Verði ljós - 01.11.1900, Qupperneq 3

163
arans var jafnan sú, að framsetja aðeius grundvallan-eglurnar, eins og
séð verður á sjálfum skírnar-iunsetningárorðunum: „Farið og gerið all-
ar þjóðirnar að lærisveinum með því að skíra þær í nafni guðs föður,
sonar og heilags anda o. s. frv.“ — uákvæmari reglur setur liann hér
ekki. Hvorki við innsetning skírnar nó kveldmáltíðar setur freisarinn
lærisveinum sínum uokkrar reglur um þuð, hve mörgum eða miklum
skilyrðum þeir eigi að lieimta fullnægt af viðtakanda sakramentisins. llaun
lætur sór nægja að innsetja athöfnina, en felur það leiðbeiuingu lieilags
anda að tjá söfnuðinum, hverjum haun megi veita hlutdeild í sakramentinu.
En þótt drottiuu vor hafi ekki með berum orðum skipað fyrir um
skirn ungbarna, þá leiðir það ótvíræðlega af orðum haiis og athöfnum,
að ungbarnaskírn er bæði rótt og tilhlýðileg. Vér skulum hór benda
á frásöguna, er Jesús blessar uugbörnin (Mark. 10, 13.—ltí.; í Lúk. 18,
15 er jafnvel brúkað orð, sem útleggja mætti „nýfædd börn“ eða hvít-
voðungai-). Sóu böruiu móttækileg fyrir blessuu hans, en með blessun
hans getur ekki verið átt við aunað en veiting andlegra gjafa (sbr.
„slíkum lieyrir guðs ríki til“), þá ættu þau ekki síður að vera móttæki-
leg fyrir blessun hans i skírninni. Tilraun lærisveiuanna til að stía
böruuuum og þeim er börnin báru, hurt frá frelsaranum, hefir auðsjáan-
lega staðið í sambandi við þá skoðun þeirra, að börniu skorti hinn rétta
móttækileika, sömu skoðuniua, sem andstæðingar uugbaruaskírnarinuar
eru að berjast fyrir. Það má því að róttu lagi segja, að þessi mót-
báran gegn uugbaruaskírniuni sé eldri en sjálf ungbarnaskírnin og só
þegar fyrir löngu hrakin af frelsaranum sjálfum.
Að ungbarnaskírniu hljóti að vera samkvæm vilja frelsarans og því
rótt og tilhlýðileg, sóst þó enu ljósar af samanburði orða hans í Mark.
10, 14 og Jóh. 3, 5. Heyri guðs ríki börnuuum til, eins og segir á
fyrri staðuum, og geti engiun náð inngöngu í guðs ríki nema haun
endurfæðist ef vatni og anda, eins og segir á síðari staðnum, hljóta
börnin að eiga heimtingu á að öðlast hlutdeild í þessari fæðingu þ. e.
í blessun sldrnarinnar. Með því að gera skíruiua að höfnðski(yrði fyrir
iungönguuui í guðs ríki, hefir hann ómögulega getað ætlast til þess, að
ungbörnin, sem liauu segir, að guðs ríki sérstaklega tillieyri (þ. e. séu
móttækileg fyrir það) séu útilokuð frá skírninni og þeirri blessun, sein
hún hefir í lör með sór.
Það hefir af audstæðinguin ungbarnaskírnarinnar verið reynt að
rýra sönnuuargildi orðanna í Mark. 10, 14 með því að leggja aðalálierzl-
una á orðið „slikum" og segja, að með því sé átt við fulltíða metin
með barnslegu hugarfari. En slikt nær ekki ueiuui átt. Því að þá kæm-
umst vór að þeirri harla einkennilegu niðurstöðu, að guðs ríki tilheyrði
ekki börnuuum sjálfum, heldur að eius þeim fullorðnum mönnum, er væru
eins og börn, livað hugaríarið suertir, oða, sem verður hér um bil liið
sama, að guðsríkis-fyrirheitið sé geíið öllum mönuum með baruslegu