Nýjar kvöldvökur - 01.11.1910, Qupperneq 17

MÓÐIR SNILLINGSINS.
257
Verðlaunasögur Nýrra Kvöldvaka II.
MÓÐIR SNILLINGSINS.
«Eg öfunda hana nióður hans!« sagði eg
áköf og hrifin.
«Hvað segirðu! Öfundarðu hana móður
hans sálugu??
«Er hún dáin?»
«Hún gusluka-Geirlaug aumingin, já eg
held að hún sé dáin, vesálingur. Fyrir mörg-
um árum.»
«Var hún einhver aumingi?»
«F*að var hún óneitanlega upp á síðkastið.«
«Hvar var hún?»
«Hún var norður í landi.»
«F*ektir þú hana?«
»Já, eg þekti hana vel, flestum betur.»
«Hvernig var hún aumingi?*
»Hún lenti í villu og lá úti upp á fjöll-
um og fanst svona þegar upp birti, geggjuð,
auminginn þessi!«
»Var hún almennileg áður?»
Já, vit hafði hún meir en margur annar,
en hún var dálítið sérstök í sér.»
«Eg þagnaði, því sönghvíldin var á enda,
og þarna stóð hann aftur, ungur og fagur, með
snillings-glampann á björtu augunum og sigur-
gleðina í svipnum, eftir dynjandi lófaklappið og
aðdáunaróp tilheyrendanna, sem aldrei ætlaði
að linna. Og svo smaugtá ný hjartnæma, skæra
röddin hans í gegnum hverja sál, sem ekki var
með öllu smugulaus og harðlæst:
Fyltu’ ekki bátinn minn, umstangs-alda,
ýtt’ onum gegnum löðrið kalda.
Minning þar gömul vöggu vitjar;
veikliðað farið straumur ber.
Fagnaðar-laudið sitt hún sér:
Gott er þar ung hjá ástvin sitja,
elskunnar dýrgrip með sér flytja,
heim þegar síðast haldið er.
Egsat agndofa, hugfangin hjágömlu »frænku»
°g var að hugsa um, hvað yndislegt ínundi
vera að eiga svona son. — — — Nú það
var satt! Hún var að segja mér, hún frænka
að móðir hans hefði átt bágt---------mér fanst
nærri, óhugsandi að móðirsvona manns gæti
nokkurntíma átt bágt, en eg vissi nú ekki
glögt um það, eg, sem ekkert barnið átti. —
Þegar söngsamkomunni var lokið og fólk-
ið þyrptist burtu úr sætum sínum, sumir út,
og nokkrir sem þektu Reynir —svo hét söng-
varinn —gengu innar til hans upp á pallinn,
til að taka í höndina á honum og láta hon-
um í Ijósi aðdáun sína og velþóknun, þá segi
eg við frænku, að nú færi eg heitn með henni,
hún verði að segja mér af móður maunsins
þessa, og hverra manna að hann sé, því eg
vissi engin önnur deili á honum en þau, að
nú var hann kominn frá útlöndum, hafði farið
suður um lönd og unnið sér frægðarorð sem
fágætur söngsnillingur, sem ætti sér glæsilegar
framtíðarvonir, og nú tóku stórmenni Reykja-
víkur við honum eins og «hvítum fugli» og
keptust hver við annan um að komast í sem
nánust tengsli við hann, og báru hann á hönd-
um sér með matarveizlum og skálaræðum. Eg
var gestkomandi í borginni, átti heima upp í
sveit og fanst mikið til um alt þetta.
Á heimleiðinni bað eg frænku — hún var
öldruð prestsekkja, nýlega flutt til Reykjavíkur
— um, að segja mér það sem hún vissi um
ætt og uppruna þessa manns.
»Það er nú ekki margt um það að segja,
hann var umkomulaus og ættsmá var móðir
hans sögð að minsta kosti, og ónafnkend.» —
«Hvað hét hún?«
«Geirlaug. Var kölluð gustuka-Geirlaug.*
«Já, það var satt! Rú sagðir mér það áð-
an. Var hún alveg örvita?«
»Já, um tíma var hún það, svo varð hún
hæg og þögul, fór matina á milli og talaði
aldrei orð að heita mátti. F*að voru henni all-
ir góðir og buguðu góðu að henni; gáfu
33