Nýjar kvöldvökur - 01.09.1907, Síða 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
231
inu,» sagði herra Formann, »Við skulum kom-
ast fyrir um það, hvar hún býr. Það er gott
Klemm, nú máttu fara.«
Dyravörðurinn fór. Ríkisráðið tók í hönd
vini sínum.
»Þú láir mér það ekki, þó að mér sé ekki
sérlega umhugað um það, sem mér finst að
mér komi ekki við. Sá tími mun koma, að
þú réttir tengdadóttur þinni hönd þína, og þá
mun eg fá litlar þakkir fyrir strit mitt.«
«Þú mátt reiða þig á, að sá tími kemur
aldrei.«
«Við erum menn,» sagði herra Formann,
»og vitum því ekki, hvaða tilfinningarog hug-
arfar ræður fyrir verkum okkar og framkomu
eftir tuttugu ár. Eg vildi ráða þér til að láta
tengdadóttur þína sigla sinn eigin sjó í friði.
Komi sá tími, að hún verði heimtufrek og á-
geng við þig, þá getur þú tekið til þinna ráða.«
«Alveg rétt! Svo skulum við láta hana eiga
sig og fara að tala ögn um drenginn. Svo
stendur á, að systir mín vill um fram alt að
drengurinn heiti okkar ættarnafni.»
«Það stendur einmitt svo á.«
«Æ, það er satt, jeg var alveg búinn að
gleyma því, Eðmund litli heitir líka Neumann.
Systir mín lætur sér nægja -með það, og svo skul-
um við fara að borða.»
Nokkrum dögum síðar sat Formann ríkis-
ruð í skrifstofu sinni og var að velta því fyrir
Ser, hvort það gæti nú verið nokkur stórglæpur,
Þó að honum yrði á að hafa skifti á fæðingar-
skírfeini Eðmunds Neumann og annars Neu-
rnanns þar í barnahælinu. Vinur hans, verk-
smiðjueigandinn, krafðist þesskonar skírteinis fyrir
^ósturson sinn, og til allrar hamingju var hægt
að ná í skírteini annars Neumanns, því að
annars hefði verksmiðjueigandinn auðvitað sam-
stundis sent barnið aftur, ef hann hefði kom-
's* að ætterni þess.
Svo gat farið, að þetta drægi dilk á eftir sér.
^11 til þess að koma í veg fyrir það, samdi
he'ra Formann skjal mikið, lét Klemm undir-
skiifa það eins og vitni og varðveitti það vel
og vandlega í skrifborðsskúffu sinni, þar sem
hann var vanur að geyma öll mikilsverð skjöl.
»Eg hef flækt mig í miklum lygavef,« sagði
hann við sjálfan sig, »og verð víst að Ijúga á-
fram þangað til þakið fýkur af húsinujen hrekkur-
inn er afbragð — vinur minn fóstrar sonarson
sinn. Mér er sama þó sagt verði um gamla
Formann, að svo samviskusamur sem hann
hafi verið með embættisstörf sín, hafi hann þó
verið viðsjálsgripur í þessu máli, — eg þoli
það ósköp vel.»
Klemm kom inn. Hann var með húslykil-
inn í hendinni, eins og einkenni upp á em-
bætti sitt.
«Klemm, eg þarf að segja þér nokkuð.»
«Herra ríkisráð?*
«Einhverntíma verðum við báðir hengdir
vegna þessa Neumanns-máls. Þú þarft ekki að
hlæja að mér, mér er hrein alvara. Þú slepp-
ur að líkindum betur, vegna þess að þú varst
gintur til þess, en eg fæ víst að sprikla v
gálganum.«
«Þar skjátlast yður, herra ríkisráð, þér verð-
ið einhvern tíma krýndur lárviðarsveig, og þá
verður sagt um yður: Herra ríkisráðið er af-
bragðsmaður!»
III.
Sex ár eru liðin frá þeim viðburðum, er
getið er um í næsta kapitula á undan. Þegar
hingað er komið sögunni, er frú Neumann orð-
in eigandi að skrautsölubúð. Sölubúð hennar
í Friðriksgötu dró kvenfólkið að úr öllum
áttum, viðskiftavinirnjr voru margir og vörurn-
ar ágætar.
Þessi litla upphæð, sem Formann ríkisráð
Iánaði ekkjunni einu sinni hafði ávaxtast ágæt-
lega. Hún var orðin vel efnuð og var í tölu-
verðu áliti, svo að margir höfðu orðið til þess
að leita ráðahags við hana.
En hún hryggbraut þá alla. Maður hennar
hafði elskað hana innilega og enginn gat kom-
ið í hans stað. Hún lifði að eins í endurminn-
ingunni um hann og son sinn.
Son sinn! Búðarstúlkan hjá frú Neumann,