Nýjar kvöldvökur - 01.01.1908, Síða 14

12
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
borðhald í bezta lagi og ærið íburðarmikið, og
alt er þar jafn fullkomið og í beztu matreiðslu-
húsum í Parísarborg. Skipherrann sjálfur skip-
ar venjulega öndvegi við borðhaldið, og þeir
af yfirmönnum skipsins, sem eigi eru á verði,
hafa sæti meðal farþegjanna. Venjulega er hið
bezta samkomulag milli farþegjanna og yfir-
mannanna, og umræðurnar yfir borðum eru
oftast frjálslegar og glaðværar.
Lavarede var eðlilega kallaður herra Bovreuil
af öllum, sem nefndu hann þar, og því varð
ekki neitað, að hann hélt uppi heiðri nafnsins
langt um betur, en hinn sanni eigandi þess
myndi hafa gert. Hann var mjög skemtilegur
og kátur í umgengni, fyndinn og fjörgandi,
hafði ávait smáskrýtlur á reiðum höndum, og
glögt auga fyrir öllu spaugilegu og skrýtnu,
er fyrir kom. Af þessum ástæðum ávann hann
sér vinfengi allra, sem umgengust hann á skip-
inu, og skipherrann og yfirmennirnir heilsuðu
honum brosandi, þegar hann kom til máltíða
með þeim, af því það var hann, sem hélt uppi
glaðværðinni við borðið.
«Mér er það sönn ánægja að hafa kynst
yður,» sagði stýrimaður einhverju sinni við
hann. «Pað hefði verið langtum leiðinlegra á
ferðinni vestur, hefðuð þér eigi verið með, en
þér voruð nærri búnir að missa af skipinu.*
«Já, það lá nærri, hefði eg komið 5 mín-
útum síðar, hefði eg mist af því, en það er
heldur ekki ávalt hægt að veraviðöllu búinn.»
«Pætti það eigiof mikil forvitni, væri gam-
an að fá að vita hvað það var, sem tafði fyr-
ir yður.»
«Velkomið, að eg skýri yður frá því, en
málið er dálítið flókið.« Síðan fór hann mcð
svo mikilli einlægni og alvöru að segja stýri-
manninum eftirfylgjandi kynjasögu, að ensku
feðginin gátu varla varist hlátri, er þau heyrðu
hana.
«Svo er mál með vexti,» mælti hann, að
eg hefi orðið fyrir því óláni, að hálfgeggjaður
fréttasnati úr Parísarborg, sem áður fyr þótti
nýtur fregnritari, en nú hefir verið geggjaður
svo árum skiftir, — hann heitir Lavarede —hefir
ásótt mig í rúmt ár. Hann hefir þá meinloku
í höfðinu, að hann sé eg, og eg sé hann.»
«En sú meinloka.»
«Já, og ofan af þessu er ekki hægt að fá
hann, og þetta hefir til fulls gert hann ruglað-
an. Hann heldur að hann heiti Bovreuil, og
eg heiti Lavarede. En flestir þekkja hann í
borginni, svo þetta kemur raunar ekki að
klandri, og er leiðinlegast fyrir mig, en eg er
nú líka farinn að venjast við þetta. Vitleysa
hans er því ekki álitin hættuleg, að minsta
kosti eigi svo, að hann sé lokaður inni.»
«Petta hlýtur þó stundum að vera heldur
óþægilegt fyrir yður?»
«Og, jæja, hingað til hefir það útleiðst
þolanlega, og á friðsamlegan hátt, og meðan
eg er á ferðalagi get eg verið áhyggjulaus og
ókvíðinn út af þessu. Pað er einungis þegar
við hittumst, og ef eg eða aðrir fara að
segja honum, að það sé eg, sem sé Bovreuil,
en að hann sé Lavarede, þágetur hann stund-
um orðið bandvitlaus, og komið á hann óstjórn-
legt æði, sé hann þá látinn fá ískalt steypibað
og látinn vera í rósemi nokkra daga, rennur
mikið af honum. En eg er nú farinn að venj-
ast þessu, og þótt hann misti vitið til fulls, get
eg eigi sett það fyrir mig, af því eg hefi ekk-
ert tilefni gefið honum til þess að látasvona.»
»Petta er alveg rétt ályktun, hvað stoðar
að vera að ergja sig yfir þessu, svona mann-
ræflar valda ýmsum oft margskonar óþæginda,
og það er rétt að bera þau eins og hver önn-
ur leiðindi, sem menn verða fyrir, og geta eigi
gert að.«
»Já, þetta er einmitt það sem eg hefi sagt
og reynt að gera. En eg ætlaði að segja yður,
hvernig á því stóð, að eg kom svona seint út
á skipið. Pessi manngarmur elti mig frá París-
arborg til Bordeaux og það var með naum-
indum, að eg gat Iosað mig við hann. Eg er
óviss um, hvernig þetta hefði farið, hefðu eigi
nokkrir tollþjónar og verkamenn komið mértil
hjálpar og handsamað þennan óða manngarm;
þetta var orsökin til þess, að eg hafði næstum
því mist af skipinu. En það er eigi vert að