við ljóðunum opinberlega, af því að þeir annars vegar gátu ekki
af sjer fengið að tjá höfundinum þakkir fyrir hið framhorna, en kynok-
uðu sjer hins vegar við að kveða upp úr með óánægju sina og vonbrigði
og lasta ljóðin, með því að jieir þóttust vita, að slíkt mundi ekki þakk-
samlega meðtekið af öllum almenningi. Yjer höfum með uudrun tekið
eptir því, að einstöku af blöðum vorum hafa gengið þegjandi fram hjá
„Bibliuljóðunum11. Það er svo sem auðsjeð hvað veldur. Eu það væri
fróðlegt að vita, livar i veröldinni, jafnvel þar sein er um auðugri bólc-
meutagarð að gresja en hinu íslenzka, það væri álitið samboðið góðri
blaðamensku, að jiegja við útkomu eins merkilegs ljóðasafus og „Biblíu-
ljóðin“ oru, frá hvaða hlið sem þau eru skoðuð, jafnvel þótt menn væru
ekki alskostar ánægðir með j>að í öllu tilliti. Oss er nær að halda, að
slik blaðainenska finuist einuugis á íslandi. Þó hafa einstöku þessara
manna, er óánægðir eru með „Biblíuljóðin11 látið til sín heyra, og fullir
af beyskri gremju yfir j>vi, að vinir kristilegs kveðskapar hafa lofað
Ijóðin og þakkað skáldinu fyrir snildina, sem jieir hafa fundið í ljóðun-
um, farið í lúsaleit gegnum ljóðin til jiess að finna þar „veika punkta“,
smekkleysur, óskáldlegar hugmyndir eða hvað annað, sem gott þykir i
hendi, þegar menn hafa einsett sjer að rífa niður og lasta eitthvert j>að
verk, sem þeir nú einu sinni hafa talið sjálfum sjer trú uin, að eigi
ekki og geti ekki átt það lof skilið, sem því hefir verið borið. Þvi
slíkar sálir eru ávalt til meðal mannanna, sem eiga ef til vill auð-
veldara með að þola last í eigin garð, en lof í garð náuugans.
Þegar í'yrra bindi „Biblíuljóðanna11 kom út, mintumst vjer stuttlega
á þau í mánaðarriti voru. Síðan höíúm vjer hvað eptir anuað farið yfir
mikinn Jiorra jieirra ljóða, og vjer verðum að játa, að Jiau hafa vaxið i
augum vorum við hverja yfirferð, vjer liöfum sannfærzt æ betur og betur
um ágæti þeirra. Oss getur því eldci til hugar komið, að draga neitt
úr áliti voru á Jiessu bindi ljóðauua, er vjer ljetum i ljósi Jiegar í byrjuu.
Og þegar vjer nú litum yfir bæði bindin í heild sinni, þá finst oss að
vjer hljótum að taka undir dóm dr. Bjarnar M. Ólsens, er liann kvað upp
við útkomu fyrra bindis ljóðanna, að þau sjeu „eitt hið merki-
legasta og fegursta skáldrit, sein ort hefir verið á ísleuzka tungu, síðan
land bygðist . . . sannkallaður giinsteinn í •bókmentum jiessarar aldar“
(sbr. „ísafold11 XXIV, 29. bl.).
Þó getum vjer ekki noitað þvi, er vjer berum sanmn ljóðin í báð-
um bindunum, að gamla-testamentis-ljóðin eru oss yfirleitt kærari on
ljóðin út af nýja testainentinu. Oss virðist liöfundinum hafa tekizt enn
betur, er liann yrkir út af liinum gamla sáttmála, en hiuuin nýja;
en þó dettur oss ekki í hug að telja síðara bindið „lakara11 frá skálds-
ins hendi en liið íýrra, Jiví vjer erum sannfærðir uin, að skáldið liefir