Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Blaðsíða 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
181
heim, á meðan furstinn var fjarverandi, og
kyntist þar Dómanski, trúnaðarmanni og föru-
naut Radziwills fursta, og komst inn á þá báða
og gat talið þeim trú um, að hún væri Tarra-
kanóvv prinsessa. Radziwill sýndi henni því
einstaka lotningu. Honum gat ekkert komið
betur, þar sem hann var að hugsa um hags-
niuni Póliands, en komast í kynni við konu,
er ætti tilkall til ríkis á Rússlandi. Pað varð
nú að samkomulagi, að hún færi með honum
til Venedig; þaðan ætlaði hann að komast í
bréfaviðskifti við Tyrkjasoldán, og nota hann
til þess að koma fram tilkalli prinsessunnar
til valda á Rússlandi.
Engum brá meira við þessa fregn en furst-
anum í Limborg, Hún var þá áreiðanlega prins-
essa af Tarrakanów og ríkiserfingi í Rússlandi;
enginn efaðist um það framar. Nú varð að
sýna henni auðmýkt og lotningu; þetta gerði
furstinn, útvegaði henni með miklum erfiðis-
munum fé til terðarinnar, og gaf henni eftir
sig titilinn: furstainna af Limborg-Styrum, ef
hann dæi á meðan. Hann fylgdi henni svo
nokkuð á leið.
Nú var hún komin á nýja slóð, sem leiddi
hana síðan í glötunina.
Þegar hún kom í Venedig, heimsótti Radzi-
will fursti hana með miklum fjölda pólskra
aðalsmanna; hann hafði komið þangað laust á
undan henni. Viku síðar heimsótti hún aftur
systur hans, furstainnu Mórawska. Ætterni henn-
ar og kröfur til keisaradóms á Rússlandi fór
ekkert leynt í Venedig. Margir hinna göfugustu
aðalsmanna, bæði frá Póllandi og víðar að,
voru þar gestir hennar ásamt Radziwill fursta,
þar á meðal margir franskir offíserar, sem
drógust í flokk pólska furstans, mest fyrir
fraegðar og forvitni sakir.
Martinelli, bankastjórinn í Venedig, varð
nikill alúðarvinur prinsessunnar. En alt fyrir
það náði hún þó ekki ótakmörkuðu lánstrausti
1 bankanum, því að einn góðan veðurdag til-
kynti bankinn henni með alvarlegum, en kurt-
eisum orðum, að hann lánaði ekki meira en
komið væri.
Radziwill og prinsessan réðu af skömmu
síðar að fara til Ragúsa. Daginn sem þau fóru
komu furstinn, systir hans, og mikili hópur tig-
inna manna til þess að fylgja henni ofan til
hafnar, Þá tók furstinn til máls í nafni lands-
manna sinna, og lét þá von í ljósi, að hann
fengi innan skamms að sjá hana í því sæti,
sem ætt hennar og tign vísaði henni til.
«Sem keisarainna Rússlands» svaraði hún,
«skal eg leita frægðar minnar í því, að bæta
aftur úr rangindum þeim er Póllandi hafa ver-
ið sýnd.»
Pað var í fyrsta sinn, sem hún lét opin-
berlega á sér heyra hvað hún hugsaði sér hátt.
Meðal skjala þeirra, er hún hafði undir hönd-
um voru tvö einkum mikilsvarðandi: hið fyrra
var ríkiserfðaskrá Péturs mikla, en hitt var
erfðaskrá Elísabetar drotningar, þar sem hún
tók fram að prinsessa Tarrakanow, dóttir sín,
ætti að erfa keisaratignina eftir sinn dag.
Hvaðan voru þessi skjöl? voru þau sönn?
Radzwill mun hafa látið sér ásamastanda;
þau voru bara til, og það var nóg.
Mikið var tekið eftir þessum glæsilega hóp,
er hann kom til Ragúsa. Allir tráðu sér fram
til að verða kyntir prinssessunni. Henni var
sýnd mikil virðing. Radziwill bjóst á degi hver-
jum við stjórnarbréfi frá Tyrkjum að koma til
Týrkjahersins, en soldáninn dó í þessum svif-
um, og eftirmaður hans, Abdúl Hamid Khan,
var ófús á að fara í styrjöld við Rússa. Við
þetta misti Radziwill kjarkinn, og vildi hverfa
aftur til Venedig. Hópur hans sundraðist, og
prinsessan réði helzt af að fara til Rómaborgar;
þá var páfinn þar nýdáinn.
Til Rómaborgar kom hún 21. des. 1774,
og var Dómanski með henni; komst hún þar
brátt í kynni við marga og varð heiðurs-
gestur í sölum Hamiltons, sendiherra Eng-
lendinga.
En góð gát hefir verið höfð á atferli henn-
ar og vélum í gegn Rússlandi heima í Péturs-
borg, því að einn dag komu boð til Orloffs,
flotaforingja Rússa, sem var með flotadeild
eina rúsneska f Lívornó, um að taka hana fasta,
%