Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Blaðsíða 2

170
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
aðmírállinn enski fallegasta bréf, sem endaði
á þeirri einföldu ósk, að hann fengi að lifa
í þúsund ár, en Eðvarði bauð hann að koma
þar við í hvert skifti, er hann ætti leið þar
fram hjá; reyndar var það nú ekki meira virði
en önnur slík heimboð, bara kurteisisorð, og
líkiega viðlíka veigamikið og óskirnar tii aðmrí-
áisins. En svo var málið vaxið, að lands-
stjórinn átti ljómandi laglega dóttir, sem var
ein barna. Reyndar var hún altaf höfuðsetin
af tiisjónarkonu og munki, sem öll fjölskyld-
an játaði fyrir syndir sínai ; tii þessarar stúlku,
hafði Eðvarð viltst til að fella ást sína.
Pað er engum ofsögum sagt — hún var
Ijómandi falleg, og eldheit í ástum eins og
spanskar stúlkur gerast. Pessir fáu dagar, sem
skipin voru samferða, og hún var á skipi Eð-
varðs með föður sínum, voru nægir til þess að
kveikja eldinn í tveimur jafneldfimum mann-
eskjuin og þau voru, Klara d’ Alfarez og Eð-
varð Templemóre. Munkurinn hafði orðið eft-
ir á leka skipinu; það var engin auð kompa
á skonnortunni, hvorki handa honum né til-
sjónarkonunni, og Don Felix de Maxos de
Cobas de Manille d’ Alfarez var svo önnum
kafinn við vindilinn sinn, að hann mátti ekki
vera að því að líta eftir dóttir sinni.
Pegar þau voru komin á land, buðu þau
Eðvarð að koma heim til sín; þau áttu heirna
við vík eina, yndisfagra á sunnanverðri eynni,
skamt frá bænum. Hús þeirra í bænum var
að eins notað til embættisstarfa og opinberra
veizluhalda; það var of heitt þartil þess að vera
þar að staðaldri, og iandsstjórinn var þar ekki
nema tímakorn á hverjum degi.
Eðvarð var nokkura daga um kyrt á eynni,
og hafði svo þaðan með sér bréf það, sem áður er
um getið, frá landsstjóranum, og loforð um
óbrigðanléga trú frá dótturinni. Þegar hann
kom heim, skilaði hann bréfinu, og var aðmí-
rállinn ánægður með breytni hans.
Pegar hann var sendur út í leiðangur næst,
en það var altaf gert, þegar hann hafði ekki
annað við að vera, mintist hann á það við að-
mírálinn, hvort hann vildi ekki svara bréfi
landsstjórans, ef hann kynni að koma þar í
grendina; það gæti oft verið gott að koma
sér vel við útlend ríki; aðmírálnum fanst þetta
gott og rétt, og fékk honum bréf, sern hann
skyldi skila ef herþjónustan leyfði.
Fundir elskendanna voru nú enn hlýlegri
en áður á lilið meyjarinnar, eins og nærri má
geta; en tilsjónarkonunni og munkinum var
ekkert um það gefið, enda komust þau skjótt
á snoðir um að mærin var í hættu með að
vera troðin full, með allskonar trúarvillur.
Nú þurfti alla varúð viðaðhafa; og þar eð
alt ástabrall erhelmingi indælla þegar alt erálaun,
þá fékk Klara langt bréf og kíki frá Eðvarði.
í bréfinu stóð, að hann skyldi koma svo oft
sem hann gæti á skipi sínu að suðurhorni
eyjarinnar, og skyldi hann bíða þar eftir ákveðnu
merki frá henni um það,# að hún hefði séð
skipið; skyldi lníu gefa merki við sérstakan
glugga. Nóttina eftir að hann hefði séð merk-
ið ætlaði hann svo að fara í land á báti sín-
um, og hitta liana þar á tilteknum stefnustað.
Þetta var nú alt einstaklega ánægjulegt, og með
þessu móti hafði Eðvarð séð sér færi á að
hitta Klöru fjórum eða fimm sinnum árið sem
leið ; rifjuðu þau þar upp ástarheit sín og svar-
daga, og vissi enginn af. Þau höfðu gert
það með sér, að þegar hann færi frá stöðinni,
skyldi hún yfirgefa föður sinn og heinúli, og
fela framtíðargæfu sína enskum villutrúarmanni.
Rað mætti nú ef til vill þykja undarlegt, að
aðmírállinn skyldi aldrei reka augun í það,
hvað «Fyrirtækið» kom oft við í Portóríkó,
því að Eðvarð varð aftaf að leggja dagbók
sína fram til yfirskoðunar í hvert sinn er liann
kom heim; en aðmírállinn var ánægður með
Eðvarð og þjónustu hans, og þótti vænt um,
hvað hann var fús á leiðangra, þegar harrn hafði
ekki annað að starfa. Dagbækur lians voru
færðar ritara aðmírálsins, látið utan um þær, og
innsiglaðar vandlega. Ritarinn fleygði þeim út
f horn, og svo lágu þær þar, og Eðvarð liafði
altaf nógar sögur að segja, þegar hann sat að
borðum með aðnrfrálnum. Sá maður er held-
ur ekki fær um að hafa forustu yfir skipi, sem