Nýjar kvöldvökur - 01.09.1907, Blaðsíða 10

226
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
eftir væru, ef nokkurir væru, hirða alt það sem
fémætt fyndist í ræflinum af »Hefnaranum» og
brenna hann síðan.
Þessum skipunum var hlýtt með venjulegum
hraða í sjóliðinu. Víkingarnir, og með þeim
var Fransiskó talinn, voru lagðir í fjötra, bát-
ar dregnir upp, og hálfri stundu síðar dró
«Kómus» upp flagg sitt, og setti upp öll segl
í hagstæðum byr; skyldi hann Eðvarð Temple-
móre eftir við rifsendann með «Fyrirtækið» til
þess að ljúka þeim störfum, er honum voru
ætluð ; Klara var og eftir til að afmá allan grun
og afbrýði úr huga ástmanns hennar.
Seint og síðar.
(Framh.)
Ríkisráðið og Klemm komu ekki fyr en um
klukkan tíu. Gamli trúnaðarþjónninn og dyra-
vörðurinn var orðinn þreyttur af ferðalaginu,
og ætlaði þegar að fara inn í herbergi sitt, en
herra Formann bað hann þá að doka við fá-
einar mínútur hjá sér.
«Klemm, eg segi þér hreinskilnislega, að
eg kvíði fyrir því að segja frú Neumann úr-
slitin. Veistu ekki neitt gott ráð til að hugga
hana?«
»Herra ríkisráð, eg mundisegja henni hreint
og beint, að það liti vel út með barnið og
framtíð þess, og ef hún hefir móðurást til að
bera, lætur hún huggast með það. Eg held að
undanbrögð séu ekki til neins, og ef þér leyf-
ið, þá skal eg koma öllu þessu í lag."
Herra Formann gekk nokkra stund um gólf,
hugsandi.
«Nei, Klemm, það er bezt, að eg tali við
hana sjálfur, og það þegar í stað. Það er rétt
hjá þér, að það huggar hana, að barninu líð-
ur vel. Biddu ekkjuna að koma hingað niður,
því eg er alt of lúinn til þess að arka upp
fjóra stiga.»
Dyravörðurinn fór og kom aftur með frú
Neumann eftir tæpar fimm mínútur. Hún var
rólegri og stillilegri en herra Formann hafði
búist við.
«Herra ríkisráð, Eðmund minn hefir þá
orðið eftir í Magdeborg.»
«Er Klemm búinn að segja yður frá því.
Já. drengurinn kom sér svo vel við afa sinn,
að óhætt er að segja, að hann verði gæfu-
maður. Móðirin getur enga göfugri ósk bor-
ið í brjósti, en að sjá stofnað til gæfu barns
síns. Setjið þér yður niður, frú Neumann, og
grátið ekki, því að eg held að það sé miklu
fremur ástæða til að gleðjast.»
Ekkjan settist þegjandi og spenti greipar í
í kjöltu sér.
»Eg hefi farið að með brögðum,» sagði
herra Formann, »en eg held það verði ekki
reiknað mér til syndar. Um sættir var ekki að
tala, og þér verðið að sætta yður enn við hatur
tengdaföður yðar.»
Frú Neumann fór að ókyrrast.
»Pau vita þá ekki að Eðmund er sonur
minn?»
Ríkisráðið hristi höfuðið.
«F*au vita það ekki. og fá aldrei að vita
það. Eg verð nú að heimta af yður hátíðlegt
loforð um, að þér segið engum frá því, að
drengurinn, sent er hjá Neumann verksmiðju-
eiganda í Mágdeborg, sé sonur yðar. Ef
þar getið ekki lofað því, gef eg málið alveg
frá mér.»
«En má móðir Iáta barn sitt frá sér fara á
þennan hátt ?»
«Rað var ekki hægt að neyða vin minn til
þess að rækja skylduna við sonarson sinn, þvert
á móti vilja sínum. Eg held að ntaðurinn yð-
ar sálugi hefði selt son sinn föður sfnum, ef
hann hefði mælst til þess; þér gerið því að
vilja manns yðar, ef þér hjálpið mér til þess.
Sá tími mun koma að mér verður ekki láð þetta.
Rað væri Iíka ranglátt, ef afi hans svipti hann
arfi. Yður verður auðvitað þungbært að skilja
við barnið. Pað þarf mikla stillingu til þess,
að mæta barni sínu og mega ekki svo núkið
sem heilsa því. Hugsið þér nú um alt málið,