Kristniboðinn - 01.05.1934, Síða 5

KRISTNIBOÐINN
5
Samheldni trúaðra.
eftir Karl Sclireiner prest i. Osló.
Jóh. 17, 18—23.
Eins og gefur að skilja, fann Jesús
þörf á að biðja um margt, vinum sín-
um, hér á jörðunni til handa. En fram-
ar öllu öðru biður hann um að þeir megi
varðveita einingu andans í bandi frið-
arins.
Jesú var, sem sé, fyllilega ljóst, hví-
líkt vald hinir trúuðu mundu verða hér
í heiminum, ef þeir væru samtaka í
trausti og kærleika. Hann vissi að mót-
stöðu-afl herliðs veltur eing'öngu á sam-
tökunum, og að það verður að lúta í
lægra haldi jafnskjótt og það tvístrast
í minni flokka.
Lærisveinar hans áttu að hertaka
mennina frá guði þessa heims til handa
Guði himnanna, og Jesús vissi að her-
lið Satans er ávalt samtaka. I fylking-
um hans ræður æfinlega undraverður
agi og regla.
Pað sem þá Jesús bað um og biður
framvegis um sem æðsti prestur vor.
er þetta: Ó, gef að allir, sem vilja heyra
mér til og sem vilja gera vilja minn,
séu sameinaðir í fullkomnu gagnkvæmu
trausti. Lát enga tortrygni, enga öfund
né dómsýki geta tvístrað þeim.
Hefir nú þessi bæn Jesú uppfylst.
Það getur virst svo, sem hún hafi ekki
gert það. Það getur meira að segja sýnst
svo, sem kirkja Krists hafi, í þessu efni,
mist marks, og fjarlægst smátt og smátt
það, sem var ósk Jesú og bæn. Það er
ekki hægt að neita því, að hræðilega
mikið vantar á að eining og samheldni
ríki í kirkju Krists. Það þarf einatt
svo undur lítið til þess, að menn segi skil-
ið við samfélag það, er Guð hefir sett þá
í, og yfirgefi það náðarborð, sem þeir
þó eftir Guðs vilja tilheyra.
Og hver er svo afleiðingin af allri
þessari sundrung og nýmyndunum? Það
er vantraust og kuldi.
öll sundrung leiðir af sér mikla á-
byrgð, því hún vinnur á móti Jesú í
öllu hans starfi og bæn.
En hver er svo aðalorsökin til allrar
sundrungarinnar í kirkju Krists? Það
er og verður skortur á kærleika til
Krists sjálfs.
Vér sjáum glögt, að meðan hinir
fyrstu söfnuðir lifðu í innilegum kær-
leika til Jesú og í voninni um skjóta
endurkomu hans, þá var samúðin lif-
andi og þróttmikil. En þegar kærleik-
urinn tók að kólna í hjörtunum, þá tók
samfélags-einingin meðal hinna kristnu
að dvína, já, þá brast hún blátt áfram.
Og því meir, sem kærleikurinn kóln-
aði, þess meira vaknaði og jókst flokka,-
drátturinn og með honum þráttanir og'
sunarung.
Kristnir menn ættu að hætta að leita
síns eigin, og að unna sérskoðunum sín-
um framar öllu öðru. Þess í stað ættu
þeir að leita þess, sem Krists er, og' sem
líklegt er til að geta áunnið mannssálir
honum til handa.
Allur kærleikur hér í heimi er háðui
fórn og sjálfsafneitun. Sá, sem ekki vill
fórna eigin löngunum sínum og' einka
áhugaefnum, hann elskar ekki og getur
því ekki stutt að vexti einingarinnar.
Verið þess fullvissir, að ef allir kristn-
ir menn meðal þjóðar vorrar væru sam-
einaðir í innilegum kærleika og sam-
lyndi, hefðu með einni sál, eitt í huga,
þá mundum vjer sjá margar sálir laðast
til Krists. Já, hið þróttmikla samfélags-
líf yrði þá öflugur trúboði, voldugur
vitnisburður um fagnaðarerindi Krists.
S.
