Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Blaðsíða 8

176
NÝJRA KVÖLDVÖKUR.
»Víkingarnir sáust nú koma í þéttum hóp
frá úthýsunum. í þá áttina var ekki hægt að
verjastnema frá gluggasvölunum, ogáþeim kom-
ust ekki fyrir nema svo sem átta eða tíu menn.
Fransiskó bauð því, að undir eins og þeir hefðu
skotið, skildu þeir hörfa inn og hlaða, en láta
aðra fara út á meðan.
Þegar víkingarnir voru komnir miðja leið inn
áflötina milli úhýsanna og hússins, bauð Frans-
iskó að skjóta. Skothríðinni var svarað með
annari; svo æptu ræningjarnir heróp, og rudd-
ust síðan fram með Kain og Hawkhurst í broddi
fylkingar; þó skiftust þeir á skothríðum annað
skifti áður. Spánverjar gátu ekki skotið úr
nema tólf byssum enn sem komið var; héldu
því ræningjarnir að þeir væru stórum liðfærri
en þeir voru. Reir breyttu því ráðstöfun sinni,
og skipuðust í stóran sveig fram undan svöl-
unum, og létu skotin dynja þangað í sífellu.
Frankiskó lét alt af skjóta á móti; gekk svo
um fjórðung stundar, og víkingar voru þá farn-
ir að sjá að þeir áttu við meira ofurefli að etja
en þeir hugðu í fyrstu.
Nú var orðið koldimt og ekki liægt að sjá
nokkurt andlit nema við blossa þá, er bar snöggv-
ast fyrir af skotunum. Kain og Hawkhurst létu
nú menn sína halda atlögunni áfram en gengu
sjálfir nær húsinu, og settust að undir svölun-
um. Þeir skoðuðu dyr og glugga, og sáu
skjótt að lítil von var til þess að þeir gætu
komist þar inn með valdi. En það sáu þeir,
að Iiði þeirra var miklu minni liætta búin und-
ir svölunum en fjær, og þeir gæti skotið upp
um trégólfið á þá er uppi voru. Hawkhurst
fór nú og náði í eitthvað helminginn af mönn-
um síuum, ogfluttu þá inn undir svalirnar, en
liina lét haun halda áfram aðsókninni. Það
kom skjótt í Ijós að þetta var snjallræði. Kúl-
ur ræningjanna gengu upp um svalagólfið, og
særðu marga Spánverjaua illum sárum. Seinast
neyddisí Fransiskó til að kalla menn sína inníhús-
ið og láta þá skjóta út um gluggana.
En ekki gat nú þetta staðist, að berjast
svona til lengdar. Stoðirnar undir svölunum
voru úr tré, og skraufþurrar; kveiktu nú ræn-
ingjarnir eld í stoðunum; las eldurinn sig skjótt
upp eftir þeim, og sleiktu logarnir brátt um
grindurnar; seinast stóðu svalirnnr íbjörtubáli.
Var það ræningjunum hinn mesti hagur, því
að nú sáu þeir Spánverjana vel, en sáust illa
sjálfir. Margir féllu nú og særðust. Reykjar-
svælan og hitinn varð svo óþolandi uppi á
loftinu, að mennirnir héldust þar ekki við leng-
ur, en hörfuðu ofan í stofurúnúð eftir ráðum
Fransikó.
»Hvað eigum við nú að gera, herra?»spurði
Díegó með alvörusvip.
»Gera?« svaraði Fransiskó, »þeir hafa brent
svalirnar — það er nú alt og sumt. Húsið
tekur ekki eld, það er grunnmúrað úr þéttu
grjóti; reyndar gæti kviknað í þakinu, en við
erum hér nú enn þá. Eg sé ekki að þeim
hafi lióti meira áunnist en áður var. Undir
eins og svalirnar eru útbrunnar verðum við
að fara upp aftur og fara að skjóta á þá að
nýju«.
«Heyrið, herra, þeir eru að sprengja upp
dyrnar.«
»Þeir geta nú reynt sig á því góða stund. Reir
hefðu átt að reyna að sprengja þær upp með-
an svalirnar hlífðu þeim, svo að við sæum
þá ekki. Undir eins og svalirnar eru brunnar,
getum við flæmt þá í burtu þaðan. Eg ætla
að skreppa upp, og sjá hvernig umhorfs er.
»Nei, herra, það er gagnslaust. Rví viljið
þér leggja yður í hættu, meðan birtan af bál-
inu er svo mikil ? «
»Eg verð samt að fara upp og sjá, hvort
það er svo; legðu alla særða menn inn í norð-
urherbergið; það er afskektast, og minst hætt-
an þar,«
Fransiskó gekk upp steinriðið og upp á
efra gólfið, þar var alt fult af reyk, og hann
sá ekki handaskil. Kúla ein flaug fram hjá
honum. Hann gekk fram að glugganum, og
hlífði sér með stólpanum á milli þeirra,
Eldurinn var farinn að réna og hitinn held-
ur þolandi. Svo heyrðist brak, og annað til;
svalirnar hrundu niður. Hann Ieit út um glugg-
ann. Haugur af glóandi eimyrju var framan