Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Síða 10

178
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
menn stóðu á móti, Belti kapteinsins var fult
af pístólum, og hafði hann þegar skotið af
þremur þeirra með góðum árangri; Diegó og
félagar hans voru sárir, en hinir, sem þar voru,
hræddust þennan jötunvaxna ræningja. Frans-
iskó þaut fram til að ráðast á móti honuni,
en hvað átti unglingsmaður að gera í hend-
urnar á þessu heljarmenni? Fransiskó greip
með vinstri hendi fyrir kverkar víkingnum, og
miðaði skantmbyssu sinni á hann; þá brá fyrir
glantpa frá annari pístólu, sem þar var skotið
af rétt hjá; bar glampann rétt framan í Fransi-
skó um leið og hann kallaði upp: *Blóð fyrir
blóð.» Retta var nóg. Kapteinninn rak upp
skelfingarhljóð við að sjá þessa yfirnáttúrlegu
syn, sem honum fanst hljóta að vera, og bylt-
ist í ómegini niður úr stiganum ofan í eim-
yrjuna framan við húsið.
Ofurhugi ræningjanna fór nú að minka
þegar foringjarnir voru fallnir, og Spánverjar
vörðust svo hraustlega. Reir fóru að linast,
og létu síðast undan síga, og höfðu þá með
sér, er sárir voru. Spánverjar æptu siguróp,
og eltu þá ofan stigana nndir forustu Fransiskó,
og var nú fretnur sókn en vörn af þeirra hendi.
En víkingarnir létu undan síga með hægð,
fet fyrir fet, og skutu á móti, og kom engin
óregla á hóp þeirra, þeir héldu Spánverjum í
skefjum þar til komið var ofan til bátanna.
Rar veittu þeir viðnám, og var þar harður bar-
dagi. En víkingarnir höfðu mist oftnarga menn,
og voru hugminni, þegar enginn var til að
stjórna þeim. Hawkhurst var enn á fæti, og
skipaði fyrir jafnrótt og kuldalega og hann var
vanur. Hann kom auga á Fransiskó, réðst að
honum meðan báðir flokkar kreptu þéttast að
honum, náði taki í kraga hans og dró hann
inn í hóp víkinganna. «Gætið að honum þess-
um, að hann sleppi ekki, hvað sem öðru líð-
ur» öskraði Hawkhurst, og svo hörfuðu þeir
hægt undan og til úthýsanna. Fransiskó var
borinn ofurliði og dreginn ofan í eittn bátinn;
innan stundar var þeim róið kappróður undan
til að forðast skothríð Spánverja, en þeir fylgdu
þeitn eftir með bakkanum, og gerðu þeim alt
það mein, sem þeir gátu á flóttanum.
Vafaprinsessan.
Fyrir rúmum tuttugu árum var opinberlega
sýnt málverk eftir frægan rússneskan málara,
Flavitzky; var myndin sýnd í París, og varð
þar mikið uintal um hana. Myndin var af
ungri konu; hún var klædd hinum verstu flýk-
um, en yndislega fögur; sat hún í dýflissu í
Kronstaðarkastala á Rússlandi; lék um hana föl
og daufleg birta; en inn um gat á múrnum
rann vatn, og fór smá hækkandi í fangaklefan-
anum, og horfði hún á þessa voðasjón með
dauðans skelfingu. Undir myndinni stóð skrifað:
«Tarrakanów prinsessaídýflissu«; minti það þeg-
ar á einn vafaviðburð mannkynssögunnar, sem
aldrei verður að líkindum greitt úr að fullu.
Skal hér nú getið hins helzta setn kunnugt er
um Tarrakanów prinsessu og afdrif heníar.
Pað er tnörgum kunnugt, að Elísabet Pét-
ursdóttir hins rnikla, keisara í Rússlandi, var
ekki móðurbetrungur að lifnaði, heldur var í
hviklátara lagi að ástum, og tók sér líka
rösklega neðan í því. Hún náði völdum með
stjórnarbyltingu; tók hún þegar einn lífvarðar-
foringjanna sér til fylgilags, hlóð á hann einu
tignarembættinu eftir annað, gerði hann að
greifa, og sagt er enda að hún hafi gifst hon-
um á laun og þau hafi átt tvö börn saman,
sem báru nöfnin: prins og prinsessa Tarra-
kanów.
Nálægt 1868 lét Alexander keisari II. leita
upplýsinga um þetta mál, og lét liann nefnd
manna ransaka öll þau skjöl og skýrteini, er
fundust í skjalasafni ríkisins, er að þessu lutu.