Dr. T. Kagawa, hinn kunni, japanski kristni-
boði hefir fengið eindregna beiðni um að koma
til Kfna, Ástralíu og Filippseyja. Sýnir það
gððan kristilegan þroska og skilning kristinna
manna þessara landa. Hann fór fyrst til Fil-
ippseyja og ætlaði að ferðast á milli eyjanna
í flugvél. Á heimleiðinni til Japan ætlaði hann,
samkvæmt beiðni kristinna manna í Kína, að
heimsækja Hong kong, Kanton og Shanghai.
Jóhann Hannesson
kristnibods7iemi.
Ýmsir kannast við Jóhann Hannesson,
kristniboðsnema, frá því er hann kom
hingað heim fyrir tveim árum. Hann er
sonur Hannesar Gíslasonar að Stóra-
Hóli í Grafningi.
Veturinn 1927 kom hann hingað til
Reykjavíkur í atvinnuleit, þá 17 ára að
aldri. Hann var óvenju áhugasamur og
námfús unglingur, með mikla menta-
Iöngun, en fjárhagsástæður leyfðu hon-
um ekki að afla sér mentunar, eins og
gefur að skilja, þar sem hann var elzt-
ur af 10 systkinum. En þó fór nú svo,
að fyrir ráðstöfun Guðs og atbeina g'óðra
manna, að hann komst til Noregs og' sótti
þar kristilegan æskulýðsskóla veturinn
1928—29. Þar sýndi hann óvenjulegan
áhuga á náminu og hafði mikla löngun
til að geta haldið því áfram. Að áeggjan
kennara sinna og með aðstoð þeirra sótti
hann svo um inntöku í kristniboðsskóla
norska kristniboðsfélagsins í Stafangn
og varð einn af þeim fáu, sem fékk inn-
göngu þar í það sinn. Þar hefir hann
svo stundað nám síðan og lauk stúdents-
prófi vorið 1933. Nú á hann eftir tveggja
ára nám til að ná fullnaðarprófi frá
skólanum sem kristniboði.
Samband íslenskra kristniboðsfélaga
hefir boðið Jóhanni hingað í sumar-
leyfi hans til að starfa á vegum þess
fyrir kristniboðsmálið hér á landi. Er
hans von hingað í næsta mánuði.
mömmu og fékk alt, sem hann óskaði;
meðal annars átti 'hann barnabíl og
rugguhest, og margvísleg leikföng önn-
ur, en hjá pabba og mömmu var eng-
inn Guð — og enginn himinn.
Nordstad sat aleinn inni í stofu og
las í bók, það var vani hans á kvöldin
öðru hvoru. En að þessu sinni tókst hon-
um ekki rétt vel að festa hugann við
það, sem hann var að lesa. Hann hafði
■ekki áhuga á því. Hann reyndi' að hressa
sig upp og knýja sig til að sökkva sér
niður í lesturinn, en honum tókst það
ekki.
Hann gat ekki losnað við nokkur orð,
sem Þórður litli hafði sag't við hann um
kvöldið áður. Og' það var ekki nóg með
það; hann gat heldur ekki gleymt svipn-
um í björtu og hreinu barnsaugunum.
Hann fann sig dæmdan er hann leit í
þau og í hvert sinn er hann hugsaði um
þetta.
Áður en Nordstad vissi af, þá sat hann
þarna og rifjaði upp fyrir sér atburð-
inn frá kvöldinu áður.
Hann kom inn í barnaherbergið til
þess að bjóða Þórði góða nótt.
»Á, ég að segja þér nokkuð fallegt,
pabbi?« sagði Þórður litli.
»Já, gerðu það, drengurinn minn!«
Hann varð svo að lúta alveg niður
að litla drengnum í rúminu. -—
»Guð elskar þig, pabbi; veiztu af því?«
Nordstad hnikti við. Hann svaraði
einhverju, sem átti að vera sama sem
já, en hann átti bágt með að svara
þessu nokkru. En þó ótrú-
legt væri — þá kveinkaði
hann sín undan einkenni-
lega heitu augnatilliti
drengsins. Það var sem Guð
væri komin nær honum aft-
ur eins og í fyrri daga.
»Guð sagði honum afa þetta,« sagði
drengurinn ennfremur með gleði og
sannfæringarhreim í röddinni. »Og' svo
söng afi líka á eftir.«
Já, Nordstad fanst eins og hann
heyrði sönginn og' gamlar minningar
komu upp í huga hans. Hann mintist
þess, þegar hann var lítill drengur sjálf-