Verði ljós - 01.05.1902, Blaðsíða 9

73
leiða líka hreyfingu inn í þjóðlíf vort en í þeim tilgangi hefir hann vafa-
laust samið ritgjörðiua.
Jrestaskortur
og fríkirkjulegt frjdlslgndi
í alveg nýkomuu 1. tölublaði 17. árg. „Sameiningarinnar“ er byrjun
á greiu, „Prestaskorturiun11 eftir séra Björn B. Jóussou, góðkuuningja
vorn, er virðist að nokkru leyti framkomin í tilefni af grein um sama
eiui, sem blað vort flutti á næstliðnu hausti, þar sem vór gátum þess,
að prestavaiulræðin vestra ættu að „vera livöt fyrir trúaða unga menn
tfl þess beinlíuis að nema guðlræði hór heitna í því skyni að takast á
heudur prestsþjóuustu hjá löudum vorum vestra að aflokuu námi, þó
ekki væri nema um stundarsakir1*. Sóra B. kvittar fyrir þessi orð vor,
sem hann kveðst ekki efast um að „komi frá góðum og bróðurlegunt
hjörtum". „Eu — bætir hann svo við, — ég vil leyfa mór að benda á,
að timarnir hafa breyzt, og uú getum vér okki lengur haft gagu
aí hjálp frá íslandi“.
Er þá búið að bæta úr hinum tilfinnanlega prestaskorti, sem var
hjá löndum vorum fyrir missiri síðan ? Nei, þvi fer mjög fjarri. Grein-
arhöf. segir sjálfur síðar í greiu sinni:
„Prestaskorturinu hefir aldrei verið tilfinnanlegri lijá oss en einmitt
nu; því þótt vór höfum nokkrum fleiri starfsmönnum á að skipa eu var
framan af, þá eru söfnuðirnir og bygðirnar nú tiltölulega miklu fleiri
en áður. Ástaud fólksins hefir lika breyzt, svo að nú eru margar bygð-
Jr tilbúnar að taka á móti presti, sem fram að seinustu árum hafa
uaumast verið því vaxnar að lauoa presti. Og fleira og fleira fólk
þráir presisþjónustu og biður kirkjufélagið um presta, en vér getum
htla seiu euga áheyrn veitt því.“
Og þó segir höfuuduriuu — „en nú getum vór ekki lengur haft gagn
uf hjálp frá íslaudi!“ Orðiu eru fullglögg og þurfa því engrar skýringar
við, og vafalaust muuu þau, verði þeim ekki mótmælt þar vestra, bera
þaun árangur, að þeir verði fáir hóðan að heiinan, sem gefi kost á
sór eptir þetta.
En vafalaust kann einhverjum hór heima að þykja fróðlegt að heyra
astæður höfundarius fyrir því hvers vegua þeir vestra geta ekki leug-
nr liaít gagn af hjálp frá íslandi. Þær eru þrjár: Fyrst sú, að Isleud-
uigar vestra séu orðnir svo inuleudir, að þeir geti ekki haft full uot af
neinum þeim starfsinauui, sem ekki er „h ó r 1 e u d u r í hugsunarhætti
°g starfsmáta11; því næst sú, að prestar, seiu vanizt hafa þjóðkirkju
L