Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Qupperneq 19

NÝJRA KVÖLDVÖKUR.
187
ur, að hann hugsaði sér að halda þrumandi
vandlætingaræðu, sem vekti fjöldann af synda-
svefni sínum. Hann ætlaði að sýna jjeim
og sanna, að engin hula er svo þykk, að
drottinn skygnist ekki gegnum hana. Hann
ætlaði að segja öllum sem viðstaddir væri, að
velgjörðir þessa manns væri ekki réttlæting fyr-
irguðs augliti, heldursvart moldryk, sem blind-
að hefði augu mannsins sjálfs, sem dáinn væri,
ættingja hans og vina.
En þegar Aðólf fór að hugsa málið með
nieiri stillingu, fanst honum það óréttlátt, að
láta konu og börn hins látna gjalda synda hans,
þar eð þau voru sjálf saklaus. . . . Hann gat
ekki hegnt syndaranum. Drottinn átti að hegna.
Hann ætlaði einungis að biðja fyrir hinum
látna.
Líkfylgdin var svo fjölmenn, að kirkjan
varð skipuð. Kistan var öll þakin blómsveig-
um, og allir báru sorgarblæjur. Margir þeirra
voru líka hryggir í hjarta sínu, sem áttu að sjá
á bak hjálparmanni sínum.
Presturinn kom.
Pá bjuggust allir við að heyra hann halda
hljómfagra lofræðu yfir sæmdarmanninum og
öðlingnum, sem til grafar var borinn, en í þess
stað flutti hann hjartnæma bæn, og bað drott-
'n að frelsa sál hans.
Fólkið varð örvita af reiði yfir slíku hneyksli.
Aðólf átti ekki almennri hylli að fagna hjá
söfnuðinum næstu vikurnar á eftir. Pað koinu
engir tii kirkju nema fátæklingarnir, sem ávalt
elskuðu hann.
Hann stundaði starf sitt af allri alúð. Hann
hafði einnig gætur á sjálfum sér, og ransakaði
hverja hugsun sína og tilhneigingu.
Hann óttaðist það, að ást sín á Maríu væri
af óhreinum og syndsamlegum hvötum, þótt
það væri honum óafvitandi. Pað voru auðæf-
'n) sem freistuðu hans.
Hann spratt upp af stólnum, sem hann sat
a> æðarnar þrútnuðu, og allir vöðvar hans stælt-
Ush eins og hann ætlaði að ráðast á óvin sinn
með handalögmáli.
Pað stóð ekki lengi. Vöðvarnir slöknuðu,
svo að handleggirnir duttu máttlausir níður
með síðunum; og brosi brá fyrir á andlitinu.
Hann varp öndinni, eins og þungum steini
hefði verið létt af brjósti hans.
«Eg er saklaus,» mælti hann, «ást mín er
einlæg og hrein. En þó hafa peningarnir vald
á mér, Pað eru þeir sem liafa bundið tungu
mína, og skygt á hamingju mína. Hvernig getur
staðið á því, að eg skuli hafa virt þessa ves-
ölu fjármuni meira en hamingju mína og . .
Ef hún elskaði mig eins og eg elska
hana. Ef.henni hefði liðið eins illa eins og
mér!
X. KAPITULl.
Heller var kominn heim með fólki slnufrá
Parísarborg.
María var orðin mjög breytt.
Frá því afmælisdagskvöldið, þegar A.ðólf
brendi blómvöndinn, hafði líf hennar tekið alt
aðra stefnu; léttúðin og barnaskapurinn voru
fyrir borð borin af alvörunni og starfsþránni.
Henni fanst sálarþroski sinn nýbyrjaður. Hún
öfundaði fátæku stúlkurnar af því að þurfa að
sjá fyrir sér sjálfar, og óskaði að hún hefði
einhvern skyldustarfa að inna af hendi.
Móðir hennar annaðist heimilið; hún gerði
ekkert annað en að mála, spila á hljóðfæri,
lesa og sauma, en það var enginn starfi, ekk-
ert sem svalaði starfsþránni.
Pað hamlaði ekki karlmönnunum að takast
starfa á hendur, þótt þeir væri ríkir. En það
mundi þykja óhæfa af ríkri heimasætu, og álit-
in tilraun til þess að spilla atvinnu fátæklinganna.
Skyldi auðurinn hamla henni frá að takast
alvarlegt starf á hendur?
«Hjónabandið.»
Hún blóðroðnaði út að eyrum.
Já, konustaðan, hún gat fullnægt þránni.
Pað var göfugt og blessunarríkt hlutverk
að vera stýrimaður á skipi, og vernda það gegn-
um brim og boða — standa við hlið manns
síns, og berjast með honum í blíðu og stríðu,
24,