Nýjar kvöldvökur - 01.10.1907, Side 13

NYJAR KVÖLDVÖKUR.
253
V
(Frönsk saga, lauslega pýdd.)
I. KAPITULI.
Erfðaskrá Ríkards frænda.
»Hvað segið þér svo' urn þetta, herra Lava-
rede?«
»Pað sama og áður, herra Bovreuil. Aldrei!
Aldrei meðan eg lifi!«
^Pér ættuð þó að hugsa yður unr.«
«Eg hefi hugsað um það.Eggeri það aldrei.«
«Engetið þér þá ekki skilið að eg hefi yður
algerlega á mínu valdi? Eg get farið með yður
eins og mér lízt. Ef þér ueyðið mig til að
beita hörðu, læt eg fjárnámið ganga yfir yður
a morgun; tek öll yðar luísgögn og hvert
tangur og tetur, og svo verður yður varpað út
a götuna; þér verðið heimilislaus og allslaus,
°g - «
»Og peningalaus, er óhætt fyrir yður að
bæta við.«
»Ef þér á hinn bóginn takið boði mínu,
hversu mikið vinnið þér þá? Pér komist í
sjálfstæða stöðu og eignist fríðleiks konu.«
»Hvað segið þér, herra minn, fríðleikskonu?*
*Já yndislega konu, auðæfi og háa stöðu í
aiannfélaginu.«.
»Og þér haldið, herra Borveuil, í alvöru
tala, að eg gæti framvegis borið nokkurn
snefil af virðingu fyrir sjálfum mér, ef eg
anðsins vegna, gerðisttengdasonur slíks manns,
sem þér eruð, manns, sem hefir safnað auði
sínum og lifað af sorablöndnum fjárdráttar-
brögðum, sem tekur okurvexti af mönnum og
er leigður njósnari lögreglunnar.«
;>Byggið nú ofurlítið af stærilætinu. Fyrir
eignalausan • blaðasnáp, eins og þér eruð, væri
fað mikill ávinningur, að eignast dóttui liins
ríka lóðaeiganda og mikilsmetna fjármálamanns,
þótt alls ekki væri tekið tillit til þess, að
Penelópe, dóttir mín, elskar ýður og er bc-zti
kvenkostur, að eg ætla henni tvö. hundruð
þúsund franka í heimanmund og að þér, eftir
dauða minn, megið eiga von á að erfa allar
reitur mínar.«
«Pað eru alls eigi reiturnar yðar, sem mér
væri móti skapi að eignast, og bezt er líka að
dóttir yðar sé málinu óviðkomandi, eg vil alls
ekki niðra henni, en það er tengdapabbinn,
sem eg niundi aldrei sætta mig við.«
«Vitið þér, herra Lavarede, að þér með þessu
sýnið mér mikla ósvífni?«
«Og vitið þér, herra Bovreuile, að mér er
alveg sama, hvort út snýr á yður rétthverfan
eða ranghverfano
Herra Bovreuil hafði enn eigi brugðið
bitrasta vopninu, sem hann hafði búið sig
út með til atlögunnar, en nú sá hann að
á öllu varð að taka, ætti nokkuð að vinn-
ast. í hægðum sínum dróg hann upp úr vasa
sínum skjalastranga og fór að tína úr honum
nokkur blöð. Voru þetta ýmiskonar skulda
bréf og kvittanir, alt skri.fað á mótaðan pappír.
»Lítið nú á, herra Lavarede,« sagði hann,
«hérna hefi eg kvittun fyrir síðustu níu mán-
aða húsaleigunni yðar, sem þér hafið ekki
borgað, og er eg nú eigandi að þeirri skuld.
Ennfemur hefi eg keypt margar kröfur, sem
hinir og jiessir skuldheimtumenn höfðu á hend-
ur yður. Pér skuldið líklega engum neitt, þessa
stundina, nema mér.»
«Hamingjan góða! En sá velgjörningur og
það eðallyndi, sem þér sýnið mér, að borga
allar skuldir mínar,» sagði Lavarede með
hæðnisbrosi.